“ CANIM ÖĞRETMENİM ”
Hani denir ya, “yolu yok, suyu yok, elektriği yok…” işte tam öyle bir köy. Cumhuriyetin ışığı daha ulaşamamış. İç Anadolu, ya da, doğu değil. Sürgün yeri de değil. Batı Anadolu, hatta kıyı ege sayılır.
Oldukça eski bir köy. Fatih Sultan Mehmet Manisa’da bebekken, O’na süt anneliği yapan Elma (Halime) Hatun’un köyü burası. Bu şanssız köyün, şanslı beş altı çocuğu(biri ben), sıcak sonbahar günlerinden birinde, köyün Balsama mevkisinde oynuyoruz. Kasaba yolunda bir toz bulutu yükseldi. Toz bulutunu gören herkes anlar. Köye cip(jeep)geliyor. Gören her çocuk, köy meydanına koşar. Biz de öyle yaptık. Koş babam koş. Nerede olursak olalım, cip hep bizden önce gelirdi.
Biz meydandaki arabayı hayran hayran izlerken, gelenler muhtarın odasından bahçeye çıkmaya başladılar. On beş yirmi çocuk, yöneldik onlara doğru. Muhtarın hareketlerinden, gelenlerin önemli birileri olduğu anlaşılıyordu. Muhtar, hem bizimkilere emirler yağdırıyor, hem de misafirlere arzı endamda bulunuyordu. Sandalye getir, masayı çek, buyurun müdürüm, tamam efendim…
Kravatlı, beyaz saçlı adamlardı hepsi. Biri hariç…On dokuz yirmi yaşlarında, kılık kıyafetiyle, saçı başı ile, güzel mi güzel bir kız. Onun da sandalyesi vardı. Oturmadı. Bize doğru geldi. Çok güzel bakıyordu. Konuşmuyordu. Bizi inceliyordu. Gülümsemesi, yüzü, hiç değişmedi dakikalarca. Biz de, O’nu izliyorduk hayran hayran. Hiç kimse konuşmuyordu. Bütün o ablak yüzlü oğlanlar, saçı başı dağınık, eli yüzü kirli kızlar, herkes bu güzel kıza odaklanmıştı. Sessizliği, kendisi kadar güzel sesi bozdu. Kravatlı, beyaz saçlı adama dönerek, şaşkınlık içinde: “Hepsi yalınayak”dedi.
O güzel kız, bize güzel güzel bakan o çok güzel kız, sizdiniz Suna öğretmenim. Benim ve köyümün tarihindeki ilk öğretmeni. Benim ve köyümün yazgısını değiştiren, o güzel insan, ömrünün ilkbaharında bize koşan, canım öğretmenim, sizdiniz. 1957 yılında, okulumuzu ve bahtımızı açtığınız için, size minnettarız



TEKTEKİN "




Evet...Sadece vefa diyemeyiz bu yazının yazılma gerekçesine!

Elbette ışığı görmesini, duymasını, farketmesini ve derinliğince algılamasını bilmiş; o ışıktan aldığı hız ve güçle kendi dünyasını ve çevresini ışıtmayı başarmış bir deliyüreğin, bir derin ummanın, farkındalıklı bir bilge özün şahsına, değerlerine ve hayata duyduğu saygısından, minnetinden, sevgisinden...

Çok net, yalın ve akıcı tümcelere baktığımda, yazarın da öğretmen kökenli olduğu izlenimini edindim. Ne güzel!

Ben de, size ve sizleri ışığa kavuşturan ışıklı yüreklere - sizin aracılığınızla- sevgimi, saygımı ve dostça selâmlarımı gönderiyorum; insanın hamurunu yoğurup biçimlendiren paylaşımcı yüreklerinizden öperek...

Her dem saygı ve dostlukla...