“ KAN İZLER ”

Vadim yemyeşildi, maviydi göklerim
Ak güvercinler geçerdi semâlarımdan
Gönlüm olabildiğince hürdü
Bayrak inmezdi burçlarımdan.

Akbabaya yer olmayan dağlarımda,
Kartallar dolaşırdı özgürce.
Kuzular meleşirdi yamaçlarımda;
Sıcak süt, soğuk ayran sunardı
Yanık yolculara Bingöl'ün çobanları

Yalnız sevgililer değil,
İnsanlar sevdâlıydı birbirlerine.
Parmağa batan diken,
Diğer elleri acıtırdı birden.
Biz koca bir millettik;
Bugünlere geldik nice devirden.

Coşkun akardı derelerimiz,
Yanık türküler söylerdi
Garip yolcuya pınarlarımız.
Rahmet yağardı göklerden,
Bereketle yıkanırdı ekinlerimiz.

Şimdi dağlarımızda düşman gözleri,
Yeni yağmış kar üstünde kan izleri
Pusularda üstümüze çevrilmiş silahlar
Yol başlarında mayınlı, kalleş tuzaklar
Bir anda kopan ayaklar, kollar, bacaklar
Ve demokratik açılanlar
Sonrası laflar, laflar; ahlar, vahlar...

23.09.2009
Fatih-İST. Enver Özçağlayan

Aksakal"



Ah! Bu iç geçirmeler, anımsamalar, isyanlar, ah…



Dönüp düne bakarken bugünün karanlığında; tabiattan insana değin her bir nesnenin, her bir varlığın masumiyetini, paklığını, doğallığını ve erinçle yaşama sarılışını duyumsarız hücrelerimizin derinlerinde. Tatlı, masum ve hasret kokan bir tebessüm yerleşirken dudaklarımıza bizden habersiz; bugünün karambolu içinde titrer bedenimiz ruhumuzla birlikte, üşür…



Duymak isteriz bir çırpıda huzur sesini. Kirlenmemiş ve bize o günü, o değerleriyle geri getirecek sözün sahibine inanmak…



O günlerde İstiklâl Marşı’ mız söylenirken okulda, yolda hatta çalıştığımız kurumda büyük bir huşu içinde hazır ola geçer, dinlerdik bitene değin kıpırdamadan! Şimdi, Cuma günleri salt İstiklâl Marşı’nı okumamak, bir an önce eve gitmek için okuldan kaçan, kaçırılan(kimi veliler var ne yazık ki) çocuklar gördüm, insanlar büyük, küçük!



O ne heyecandı, bayramlarda bayrakların göndere asılışı… Ve şimdi! Of… Of!

Köylü köyünde, kentli kentinde mutlu, huzurlu ve yarınlara umutla bakar iken…



Dağlarımda duman kara kavuşur, yamaçlarında koyun kuzu meleyerek otlanırken ve henüz ne idüğü belirsiz sağlıksız gıdalarla neslim zehirlenmemişken… Ayran ve sütle konuklarımızın ısınan yürekleri serinletilirken; ikram kavramı da çocuklara, gençlere öğretilirken…

Kimse kimsenin ırkına, cinsine, zenginliğine yoksulluğuna, okumuşluğuna cahilliğine bakmaksızın sever sayarken;
İnsana sevgi vardı, insana saygı, güven… Yaratan’ a sevgi vardı tertemiz, doygunluk, hazımlılık…



Kimse Kurban Bayramı gelince kestiği kurbanı bir yıl boyunca et yeme şölenine dönüştürmüyor; dinen ne/nasıl gerekiyorsa o şekilde icabına bakarak konu komşuya, yoksula paylaştırırdı. Ramazan Bayramı gelince kimse “Şeker Bayramı” diyerek küçümseyip, tatil yapma aracı olarak kullanmıyor, oraya buraya kaçmıyordu! Sımsıcak insani ilişkilerle, bayram havası toplumun bütün katmanlarına teneffüs ettirilirdi.



Komşuluk vardı, acının tatlının paylaşımı, varlıkta yoklukta dayanışma vardı, kaynaşma…



Bizi biz yapan bu aidiyetlik duygularıyla dayanışma gücü idi. Anadolu insanının o Mevlevî, o mistik, o Yunusça sevgi anlayışıydı ayrıştırmadan kalpleri buluşturan…



Şimdi bir kapının zilini çalıp bir şey soramıyoruz, bir yudum su isteyemiyor, karşımızda, yanımızda yöremizde kim var kim yok, bilemiyoruz; ürküyoruz, kaçıyoruz, kapanıyoruz içimize bencilleşerek!



Şimdi; bir hoyrat yel değdi dağlarımı un ufak eden… Bir hoyrat el değdi, insanımı çoraklaştıran…



Derelerimiz, çaylarımız, ırmaklarımız kan akmazdı; kirlenmemişti kaynak sularımız iki kuruş için alçalan insanla!



Türküler söylenirdi yanık yanık, Hoyratlar, Baraklar, ah! Bir de Karadeniz’ den esen Horon sesleriyle, batıdan Zeybek… Yağmura rahmet dedik, doldurduk kaplarımızı; başaklar boy attıkça şükrettik Yaratan’ a minnetle!


Ya şimdi!



Şimdi niye büktü boynunu lale sümbül, niye? Niye bulanık akıyor çaylarımız, dost?



Benim dağlarımda düşman pusuyu niye kursun? Niye yaşlı genç demeden insanımız vurulsun?



Kendi coğrafyamda mayınlı tuzak da ne demek? Ne demek, eşkıya tarzı kurtarılmış bölgeler?



Şimdi dönmek için düne, neler verirdim neler!

Değerli usta kalem, Enver Bey’ in bu beş kuplelik serbestçe yapılandırılmış dizelerinde vurgu yaptığı DÜN ve BUGÜN arasındaki o naif çizgi acıttı vicdanımı, yüreğimi, onurumu örseledi! Başlangıç dizelerinde betimlediği söylemlerle yurdum, ne güzeldi ne mutlu…



Ve bugün umutlar griye boyandı, hayaller renksiz…



Çok güzel, düşündüren ve düşündürdüğü ölçüde sorumluluklarımız ve duyarsızlıklarımız bağlamında özümüze ayna tutan, karşılaştırmalı, gerçekçi bir şiir. Lirik yanı olduğu kadar didaktik yanı da dikkat çekici! Özellikle son dizelerde…



Yerelden genele; değişen ülke koşulları, değişen dünya, değişen coğrafya ve değerlere vurgu ile şair, bu değişimlerin ruhunda yarattığı infiali büyük bir samimiyet ve ustalıkla dile getirmiş; düne duyduğu özlem ve bugünün ruhunda yarattığı buruk duygularla.



Doğrusu o fotoğrafın içine giriverdim ansızın! Etkilenmemek mümkün mü; o dönemleri yaşamış bir vatandaş, bir insan olarak?



Sn. Enver Bey’ in dizelerinde dikkatimi çeken bir diğer unsur da söylemindeki sükûnet, ağırbaşlılık, görmüş geçirmişliğin ruhuna nakışladığı yapıcı ve onarıcı dingin yaklaşım! Hamasi söylemlerden eser yok! Demek ki, şiirin inandırıcılığı şairle kaleminin barışık, olgun ve samimi içselliğinden geçiyor!



Güçlü, duyarlı, derinlikli ve de deneyimli kaleminize saygı ve dostlukla…