“ BİR AĞAÇ GİBİ OLDUM ”

Burkulan bir yüreğin titreyen tellerinde
Tutunacak bir saçak aradım senin için.
Kara kına yakılmış o narin ellerinde
Tuttuğun saçlarını taradım senin için.
Kaybolmuştun ufukta mendiller sallanırken
İşte ben de ardından bakarken kökten bittim
Öncesinde çeyizler denk olup yollanırken
O denklerle kendimi toplayıp kaçıp gittim
"Bir ağaç gibi oldum uzakta, dallanırken.
Bir ağaç; yapayalnız, insanları andırır
Kimler böyle bir halde sevenleri kandırır?"


Dur; aklımdan geçenin kaçmasına yol verme.
Dur; gözümün içinde hoyratça dönüp durma.
Elin, seni alıp da uçmasına yol verme.
Uyma vesveselere ne olur; yeter, kurma.
Uyanmasın çiğdemler, uçmasın kelebekler;
Ağlamasın anneyi özleyen o bebekler.



Parmak uçlarımdaki donmaya yakın hissi,
Hangi zamana kadar aklımda taşıyordum?
Kılcal damarlarımdan kalbe giren habisi,
Yok etmeden ben hangi noktaya ışıyordum?
Ömrümde vazgeçilmez, değer biçilmez miras,
Bana ceddimden kalmış; ceddimin en başından;
O ki, anayurdunu terk ettiren ihtiras.
Anlamak zor değildir, bakan anlar kaşından.
Böyle bitmez acıya kimdir; böyle muhteris?
Durmadan koştururken, olacak mı bir daha?
Mutlu, mesut dünyada; ulaşır mı sabaha?

Varmak o kadar kolay, o kadar basit mi ki?
Sessizce geçenler de geride iz bırakır.
Su, diye içtiğimiz gerçekte asit mi ki?
Kime baksak bir tavır, bir büyük giz bırakır.
Uyanmasın bu demler; uçmasın üveyikler;
Ağlamasın dağlarda o saf masum geyikler.



Hani, bazen insanın aklına gelir ölüm,
Aslında hiç çıkmadan, hep orada olmalı
Hani, zevke dalınca hayatı bölüm bölüm,
Yaşarken kimi insan hep sırada olmalı
Kimi de dünya için her dem başvursa cebre
Hesabı sorulmaz mı? Mahkemeye gitmez mi?
Girmez mi, ebediyen; iki metrelik kabre?
Bitmez mi, deyiverin; bu saltanat, bitmez mi?
Her yapılan sonunda, sona vurmaz mı ibre?
Dönüşmez mi cezası kat kat büyük azaba?
Ve sonunda insandır uğrar büyük gazaba.


Vur şimdi içindeki saldırgan olanları;
Kal birazcık kendinle, düşün, bul hataları.
Sar, ruhuna girip de gün be gün solanları.
Kerkenezler toplanıp çağırsın ataları.
Uyanmasın rüzgârlar; dökülmesin telekler;
Ağlamasın yaş döküp göklerdeki melekler.



Şimdi geldik ya sona; ne kadar şey topladık?
Oturup muhasebe ederek bakmalıyız.
Neler düşünüp yaptık ve ne kadar hopladık?
Vazgeçip bu inattan doğruya akmalıyız;
Doldurmadan miadı, artan vaktimiz varsa;
Pür dikkat ve özenle kalanı kullanırken;
Sorumlu olduğumuz, ameller bize yarsa;
Bir kapı açacaktır, ebede yollanırken.
İşte o son zamanda, güzellik ruhu sarsa;
Alnımız, yüzümüz ak, koşacağız menzile.
Hareket vakti için basıldığında zile.


Elden gelen her şeyle bir an evvel koşmalı;
Yardıma muhtaçların imdadına yeterken;
Öne çıkan zorluğu, engelleri aşmalı;
Arzın öbür ucunda güneş doğarken erken;
Uyanmasın hodbinler; delinmesin elekler;
Ağlamasın yaş döküp göklerdeki felekler.


Elazığ, 07.08.2012

Güneri YILDIZ "





“ BİR AĞAÇ GİBİ OLDUM ” Başlangıçta başlığıyla anlamaya çalıştım şiiri. Bir ağaç gibi olmak nasıl bir duygu acaba? Ağaç, bildik ağaç; kökleriyle toprağa bağlı, sabit… Dallarıyla hoyrat rüzgârlardan etkilenip örselense de bazen; çokça güçlü direnciyle, meyve verir dolu dolu… Bazen hazan döker yaprakları bazen susuzluğunu giderir kış uykusunda ama yine de yeşerir hep baharla; kendi yalnızlığında, kendi ıssızlığında -sözümona- özgür ve yeşeren… Peki, insanın bir ağaç gibi olması nasıl bir şey, nasıl bir derinlik ya da umutla umutsuzluk arasında gidip gelen bir tahterevalli mi? Bunun yanıtını da şairin mısra mısra nakışladığı ve ( 11 mısra ile başlayan ilk kupleyi takiben (onbir’li, altı ve yine dönerek gelen aynı sayıdaki değişken kupleler şeklindeki )söylemlerine bakarak anlamaya, irdelemeğe çalışalım: Şiir, genel olarak 7+7= 14 lü hece ölçüsüyle kupleler halinde yazılmış, her kuple kendi içinde kafiyelendirilirken, şiirin bütünlüğü –kupleler arasındaki güçlü bağlantılarla- finale değin korunarak tıpkı bir ağacın dimdik duruşuna benzetilmiş, anlam ve anlatım birliği sağlanmış. 1.ci kuple: on bir mısra ve 7+7= 14 lü hece ölçüsüyle …….a)tellerinde
…….b)aradım/senin için
…….a)ellerinde
…….b)taradım/senin için
…….c)sallanırken
…….d)bittim
…….c)yollanırken
…….d)gittim
…….c)dallanırken
…….e)andırır
…….e)kandırır

2. ci kuple: Altı mısra
…….f)kaçmasına/yol verme(redif)
…….g)durma
……..f)uçmasına/yol verme(redif)
……..g)kurma
……..h)kelebekler
……..h)bebekler

3.cü kuple; yine on bir mısra olarak ve kendi arasında kafiyelendirilerek, ve altı mısralık 4.cü kuple ile ilişkilendirilmiş. Tıpkı ilk iki kuple gibi. Ve kupleler bu şekilde bir bağıntı ile devam ettirilmiş yapı.
Her kuple kendi içinde kafiyelendirilerek özgür bırakılmış…

Gelelim şiirin içeriğine…

Şiir, tutkulu bir sevdanın ayrılıkla bitirilişine yönelik yürek sızısını konu edinmekte... Bu ayrılık ne yazık ki tek taraflı, zorunlu bir ayrılıktır. Geride bırakılan yavruların da etkisiyle; kaçınılmaz ve tek taraflı ayrılığın şairdeki kapanmaz yarası - yıllara rağmen- kanamış hep.

Sevgiliden/sevilenden uzakta, onun hayâliyle avunup minik bir umut ile kendini kandırırken şair; elbette vuslata ereceği, yeniden bir araya geleceği gün idi hayâli, umudu, gözlerinin ferinde yanıp yanıp sönen… Oysaki ayrılık, kökünden söküp koparmıştı, sarsmıştı benliğini şairin! Geri dönüşü olmayacak bir ayrılığın kollarına düştüğünü hissediyordu aslında...

Ağaca benzettiği, (yiyen içen, günlük yaşamına devam ederek nefes alan) dallanan bedenine inat; ruhu, anlatılmaz isyanların, ıstırapların girdabında kuruyordu yavaşça, tükeniyordu…

Bir ağaç ki; özgür görünse de; sabitlenmiş haliyle aslında ne kadar yalnız, ne kadar biçare idi! Kim bu şekilde mutlu olunduğunu, çoğaldığını söyleyebilirdi?

Birinci kuplede şair, ayrılığın ardından içinde bulunduğu durumu, kendi ahvalini betimlerken; ikinci kuplede sevgiliye seslenmekte. O’na; kendisini engellememesini, başkalarının /ellerin o’nu alıp götürmesine, kendisinden koparmasına izin vermemesini istemekte...
Ayrıca, bu sevdanın meyvesi yavrular da acıtmakta yüreğini şairin.
Şair, karşısındakine hatalarıyla yüzleşerek bir muhasebe yapmasını ve bunun sonucunda doğru bir karara varmasını isteyerek; yaşamın anlamından, kısalığından söylemlerle, nasihatte bulunmakta, inadını kırarak dönmesini istemekte, sevgilinin.
Şiir, finaldeki derin söylemleriyle iz bırakmakta ruhumuzda.
Hayata ve insanlığa dair sözlerle şair; kalemiyle özünün nasıl bir ummanın derinliğinde damla damla aktığını göstermekte biz okurlara da.
Oldukça etkili bir şiir…
Güneri Bey’ e ve donanımlı kalemine saygıyla, dostlukla…