“ BİR YILDIRIM DÜŞÜRDÜM ”

Bir sarkaç saat başı, tik tak vurur içimde
Hızla akan bir dere duvarlarımı yıkar
Hafızamı süpürür çöpçüler ters biçimde
Sabah yollara düşen acıyıp bana bakar.


Dilim midir; başımı, sokup kaçan belâya
Bu hal için atiden, nasıl bir izahat var
Silinmemek üzere yazıldım tabelaya
Düşündüm, ölene dek, sanmam bana rahat var


Hep saklandım içimde bulduğum koyaklarda
Hatadan ayıklandım sanıp, işledim günah
Çektiğim acıların izleri ayaklarda
Bıçaklandım geceler kâbus içinde, eyvah!


Bir yıldırım düşürdüm haberim yok başıma
Bir kasırga yıkarak dağıttı su arkımı.
Büktü yorgun dizimi, bakmadı gözyaşıma
Elimden alıp beni ters döndürdü çarkımı.


Erimiş kar suyuyla buzlar geçti üstümden
Kaskatı vücudumla hortlak taşlar çarpıştı
Yamyassı ediverdi ezip her şeyi tümden
Göz üstü, kaş altında kirpiklerim kırpıştı.


-Rızam yokken götürüp ellere veren, kimdi?
Beni, benden çok bilen, hayatıma hâkimdi!-


…Elazığ, 05.09.2012


Güneri YILDIZ "





Ne acıtan, ne kahırkâr örselenişler…

Bir pandülün tik tak sesleriyle dövülen özün duvarını yıkan güç neydi, derenin akışında; pandülle yıpranan duvar mı, coşkun akan dere mi, çay mı? Ve öyle bir akış ki; kayda değer ne varsa hafızada silip süpüren ve hoyrat çöpçülerce –bir o yana bir bu yana- savrulan… Gün ışığı yolcularının görüş noktasında –gereksiz, bir zavallı gibi- ilgi odağı olan…

Ne oldu, nasıl oldu da yerlerde süpürülecek çöp konumuna düşüldü? Yoksa “bülbülün çektiği dili belâsı” misali, dil mi; düşürüp bu hallere sonra kaçıp da giden, yoksa başka şeyler mi? Böyle bir düşüşün geleceği olur mu? Ya da; nasıl bir gelecek bekler, nasıl olur izahı? Bir kere düşülen dile, bir kere düşülen yere… Çiğnenip geçildikçe üzerinizden; kurtulmak mümkün müdür, pelesenk olunan dilden… Silinir mi, yafta gibi alına yazılandan, şu yürek duvarına asılan yazılardan… Ömür boyu taşınır mı bu yafta… Yaşanır mı, dilin dile düşürdüğü bu rezil rüsva… Mıh gibi çakılan mim, yaşatır mı ki seni?

Saklanmak...

Çare mi? İyi de; nereye, nasıl? İnsan içinin koyaklarında ne kadar/nereye kadar ve nasıl saklanabilir ki? Hangi kör noktasında savurmayacak rüzgâr, hangi çılgın dalgada sürüklemeyecek deniz; belli m’olur? Bu sürüklenişlerin izi kanar ayakta…

Her saklanış bir ayıklanışsa; neden yeni günahlar, acılar neden? Her gece karanlıkta sırıtan kâbusların hançeri sırtımızda…

İnsan her ne çekerse, çektiği kendindendir…

Nice yıldırım düşer nice şimşekler başa, nice bentleri yıkan kasırga pür telaşa… Ne bükülen dizlerin yorgunluğuna bakar, ne sele dönen gözün incisi apak yaşa!

Beni benden alarak tersine dönen bahttır… Beni bende ezerek un ufak eden çarktır…

Gider sıcağım gider, eritir buz ayazda… Can kırıkları burda kaskatı, taşlar orda; hortlak olmuş vuruşur; ne akıl gelir başa, ne son verir savaşa… Sönünce yıldızları, karışır kirpik kaşa…

Bu rızasız gidişin galibi, mağlubu kim? Kim, ellere götürüp beni benden çalan kim? İşte buydu bütünü, buydu özün hâkimi…



7+7=14 hece vezni ile ve dörtlükler şeklinde yazılmış; kafiye yapısı, Koşma’ larda bilinen şekliyle yapılandırılmış;

1.ci dörtlükte: (a/b/a/b)



2.ci dörtlük ile diğer dörtlüklerde de: (c/d/c/d) benzer şekilde yapılandırılmış bir kafiye yapısı mevcut. Bu arada redifleri de unutmamalı. (izahat var/rahat var, gibi…)

Kafiye yapısı -hemen her tür kafiye örneğiyle- alabildiğince zenginleştirilmiş ve söz sanatlarını bir kuyumcu edasıyla kullanmış şair…


Bu yüzleşide, bu sorgulayıcı irdeleyişte nice düşünce çiçekleriyle nice öğüt ve taş atışlar var ki; bazen göz pınarımıza baskı yapan, bazen öfke duvarlarımızı delip geçen, çokça da alıp başımızı ellerimizin arasında düşündüren, yer yer diklenişlere gebe kılan… Ve o derin duygu… O vazgeçilmez manevi umman...




Final dörtlüğü ve son iki mısralık bent müthişti!

“Erimiş kar suyuyla buzlar geçti üstümden
Kaskatı vücudumla hortlak taşlar çarpıştı
Yamyassı ediverdi ezip her şeyi tümden
Göz üstü, kaş altında kirpiklerim kırpıştı.

-Rızam yokken götürüp ellere veren, kimdi?
Beni, benden çok bilen, hayatıma hâkimdi!-“


Her şeyi bilen Yaratan’ a sığınmıştı şair… Ve kurtuluşu da o’ndandı!



Şiirin içeriği, kurgusu, -hele ki- anlamdaki derinlikle yalın ve duru dili yine bir “Güneri YILDIZ” klasiğiydi. İnsanın iradesi dışında sürüklenişi ve bu sürüklenişin bambaşka sürüklenişlerle hayatı nasıl bir burgacın kıskacında çekilmez kılışının öyküsü, yüzleşi…


Çok etkileyiciydi, çok!


Değerli ustaya saygı ve dostlukla…