“ DÜSTUR (Manifesto) ”

İnsanı insan yapan ne kemik, ne de ettir
Ruhsuz kalan bir beden, olsa olsa cesettir.

İslâmiyet ruhumuz, Türklük bedenimizdir
Bu yol tek çıkar yoldur, sürülecek tek izdir.

Kim ne olursa olsun, biz bu yoldan sapmayız
Biz Hakka inanmışız, başkasına tapmayız.

Doğruluk ve adâlet, cesarettir simgemiz
Beşbin yıllık mâziden gelir bizim sesimiz.

Bu sese kulak veren şaşırmaz sağı solu
Bu ses Yesevilerin, Mevlânaların yolu.

Dedem Korkut seslenir hep yüceden yüceden
Kaşgarlı Lügat açmış, kelimeden heceden.

Sultan Alparslan girdi şanıyla Malazgirte
Kendini kurt sananlar döndüler birer ite.

Türk oldu Anadolu, ağustoslar mübârek
Kimin hakkı var bunda, başka söze ne gerek.

Aşiretten devlete iz verdi Osmanlıya,
Osman Bey Devlet kurdu, laf kalmadı gayrıya.

Altıyüzyıl sürecek mücahede başladı,
Dünyada Haçlı zulmü böylece yavaşladı.

Osmanlı devir kapar, yeni devirler açar
Osmanlıyı anlatsam, hikâye uzun kaçar.

Her doğan ölür derler, devletler de böyledir;
Lâkin Türkler ölmezler, tarihen tescillidir.

Osmanlı, tarihini Türkiyeye bağladı,
Osmanlı zabitanı Türkiyede çağladı.

Osmanlı asla döndü, Türk oldu Türkiyede,
Türk olan yaşıyacak ebediyen bu yerde.

Bu bir ırkçılık değil, nesebini bilmektir;
Aslını inkâr eden soysuzdur, nesepsizdir.

Aslını bilmeyene haramzâde demişiz,
Kendini bilenlerden biz asla ürkmemişiz.

Kendini bilmektir ki; hem görev, hem de haktır,
Sen kendini bilmezsen bu nice yaşamaktır.

Her halk kendini tanır, vatanına bağlanır
Halkımız bu vatanda Türk olarak anılır.

Bin yılı aşkın zaman bu vatan Türkiyedir
Kendini Türk sayanlar bu birliğe üyedir.

Cumhuriyet kavlidir, böylesi uyar akla
Bu kavle can vermişiz, bozulamaz nifakla.

Baban, deden şehittir bu uğurda, bir düşün
Sana huzur burdadır, Türkiyededir aşın.

Ben senden çok yiyorsam, hadi gel bölüşelim
Böylece BİZ OLALIM, ver elini kardeşim...


31.07.2010
Fatih-İST. Enver Özçağlayan

Aksakal "




Genel kural, kaide, yasaları içine alan kitap anlamıyla, düstur;
Bir kurallar, kaideler, değerler silsilesinin ilke edinilerek benimsenmesidir bir anlamda.
Nasıl ki toplumsal yaşamın bir takım kuralları, kaideleri, olmazsa olmazları var ise, insanın da insanlığını yücelten, değerleyen ve yaşam biçimine dönüştürdüğü bir takım kuralları, ilkeleri, değer anlayışı vardır. İlkesiz, kuralsız insan köksüz, gövdesiz bir dal gibi; tutunamaz yaşam ağacına, yeşeremez, uyum sağlayamaz ve savrulur hayat karşısında.
Bu anlamda düstur, bir değerler silsilesi, kavramlar manzumesi, dolayısıyla; manevi derinliktir insana kattığı mânâ ile.
İnsan fizikî anlamda beden denilen etten kemikten oluşsa da, bunu tamamlayan, anlamlandıran bir de içsel(ruhsal) derinliği, anlamı vardır. Sağlıksız bir ruh, bedeni de sağlıksızlaştırarak ait olduğu bedeni bir et yığınından öteye götürmez; tıpkı ruhunu / diriliğini teslim etmiş ölü gibi. Demek ki insanı biçimsel görünümünün dışında, yeşerten ruhudur! Ruhu besleyerek geliştiren yeşerten de, düstur edinilen değerler, ilkeler, kavramlar bütünüdür.
Bu yaklaşım, sadece insan denilen varlıkta vücut bulabilir. Sosyal bir varlık olan insanı olgunlaştıran ve toplum yaşamında belli yerlerde konumlandıran inanç ve kimlik meselesi, ruhun derinliklerine nüfus eden etkili ve anlamlı iki kavramdır. Kişi, aidiyetlik duygularının en belirgin aktörleri olan inanı ve ulusal kimlik bağlamında bir takım ilkeleri, kuralları –olmazsa olmaz anlamında- düstur edinerek yaşam biçimine dönüştürür. O kavramlar ve onu dirice ayakta tutan ilkeleri olmazsa ruhu da açlık çekecek, sağlıksız bir yapıya kavuşacak yokluğunda.
İşte şairimiz de, hayatta bir takım ilkeleri, bir takım kuralları düstur edinmiş, yaşama sebebi bilmiş! Nedir bunlar? İnancı… Yani İSLÂM ve ulusal kimlik… TÜRK’ lük bilinci… Bu iki kavram olmadan yaşamayı yaşamak saymamakta, şair. Ve bu iki kavramın yüklediği sorumlulukları, ilkeleri, kuralları hayatının vazgeçilmezleri bilmiş; bunlar için yapılması gereken her şeyi yapacak güce, kudrete sahip olduğu düşüncesine haiz olmuş. Nasıl ki ruh olmadan beden anlamsızdır, ölüdür; işte İslâm ve Türk’ lük şuurunu da böyle bir bütünleşme- tamamlanma olarak algılamakta şair.

Şiirin kurgusu bu gerçek üzerine kurulmuş ve bu gerçeğin gerektirdiği ilkeler, kavramlar etrafında ki içerikle geliştirilmiş, finale değin.
Gâh öğüt, gâh öneri, gâh ikna ile… Gâh fevri, gâh gözü kara ve diklenme gibi kararlı etkileme nidalarıyla güçlendirilmiş vurgulu ve farkındalıklı söylemler serpiştirilmiş bentler arasına.
Şair, içinde bulunulan ve bozuk olduğuna inanılan hal’ ın, durumun, ancak bu yolu takiple (İslâm ve Türk’ lük ruhuna bürünerek ) bunun gerektirdiği kavramların yaşam biçimine dönüştürülüp düstur edinilmesiyle düzlüğe çıkılacağına olan inancını, samimiyetle ve kararlılıkla ifade etmekte. İnsanı saygın, asil ve adil yapan erdem kavramının bu anlayış içinde (İslâm ve Türk’ lük) derinleştiğini ve insanı erinç bir yaşamın sonlu gerçeğinde farkındalıklı kıldığını vurgulamakta.
Bentlerde zarif bir meydan okuyuş, kendinden emin oluş hissedilmekte. Yer yer teşbih le birlikte, özellikle Telmih, mübalağa gibi bazı söz sanatlarıyla didaktik söylemleri de hesaba katmalıyız.
Ayrıca, finaldeki şu bent ile
“Ben senden çok yiyorsam, hadi gel bölüşelim
Böylece BİZ OLALIM, ver elini kardeşim... “

Terdit dediğimiz ve sözü beklenmedik bir sonla bağlamak olan söylemi, finalin yıldızı olmuş bence.
747=14 hece’ li bentler halinde yazılmış bu düşündürücü, sürükleyici ve lirizmin ayak izleriyle nakışlı şiirin usta kalemine her dem saygı ve dostlukla…