“ ELVEDA ”

Bu sessiz gecenin son sabahında
Ruhumda hicranı eriteceğim.
Yalancı dünyanın her günahında
Tövbeyle arınıp şükredeceğim.

Artık ne gölgem var, ne de suretim
Yavaşça tükenen bir meşaleyim.
Cellât vursa bile acımaz etim
Sonsuza dökülen son şelaleyim.

Dostların gözünde bir hüzün olmak
Yaşlarla süslenen acı tebessüm
Gönüller içine sözlerle dolmak
Bakılan yerlerde belirsin yüzüm.

Rüyasız uykuya dalıp da bir an
Sessizce görünsem düş perdesinden.
Yol alan geminin bakıp ardından
Bir çağrı beklesem güvertesinden.

İnancın vecdiyle vuslata varıp
Bu yerden usulca uzaklaşayım.
Toprağın bağrına kendimi sarıp
Bir huzur içinde menzil aşayım.

Kim bilir son uyku ölüm adında
Yeni bir yaşamın iptidasıdır.
Soğuk bir vedanın buruk tadında
Bu gülüş bir ömrün elvedasıdır.

EMİN ZEYBEK
Ocak 2011 - Bursa



SözlerinAhengi "



“Bu sessiz gecenin son sabahında
Ruhumda hicranı eriteceğim.
Yalancı dünyanın her günahında
Tövbeyle arınıp şükredeceğim.”


Bu giriş dörtlüğü muhteşem bir düşün şelalesi!

Burada şair, adeta kendine gelircesine sarsılarak, yeni bir başlangıçla hayata daha farklı tutunmaya, farklı anlamlarla yaşamını anlamlandırmaya kararlı. Öyle ya… İnsan gecenin karasında düşünür bir an hayatın manasını ve hayatın içindeki kendi varlığını… Varlığıyla hayata neyi ne kadar kattığını… Ve işte böyle bir kör noktada görür hayata kör bakan gözlerin karanlığını! Ahdetmiştir o karanlığın önündeki perdeyi açarak ışığa, güne çıkmaya! Ve çıkar da… Tövbe eder, çıkar günahkâr dünyanın günahkâr kulu sıfatından sıyrılır tövbeleriyle, rahatlar, erince kavuşur verdiği kararla.


Bildiği, inandığı bir gerçek var ki; insan insanın ışığıdır, meşalesidir; ağır ağır yanarak aydınlatır yolunu ,(ruhunu) önünü görmesine yardımcı olur ve aydınlatırken çevresini, kendisi tükenir yavaş yavaş.. (Bunu tabii ki maddi ve manevi anlamıyla kullanabiliriz.) Aydınlanan her karanlık ona ölümsüzlük, süreklilik kazandıracağından; fiziki anlamda varlığının artık bir önemi yoktur. O, maneviyâtıyla bir meşale görevini üstlenerek; ruhun karanlıklarından sildiği günahların -filiz filiz- sevaba dönüşümüyle yeşerir; acıyı duymaz, umursamaz! Artık bir şelâledir, çağıl çağıl sonsuza dökülen; duru ve coşkulu!

Acının içinde acı, hüznün içinde hüzün… Sevince sevinçle karşılık verecek bir duygu ve ışık huzmesi o artık! Gönüllere inançla, samimiyetle sarf ettiği sözlerle girmesi, gönülden gönüle inanç/insanlık köprüsünü kurmasıdır aslolan… Öyle ki, bakılan her yerde meşalesiyle o gelsin hatıra, yüzünün izi kalsın gözlerin bebeğinde… Çünkü asıl yaşam budur, ölümsüzlük…


“Rüyasız uykuya dalıp da bir an”

İşte bu söylem, yapılmak istenilenlerin gerçekliğine, içtenliğine bir işaret!


Hep bir bekleyiş var; yardıma ihtiyacı olanlara…

Böyle bir koşuşturmanın ulvî erinci ile kendisini huzurlu, mutlu addedecek; artık toprağın bağrında –maddi dünyada anlamlı, doğru şeyler yapmış olmanın huzuru içinde- kendisini görevini tamamlamış dingin ve sonsuz mutlu bir gönül adamı olarak düşünecek, yaşamdaki asıl hedefine ulaşmış olacaktır. Asıl hedef; Allah’ ın sevgili kulu olmak, kullara gönlüyle, yüreğiyle, doğrularıyla ve inancıyla elini uzatıp meşale tutarak; Yaratan’ a sevgisinden, Yaratılan’ a saygıyla, merhametle, şefkatle ve akılla meşale görevini üstlenmek ve bunu son ana değin amaç edinip, layıkıyla yerine getirmek!

Son uyku, son nefes… Yeni bir bilinmez… –Belki de – huzurun gerçek adresi!

Kim bilir…

Buruk bir vedanın ayazı yüzde, meşale olmanın onuru özde… Kardığı güllerin kokusu sinmiş…

Bu yüzden elveda demedik biz de!

Ah! Emin Bey…

Bu kadar etkili, bu kadar güzel yazmak ve bizi şiirinizle birlikte ruhunuza büründürmek zorunda mısınız? Ya da; bunu nasıl başarabildiğinizi öğretir misiniz bize de?

İç dünyanızın bu derece varsıl olduğu gerçeğini dörtlüklerinizle daha da derin ve hakkıyla algılıyor, imrenle dolu dolu, sizi tanımanın onurunu, gururunu yaşıyorum!

Maneviyat üzerine şiir yazmak, hele ki alışılmadık bir söylem ve sözcük dizini ile hem hayata hem ona anlam katan insana ve varlığımızın yegâne sahibi Yaratan’ a atıfla; ruhumuza, tenimize, duyularımıza dokunarak bize –belki de ıskaladığımız- çok şeyi anımsatmak kolay mı?

Şu son final dörtlüğündeki muhteşem söylemlere ne demeli peki?

“Kim bilir son uyku ölüm adında
Yeni bir yaşamın iptidasıdır.
Soğuk bir vedanın buruk tadında
Bu gülüş bir ömrün elvedasıdır.”


İşte siz, bütün bu kolay olmayanları -kendi içselliğinizle- kolay kılarak gerçek bir meşale olduğunuz yaşayarak yaşatıyorsunuz bize de, mısralarınızla!

İnanın, şiirin, alışılmış 6+5 ‘ lik hece ölçüsüyle yazıldığının farkına varamadım bile! Böyle bir derinliği, içtenliği, bilgeliği bu kısacık ve kolay dediğimiz ama şimdi zorluğunu gördüğüm dörtlüklere sığdırabildiniz ya! Size helâl olsun diyorum; saygı ve dostluk selâmlarımla…