“ Ölü Zamanlar-2/Yaşam Ağrısı ”

Saçları ağarmış kaldırımların
Heybesinde uçurum, gözlerinde enkaz yığını şehrin
Irmağına kan sızar kuytuların
Gamzesinde göğerir gece ayazı
En deli mührünü taşır
Göğsümdeki yarasa dişlerine


Keşkelerin tabletlerinde bir yer nasır
Karalarımı teğet geçer umudumun küskün bakışlı yelesi
Henüz keşfedilmemiş zavallı düşlerimin ip uçlarına yan çizer
Serseri bir pusula
Gün çeker ölüme,
Issız mavilerin kalabalığında yitik ömrümün bigane seyrine
Sıvanır sözcüklerimin susuz tümcesi
Tufan telaşı yangın arefesidir
Mataramdaki vaha


Bu bir gam sevişmesidir
Ney'inde iniltiler fısıldayan rüzgârın küllenmiş dudağında


Alnımın taa orta yerini bağdaş kurup parselleyen
Uzaklık ağıtı emziren hüzün bandıralı gemilerin,
Yönünü üzen düdüklerinde,
Vakitsiz terleyen
İmgelerin meleştiği en sığ yerde,
Zaman tuzdur
Ah yaşam ağrısı!
Ağlak dalgaların utangaç soluğundan sıyrılıp
Kıyılarımın destursuzca vurulduğu yerden
Geldiğin gibi git!


Ateş kızıllığını tavaf eden gölgelerin
Gövdesi ağır geliyor
Sis değiyor ağılı saçların sarmaşık dallarına
Karargâhını kurmuştur
Yaralarımın yamalı suskunluğuna
Bardağımda küflenmiş eylül demi/sonun geçit töreni
Yüreklerde güz andı
Gece oluğundan kana-kana içilir hayat
Şerefine kadeh kaldırır,
'Siyahımın kangren şafağına'


Zerre gülüşlerinden umut sağdığım
Ah yüreğimin dalında titreyen serçesi!
Nedir bu muamma halin?
Kanat çırpar musalla kesilen karanlığımın ölü haline
Bir tas gökkuşağı vereni yok!
Sarmalasam üreyen sızılarımın parmak uçlarına


Başucumda ağır yaralı duaların çığlığı
Araf arası âminlerim
Soluğum kıtlık-kıran
Her geceye yokluğun kayar
Ama ansızın birileri düşer
Oysa,
Ruhumu alazlayan bir yıldızın göz kırpmasında heceydin
Tercümesi aşk olan




Ramazan Boran "






Bu muhteşem şiiri okurken nedense birden merhum N.Fazıl Kısakürek ustanın "Kaldırımlar" şiiri geldi aklıma. Bir an canlandı o fon, dizeleriyle birlikte. Yüreğimde bir ağırlık, efsunkâr bir derinlik...

Sonra başa döndüm, şiiri yeniden okudum. Yeniden, yeniden derken; okuyuşlarım beni alıp getirdi şiirin kalbine! "Kaldırımlar" da şiirin öznesi sokak ve tabii ki insan...

Burada ise özne bütünüyle yaşamı, yaşanılanları sorgulayan yaralı bir yüreğin genel itibariyle haykırışı hüzünle, sitemle, isyanla, aşkla...

Ve düşündüm;

Genelde şiirde imge kalabalığını sevmem. Fakat öyle şiirler oluyor ki -özellikle serbest şiirde- nutkum tutuluyor, şiirin ruhuna bürünüyorum elimde olmaksızın ve aynı sızılı hüzünlerde yüzüyorum ben de! İşte şiirin gücü, şairin mahareti de burada ya!

Kutlarım bu değerli kalem dostumuzu, bütün içtenliğimle...Ve böyle giderse, yolunun çok açık olduğunu söyleyeceğim!

Saygı ve dostlukla...