“ “O”, BENİM İŞTE ”


Âşık’ın elinde saz, dilde doğru söz benim
Hakk’ı, hakkıyla seven O’nu gönülden öven
Baktığı her varlıkta Rabbi gören göz benim
Akıl ile kalbimi aynı havanda döven
Tüm varlığı Hak için ayırmayan tez benim


Bilsin gafil yaşayan, her bir şeyiyle bilsin
Gelip geçen zamanda, kalbinden kini silsin
Ey budala ey ahmak sen ki çatallı dilsin
Anlamaz, anlatamaz sen “ne menem” adilsin
Rabbin yüce katında, yere vuran diz benim


Sıkıntılı anımda, kimdir elimden tutan
Her zorlu dönemeçte yaşama anlam katan
Duasıyla, şükrüyle, ihlâsla varıp yatan
Sevgisi, şefkatiyle dört taraftan kuşatan
Anaların imanla dokuduğu bez benim


Yeni yetme algıyla hırslanıp da dövmeden
Öğrenerek bilmeden tarihini sevmeden
Milletin geçmişine sataşıp da sövmeden
Asla zangoç olanı pohpohlayıp övmeden
Bir an bile unutma Türklükteki öz benim


Ehl-i iman gözünde ormanlarda yeşil dal
Yüce dağlarda keven olsam da yanımda kal
Tutma kendini, korkma; nefsini hoşluğa sal
Düşme sakın zillete düşmanın içine dal
O elinde tuttuğun tüfeğinde gez benim


Altaylardan çıkarak adımladım toprağı
Nice baharlar gördüm dalda yeşil yaprağı
Nice zemheri gördüm; nice yağdı kırağı
Ufkumu açık tuttum yakın ettim ırağı
Aştım dağı, tepeyi ovalarda düz benim


Ali’yy-ül veliyullah elindeki Zülfikar
Anadolu dağında yığın yığın duran kar
Coşkun Nil, Dicle, Fırat cennetten çıkıp akar
Hiç biter mi özümde var olan gurur, vakar
Yaratılıştan beri çözülmeyen giz benim


Sende ortaya çıkar ahirde bütün saklı
Sakın ha atmayasın beynindeki saf aklı
Sen ALLAH'ın kulusun, ey doğruya odaklı
Doğduğun günden beri Hakk’a oldun adaklı
Bil ve bildir âleme en doğru eskiz benim


Ne sapkın ol eğriye, ne meylet boşluklara
Gönlünü iman doldur; akıt hep hoşluklara
Gölgelerde oturup özenme loşluklara
Tazim et, tespih eyle girince kuşluklara
El baharı yaşarken Hüzün dolu güz benim


Zangoç musun mü’min’in kıldığı namazını
Her dem eleştirirsin patlatıp avazını
Uymayarak iblise kış etmesen yazını
Ve aklından çıkarma Allah’ın ikazını
Anla artık yetmez mi imandaki haz benim


Belirli vakitlerde namazı eda ettim
Kimseye karışmadan işimi yapıp gittim
Bütün ömrüm boyunca imanımda sabittim
Sade kendime değil dostlarıma da yettim
Yüreğimi titreten aşk'ı çalan saz benim

Helal suyla kaynayan kararında pişen aş
Yeryüzünde ezilen, mazlumda iniktir kaş
Bana dokunacaksan, hızlan, olma sen yavaş
Celalimle esersem komam taş üstünde taş
Hayatına tat veren helal aşta tuz benim


Horasandan çıkarak dağları bir bir aşan
Yağan yağmurlar ile sinelere bulaşan
Allah sevgisi ile yüreği dolup taşan
Koşan, koşan durmadan her dem Rahman'a koşan
Bulmak için yolunu yalvaran öksüz benim


Yesevi’yim biliniz; Hacı Bektaş veliyim
Türkistan diyarından esen sert Türk yeliyim
Köprüleri tutarım sanılır ki deliyim
Vallahi ben de kulum, ben de az vadeliyim
Kızaran ufuklarda parlayan o yüz benim


Şah-ı Nakşibendî’yim, Abdul Kadir Geylani
Dışa yumarım gözü, içte açarım ani
Geçerim öz-ben’imden olurum Hakk’a kani
Bu dünyanın sonu yok unutma bunu fani
Duyanı sağır eden o sesteki tiz benim

Yetimin kapısında olunca yed-i emin
Huşuyla coşan derviş bağrındaki o demin
Feyziyle dolup taşan cümle beniâdemin
İçindeki yaraya faydası yoktur em’in
Gönlü kışı yaşayan gariplere yaz benim


Ve nihayet gelince dünyadan göçme vakti
Tüm hesaplar silindi fesholdu yaşam akdi
Hoyrat bir rüzgâr esti çınarı yerden söktü
Geride kalanlarım kanlı gözyaşı döktü
Yapılan dualarda dildeki niyaz benim

<> 14 RAMAZÂN 1433 <>

(Elazığ, 02.08.2012)

Güneri YILDIZ "




Gelmişiyle geçmişiyle aidiyetlik duygularını da kapsayan bir bütünün tanımı şiir...

Kâmil insanın, erdemin, yüksek bilincin tanımı şiir...

Kabukla özün, ateşle közün, mızrapla sazın öyküsü şiir...


Bir çok değerli şairimiz belirtmişler yorumlarında yeterince; benim ekleyebileceğim ne kaldı ki, can şairim?

Size saygımdan, size dostluğumdan gayrı...

Kutlarım öz içinde özü!..