Gülce Edebiyat Akımı

Tam Görünüm: REFİKA DOĞAN / Ben (Gülce / Triyolemsi)
Şu anda Hafif Görüntüleme modundasınız. Sayfayı normal görüntülemek için, buraya tıklayın.
 

1.
Ben beni unuttum, bilmem neyim ben?
Seninle sen olup, ah! Öleyim ben…


Çileli ömrünün bu son deminde,
Aşkına deliyim, divâneyim ben.
Sıdk ile döndüğün sevda cem'inde,
Ben beni unuttum, bilmem neyim ben?

Alevden kor oldum yâr bedeninde,
Dumanım tütüyor, tenim teninde.
Sevgiyle kenetli elim elinde,
Seninle sen olup, âh! Öleyim ben…

2.

Yaralı bülbülüm, bir nağmeyim ben,
İnleyen sazınım, tar’ım, ney’im ben…


Ekleme maziyi kalan ömrüne,
Güneşin yerine doğdum gönlüne.
Hâr ile çevrili sevda gülüne,
Yaralı bülbülüm, bir nağmeyim ben…

Kalmasın acıtan yıllar gönlünde,
Tanığımız olsun aklar   telinde
Neşeli şarkılar çalsın dilinde.
İnleyen sazınım, tar’ım, ney’im ben…

3.

Doldum kadehine kızıl mey’im ben,
Sana… İllâ sana meftûneyim ben…


Takvimler bu aşka kızdı şaşırdı,
Mevsimler turfanda tatlar pişirdi.
Leb’ inden bâdeyi dilim taşırdı,
Doldum kadehine, kızıl mey’im ben…

Ummanında yüzen dalgıç gibiyim,
Sanki umurumda vurgun yediğim!
Aşkımın mühürü her söylediğim,
Sana… İllâ sana meftûneyim ben…

Refika Doğan