Gülce Edebiyat Akımı

Giderken(GÜLCE-Gülistan)



Gönülün alev alev yandığı yâr diyen denizler
Köpürürdü anlamazdım, umudum döküp giderken

Zamanın oyuncağıydık soluyordu sanki yüzler
Yağıyordu kar ve dert, aynalarım çıkıp giderken.

Bu hüzün yokuşlarından yine tutmuyordu dizler
Umudum çukurda yalnız kalıyor, çöküp giderken

Nicedir dalında ham armuda benziyordu sözler
Düşüverdi bilmeden kalpleri hep yıkıp giderken

Nicedir adamların üstüne göz atardı gözler
Deli toynağıydı takvim, başıboş akıp giderken

Dedi son sözün, giyindirdi zamânı, gayri özler..
Abasında her şeyin sırrı durur, dikip giderken..

Gönül dağlarında fırtına yağmur,
Onun belgesidir yakılan aba.
Sevda ağacında ıpıslak durur,
Mukaddes bir elde sıkılan aba.

Yârin ovasına kurduysan çadır
Derdin sayısızdır, hem de çokcadır.
Hasret kütüğünde parça parçadır
Aşkın çivisiyle çakılan aba.

Üşüdüm, beden libâsında gözümdü titreyen vah!
Bilinir mi, son topalmış atımız, sekip giderken.

Örülür giderdi iplik, dönüyordu kirmenim hep
Gene ihtiyâr saat, zembereğin büküp giderken.

Tohumun içinde evren, yolumun sonunda bir taş;
Başımın başında hiç’lik, güle yaz, ekip giderken…

Yokuştur ayrılık, çık bakalım çık
Duruş, dinleniş yok; hep çile artık.
Kopmuştur düğmesi yakası yırtık
Ucundan gurbete çekilen aba..

Gönül deli bir tay, kendini yorar
Dörtnala koşar da yârini arar..
Kuru bir dikene sevgiyi sorar
Nefret çalısına takılan aba..

İçimde dönerek esiyor ayaz,
Sultanım beni de ocağına yaz,
Sırtımı ısıtmaz, beni korumaz
Süslü vitrinlerde bakılan aba..

Şu çekirdeğin üzümdür yüreğinde gizlenen can
Limonun özünde ekşir kederim, sıkıp giderken..

Hani penguenle kaplumbağa, tabiat okulsa?
Öpeyim de iğnesinden arının, sokup giderken.

Getirin demet demet cümle çiçeklerimle, gül ey!
Getirin gülüm nasılmış, bileyim, kokup giderken..


ARUZ: (mütefâilün / feûlün/mütefâilün / feûlün/)

Mustafa Ceylan

Şiirin dikkatimi çeken en büyük özelliği
aruz vezni kullanılmamış gibi akıcı olması,
dilin son derece sade olması. İşte gülce aruz dediğimiz bu olmalı.