“ Nâzım Hikmet Ran/ içimiz rahat değil... ”

Nâzım Hikmet Ran (d. 15 Kasım)
Nüfusta kaydı 15 Ocak 1902 Selanik - ö. 3 Haziran 1963, Moskova

"Memleketimi seviyorum:Çınarlarında kolan vurdum, hapisanelerinde yattım.Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı memleketimin şarkıları ve tütünü gibi " [ Nâzım Hikmet Ran ]

Ne acı
ne acı değerlerimizin öldükten sonra kıymetinin bilinmesi
sürülmesi sağken memleketten hani, sonra sinsice sırıtılması peşinden iyi birşeyler yapılmış gibi...

Tarihte bugün! 26.07.1951 : Şair Nazım Hikmet vatandaşlıktan çıkarıldı.

Okuyunca içime düşen volkanlar şahidim olsun ki ellerim titremeye içimden akan suların donmasına yol açan bir hafıza ile yazıyorum kısaca hatırlayalım diye.
Zira büyük değer o yıllarda bu gün vatandaşlıktan çıkarıldı

Ruhuna Fatiha okuyalım bari hep beraber onu bu ülkeden sürdürenler utansın biz bilelim ya da bildik kıymetıni niyeti ile !!!

Hatırlayalım;
" Türk şair ve oyun yazarı. Lakabı "Güzel Yüzlü Şair" veya "Mavi Gözlü Dev"dir. Yasaklı olduğu yıllarda Orhan Selim adını da kullandığı olmuştur. Hatta İt Ürür Kervan Yürür kitabı Orhan Selim imzasıyla çıkmıştır.[3] Türkiye’de serbest nazımın ilk uygulayıcısı ve çağdaş Türk şiirinin önemli isimlerindendir. Uluslararası bir üne ulaşmış ve adı 20. yüzyıl’ın ilk yarısında yaşamış olan dünyanın en büyük şairleri arasında anılmıştır.[4] Eserleri birçok dile çevrilmiştir. Mezarı halen Moskova’da bulunmaktadır. Türkiye Komünist Partisi (TKP) üyesi olup ayrı ayrı toplam 11 davadan yargılanmıştır.

Eserleri birçok ödül almıştır. Türkiye’deki yaşamının çoğunu hapiste geçirmiş daha sonra Moskova’ya gitmiştir. 1951 yılında Türk vatandaşlığından çıkarılmış, 2009 yılında geri alınmıştır.

Nazım Hikmet,1938’de cezaevine girmiş ve şiirleri yasaklanmıştır. Türkiye’de ancak ölümünden iki yıl sonra 1965’te şiirleriyle yeniden önem kazanmıştır."



Hatırlayalım
dua ile
d u a ile...


" En fazla bir yıl sürer yirminci asırlarda ölüm acısı " - bu acı hiç bitmeyecek, içimiz rahat değil ruhumuzun ilacı !

Nar-ı Çiçek "





Bizde vur deyince öldüren bir hınç kültürü var, anlayamadığım! Bizde, her bir şeyin cılkını çıkaran bir laubalilik, şaşmayan fakat sağlıklı bir dayanağı da olmayan siyasi ve inanç -hatta futbolda bile- bağnazlığı var! Bizde her güzellik kadar çirkinlik var...Bizde; bizden olmayana, bizim gibi düşünmeyene, bize benzemeyene yıkıcı, öldürücü, karalayıcı kin kültürü var! Fakat en kötüsü de; bizim bağrımızdan çıkan hain kadar bir başka ülke bağrından hain çıkmaması var! Bizim yalan, iftira, şaibe, alavere dalavere ile yarattığımız hain ve /veya vatansever anlayışı da hiç bir ülkede, hiç bir kültürde yer almamakta! Çok kolay tahrik olup galeyana geliriz, kolay inanır kolay yok ederiz; Allah' ın verdiği akılla, vicdanla yine aynı Allah' ın yarattığı cana kastımızda hiç kendimizi sorgulamaz, kendimizle yüzleşmeyiz! Kayıplarımızın çoğunun bu yüzden olduğunu nedense düşünmeyiz bir türlü! Hoş! Düşünsek ne ola ki? Yerine ya koyacak can kalmaz ya da geç kalırız ayağa kaldırmakta!

Tarihten nice Pir Sultan' lar geçti, nice Mahzuni Şerif' ler... Bir Âşık Veysel, bir Ruhi Su, bir Yılmaz Güney, bir Nazım Hikmet, bir N.Fazıl Kısakürek, bir Zülfü Livaneli ve daha nice siyasi, sanat erbabı ve içimizden birilerini gah öldürdük, gah süründürdük, gah karaladık gahi yaşarken öldürdük ve sonra da kıymetlendirdik! Var olanı yok saydık, yok olanı var...İnkârcılığı hikmetten bildik!

Sonradan kabullendik var saydık da ne oldu? İnsana bu kadar kolay mı damga vurup lekelemek, onuruyla, hayatıyla, geleceğiyle oynamak ve hatta yakın çevresiyle? Tek suçu inandıkları doğrularda, haksızlıklarda bizim gibi düşünmeyip daha farklı, daha cesaretli bir dille tepkilerini dile getirmeleri! Oysaki bu insanlar da en az bizim kadar ülkelerini sevdiler, halkını, geleneklerini, törelerini...

Bu insanlar da başka milletler gibi kendi ülkelerinde kendi insanının da refah içinde hak ettiği ölçüde insanca yaşamasını istediler. Bunun için de kimisi sazıyla kimisi sözüyle, kimisi çizgileriyle kimisi filmleriyle, kimisi kitaplarıyla kimisi ideolojileriyle ve kimisi de halkın içinde sıradan bir yaşam sürerken ki dik duruşlarıyla haksızlıklara, kötülüklere, sömürüye, halkın hakkını yiyenlere, siyaseti ve inancı tüccar anlayışına indirgeyenlere bir şekilde dur demek istediler! Ellerinde ne silah vardı adam öldüren, ne bıçak, ne buna benzer kıyıcı araç ve gereçler! Sadece sevgi, hür akıl, vicdan ve yüreklerinden başka...Hepsi kendi içinde farklı farklı, rengarenk ve derin bir ırmak gibiydi...

Vatanı bölen, böldüren, çalan, sömüren, insana kıyan, insanı sülük gibi sömüren, yalanla dolanla insanları istismar eden her kim ve neci olursa olsun, karşıyım elbette! Babam da olsa... Ama salt düşüncelerini söyledi diye ve benim gibi düşünmüyor, benim tenime, dilime, ideolojime benzemiyor diye farklı olana kıyım düşünmek, ötelemek ve yok saymak da bana yakışmaz! Zira, yaratan Allah değil mi bütün insanlığı bir tek merkezden rengarenk bezeyerek yeryüzüne salan? Bunun gibi o kadar örnek var ki!..
Umuyor ve diliyorum ki, toplumda bu tür yanlışlara, geç kalmışlıklara karşı köklü bir dönüşüm olsun ve bir daha da yaşanmasın bu acıtan kopuşlar!


Değerli yazın dostumuza insancıl ve duyarlı duruşu dolayısıyla teşekkürler, saygı ve dostlukla...