“ ANNEME ”
Ne demek yedi çocuk doğurmak
İkisini toprağa vermek
Nasıl dayandın hatırla
O büyük acılara

Bak bahçeni otlar bürümüş
Görünmez olmuş çiçeklerin
Üzümlere ala düşmüş
Hadi kalk yerinden
Yine koştur ordan oraya

Hani bir gece göç etmişsiniz
Finike'den Elmalı'ya yürüyerek
İnekler önde siz arkada
Sen anlatırdın, biz dinlerdik masal gibi
Bir kez daha anlatsana
Nasıl buldun gece karanlığında
Kaybolan ineği

Kaç yaşındaydın Atatürk öldüğünde
Nasıl ağlamıştın
'Bizi şimdi kim kurtaracak?' diye
Hatırladın mı
Hani okula göndermemişler de
Nasıl kaçıp gitmişsin
Hatırla be annem...

Kaç çocuğun var biliyor musun?
Adları ne...
Ben kimim bildin mi
Neydi adım?
Ya uzun örgülü saçlarımı
Nasıl tarardın her sabah
Hadi dön ne olur
Okşanmak istiyor saçlarım
Bak nasıl karışmış
Senin gibi tarayamıyorum be annem

Nasıl gitmiştin Trabzon'a
Torunun yanına
Hatırladın değil mi?
Hatırladın, hatırladın...
Ne olur boş boş bakma yüzüme
Hani onlar inememişti
Buz tutan merdivenlerden
Sen inivermişsin kolayca
Sonra da gülmüşsün onlara

Kimi sabah burnuma
Taze yufka kokusu gelir
Oklava sesi dinlerim yatağımda
'Annem 'derim
Yine erken kalkmış
Fırlarım yataktan
Yoksun be annem, her şey yetim sensiz
Kim yapacak yufkaları
Neden durdu çalışan ellerin
Konuşan dillerin

Hadi kalk ne olur
Silkin bu acımasız dertlerden
Bak ben geldim
Koşup karşılasana
Daha sofrayı da kurmamışsın
Oldu mu ama, yakıştı mı sana

Tanımıyormuş gibi bakma ne olur
Çok zoruma gidiyor
Çiçekleri de sulamamışsın bu sabah
Küsmüşler koklamaya doyamadığın çiçeklerin
Yapma be annem
Ne olur yapma, dön geri

Hani bir kedin vardı
Adı, Boncuk
Sen nereye o, oraya
Ayrılmazdı peşinden
Bak Boncuk kapıda, seni bekler
Kovma onu annem
Dostundu o senin

Babamı sordun ya bu sabah
Öldü dedim yirmi iki yıl önce
Boş boş bakıp yüzüme 'mezarı nerde' dedin ya
İşte o an
Ben de ölmek istedim annem
Ben de ölmek istedim

Ne olur annem
Hatırla hadi her şeyi
Bak sandığında neler var
Bunu sana Gonca almıştı
'Kızım büyümüş de anneannesine hediye almış'diye
Nasıl gururlanmıştın
Bak bu bayram da geldi kızın annem
Ama tanımadın
'bu hangisi' diye sordun ya
Gözyaşlarına boğuldu kızın annem

Hadi üzme daha fazla
Her şeyin üstesinden gelirsin sen
Yine karşıla dış kapıda bizi
'Çocuklarım gelmiş' deyiver be annem

Çok zoruma gidiyor be annem
Çok zor geliyor
Her telefon açışımda
'Sen kimsin, bilemedim' demen
İnan bana
Dilim varmıyor diyemiyorum ama
Ölümden bile zor annem...


kirilgan "





Sevgili Kırılgan dost;


işte yine yorum yazamadığım ender ama içli anlarımdan birini yaşıyorum! Elimde değil ki...

Şiir mi bu yoksa yüreğimi resmeden -ve o resmin sevgi gücüyle insanlığı kucakladığım- iç dünyamın sesli dışa vurumu muydu? Anlayamadım...

Bildiğim, gözlerimin dolduğu, boğazımın düğümlendiği ve içli içli ağlama hissi! Çok özür dilerim! Şiir öyle içine aldı, öyle etime kemiğime işledi ve ben şiirin ruhuna öylesine büründüm ki...Bu yüzden özür dilerim eleştiri adına farklı şeyler yazamayacağım! Sahi, varmıydı eleştirilecek yanları, şiirin? Belki de yoktur! Galiba sağlıklı bakamayacağım... Şu an itibariyle bu dizelerde kusur arama fikri beni bir türlü sarıp sarmalamadı! Belki de kusur olmadığından bu denli etkilenişim!

"Annem.." Bu sözcük her kaleme bu kadar yakışmıyor, her kalemde bu derece dolu ve samimi durmuyor! Tıpkı, her ağıza ve her anne olana ya da evlada yakışmadığı gibi!

Siz ne güzel, ne muhterem bir insansınız be can! Öperim o yüce yüreğinizden... Ve sizi yetiştiren o muhterem insana, merhum annenize rahmet dileklerimle...

Sevgi ve dostlukla...