“ Yağmur Öldüren Adam (Gülce / Buluşma) ”


Uzun gökkuşağının rengârenk sonatları
Yağmur öldüren adam bulutların üstünde
Cinayet mahalidir semânın kanatları
Tam üç kurşun sinemde sanma ki gün ferhunde

...

yol kırılması gözlerimin ucunda
belli belirsiz sönükleşen lambalar
-hadi bugün erken kepenkleri kapatıyoruz
diyen yıldızlar
kevokla hiç konuşmadı







oysaki kevok ak tüylerinin ıtırlı yüzüyle
asîmanı maviye boyayacaktı
denizden çaldığı yakamozları
bırakacaktı
yağacaktı hiç tatmadığımız özgürlük




-üstüm başım is karası-


....

İmbatım oluyorsun İzmir gülerken bana
Bazen Kızkulesi’nden gözlerini süzersin
Aşkla düşman misin sen, sevdâlar hep gaybana
Bâzen içdenizimden gözlerime yüzersin


...

üstelik yağmur öldüren adam
bulutların üstünde ferîşteleri öldürüyor



ah Albert Camus!.. Ah!
’Geceler sonsuz değildir.’
demiştin
buna kevok inanmadı
zozanın bağrından kopup giderken
ağrılı nişangahların üzerinden
namütenahi yaslara






öyle g/öç ki kasımpatılara vaveylasını düşüren
öldüren, zülmeden
yağmur öldüren adam cenup rüzgarlarından sızılar ezalı
saçlarım dağıldı İstanbul gibi
üstelik ıslanırken yedi karanfil
yedi ölüm uykusunda gül
yedi arsız cehennem
yedi dipsiz gayyadır cihan
kinlenirken dehanın



...

’’adam öldüren yağmur kadındı bulut ağladığında’’







pardon bayım
gökkubbemin ferîştelerini öldürmeyiniz
yastık altında düşlerim
gülüşlerinin nadasında yeşile göveriyor


birazdan kopacak yağmur
ferîştelerimi öldürmeyiniz


...

Ömrün saltanatıdır sesinin nevbaharı
Yüzün dördüncü cemrem hasret beşinci mevsim
Toprağımda büyürsün göverirken ezharı
Yağmur öldüren adam kalmadı hiç hevesim

...

kalbim sizi sevdiğinden beri
bu şehir hep karavana güneşe
karaların altında
zira başka aşka inanmadın
o doğana dek





...

yağmur varda aldatan
yağmur vardı kanayan
sepyanın gözlerinde saklanan

...

Yağsan şimdi saçıma canımı acıtmadan
İstanbul ıslanmasın n’olur martılar üşür
Düşsen şimdi omzuma lâldir yüreğim, nâdan
İstanbul ıslanmasın perdelerim uçuşur

...


siz hiç bulutla konuşmadınız mı?
kevok anlatmadı mı size


oysa ki yüreğim mağrur
yüreğim ki ıslak
naçar


pardon bayım
o elinizdeki anahtar bana ait
o sadece kalbimin kapılarını açar



...


üstelik haşmetli şimşek
bir gece bütün yolları göstermişti bana
lakin siz çok meşguldünüz
erosun oklarını sivriltirken




ah Caroline Gordon!.. Ah!..
demiştiniz:
’’ İyi bir kitap, başka hiçbir şekilde giremeyeceğimiz bir dünyaya
girmemizi sağlayan bir sihirli halıdır.’’
şu yağmur öldüren adamın
’’yağmurda vals ’’ kitabını okuduktan sonra
bir dünyaya girdim hiç sorma
eteklerinde dönüyorum semanın
oysaki annem beni kaç canla doğurdu ki
bu prematüre gecelerin sabahlarında hep ölüyorum
yeniden doğuyorum kuzguni sepyanın sevişmelerinde



...

Yağmur öldüren adam semâda ne gezersin
Kuytulukta uyur aşk, dikenleri kanatan
Yağmur öldüren adam yüreğimi ezersin
Şebnemli sabahlarda ağır ağır söker tan


Mori Kız "




"Uzun gökkuşağının rengârenk sonatları
Yağmur öldüren adam bulutların üstünde
Cinayet mahalidir semânın kanatları
Tam üç kurşun sinemde sanma ki gün ferhunde"



Şiirin girizgâhı olan bu dörtlük ve aşağıda alıntıladığım final dörtlüğünde ki vurgu ile şiir içeriği o kadar muazzam örtüşerek etkili kılınmış ki! İçerikteki teknik ve duygu akışı ile "Adam" a ve nesnelere yüklenen anlam, tasvirler ve beni mest eden şiir diline söyleyecek söz bulamıyorum!




"Yağmur öldüren adam semâda ne gezersin
Kuytulukta uyur aşk, dikenleri kanatan
Yağmur öldüren adam yüreğimi ezersin
Şebnemli sabahlarda ağır ağır söker tan"



Fakat aynı zamanda bir şey dikkatimi çekti. Girizgâh dörtlüğünün 3.cü mısraı olan ” Cinayet mahalidir semânın kanatları” “mahallidir” sözcüğü sanırım “mahalli” olacaktı… Ve tabii, klavyenin azizliğine uğradı!



Güçlü ve farkındalıklı derin kaleme her dem saygı ve dostlukla...