“ İHTİYAR ”

Ey gönül! Gözlerimde bir bahtiyar zamanın
Gülümseyen yüzünün gecikmiş özlemi var.
Baktığım aynalarda gördüğüm bu simanın
Hüzünlü suretinin yansıması ihtiyar.

Takvimdeki yapraklar bükülür kıvrım kıvrım
Yıllar incelir sanki ha koptu ha kopacak.
Titreyen yaşlı bir el çağırıyor sanırım
Gitmek istemesem de, zaman ateşten bıçak.

Dağlıyor hayatımı en sergüzeşt yerinden
Seneler gözyaşıyla damlıyor ellerime.
Geçmişin yaraları kanıyorken derinden
Yaşamak tutkusunda başlıyor bir erime.

Geriye dönüyorum, gençlik yolu kapalı
Zaman omuzlarımdan ileriye itiyor.
Boşa geçen yılların diyeti çok pahalı
Mazinin gölgeleri gözlerimde tütüyor.

Acizlik haletinde umarsız uyuyorum
Beyaz ufuk çizgisi griye dönüşüyor.
Sanki bana seslenen bir çağrı duyuyorum
İstikbal menzilinde hayallerim üşüyor.

Deruni bir titreşim bedenimi sarmakta
Ümitlerim tükenmiş, hayallerim perişan.
Cümlelerin sonunu sabırla bekler nokta
Köhne bir ihtiyarlık, geleceğe ulaşan.

EMİN ZEYBEK
Mayıs 2012 Bursa


SözlerinAhengi "




Doğmak ve yaşam denilen o süreci tamamlayarak ölmek...Acz içinde minik bir beden olarak dünyaya gözlerini açıp; safha safha yaşlanmak; bedenen ve ruhen...

Bu süreç, bazen dış etkenlerle hızlanarak o hüzünlü ve kaçınılmaz sona götürür bedeni bazen de kendi doğal sürecinde tamamlar yaşlılığı ve yaşamı!


Bu bağlamda şair, yaşlanan bedeniyle birlikte o bedenin ruhunda yarattığı yaşamsal korkuyu derinden hissederek içselleştirmiş dizelerle. Zira yaşamanın ne güzel bir olgu, ne anlamlı bir gerçek olduğunu idrâk ettiği anda o kaçınılmaz zaman merdiveni de gelip dayanmıştır eşiğin dibine!


Nasıl bir iç geçirme nasıl bir sitem, gönüle… Nasıl bir geç kalmışlığın âhı var mısralarda!



Mutlu bir zamanın gülümseyen, huzurlu yüzünün özlemiyle dolu gözler…



Oysa aynada görünen hüzünlü suretiyle, bir ihtiyar yüz!



Yaşam telâşesinden yaşadığının ayırtına varamayan şairin, şimdiki zamandaki farkındalığı içini yakıp kavuran bir ateş sanki!

“Yaşamak bu kadar güzelken, yaşlanmak, elden ayaktan kesilmek ve gönülle araya mesafeler koymak haksızlık değil mi?” Dercesine, zamana direniyor sitemle şair.


Bir ayak malûm yolun yarında; bir ayak hayat denen iki adımlık yerin ortasında yâr’inde! Gönül o efsunkâr iklimin olmayan baharında, hem ahtı hem zarında…



Takvim yaprakları kıvrım kıvrım bükülüp giderken ve düne ait her bir şeyi toplayıp buruştururken;
elinde mi gitmemek? Zaman denilen o ateşten bıçak, başka bir şans tanır mı ki…

En cıvıltılı, serüvenlerle dolu yerinden kıyıp keserken hayatı seneler; yiten ve yarım kalan hayatın gizlendiği seneleri geri getirememenin olanaksızlığıyla anılar gözpınarında yıkanır damla damla; kanatırken o günler; hiç olmadığı kadar hızlandırır erimeyi…


Bir tutkuya dönüştükçe yaşama isteği, çekilen o acı, o olanaksızlık; o geri dönüşsüzlük de aynı oranda acıtır, kanatır, eritir özü…
Öyle bir tahterevalli ki; bir ucunda dönüşü olmayan kapalı bir yol, geçmiş, gençlik… Bir ucunda akıbeti belli uçurum, nefesin bittiği dolayısıyla yaşamın sonlandığı -ama yaşama isteğiyle tercih edilmeyen- bir karanlık bilinmezlik…



Oysa mümkün olsa geri dönüş, gençliğe; boşa geçirir miydi her günü, ayı, seneyi! Yaşamın kıymetini bilmenin derinliğiyle dolu dolu yaşardı aldığı her nefesi! Ne kadar acı o günlerin gölgesinin duman duman tütüşü gözlerinde…

Sayıklamalar içerisinde uyurken umarsızca, bembeyaz ufuk çizgisinin grileşerek o meşum sona biraz daha yaklaştığını, sanki o yolun başında elini uzatmış - tutmak üzere- “gel” diye seslenen madeni bir sesin ayazını duyar gibi; üşür hayallerİ, üşür acz içinde birden…



Ve derin bir titreşimle -istem dışı- sarıp sarmalanan beden, tükenen ümitlerin ardından koşamaz, pesperişan… Virgüllerle uzayan cılız zaman, sabırsızdır; bekler ki bitsin son cümle, virgülsüz, nokta ile…


Tükenmiş bedenin tükenmiş umuduyla, pesperişan ihtiyardır zamanın geleceğine uzanan…

Köklerinde hava, dallarında mürver ile bir zaman…




7+7= 14 hece ölçüsüyle, altı dörtlük şeklinde yazılmış bu Koşma şiirinin kafiye örgüsü;

1)……….a/zamanın
………..b/var.
………..a/simanın
………..b/ihtiyar.

2)………. c/kıvrım
………. d/kopacak.
……….c/sanırım
……….d/bıçak.

3) ……….

Diğer dörtlükler de bu şekilde devam etmekte. Alışılmış kafiye örgüsüne rağmen, Hece şiirinin usta kalemi, duygu ağırlığıyla şiiri durağanlıktan uzak tutmuş; hüzün, sitayiş, beklenti, özlem ve keşkelerin içimizi burarak yaktığı ateşle hayatın gerçekliğine, insanın duygu derinliğine -vurgularla- inivermiş bütün içtenliğiyle!



Son derece etkileyici kırık duyguların ifadesinde, samimi bir inandırıcılıkla okurun duygularına ve kendi geleceğine tercüman olmakta…



Bu değerli olduğu kadar saygın naif kaleme, dostluk selâmlarımla sağlıklı ve uzun nice yaşamlar dileyerek kutluyorum mısralardaki emeği…