“ Yunus'a Hasret(Gülce-Tuğra) ”
-I-
Yıldızdı, benimdi sus, onda aşktı akan
Sevdaydı fanus fanus karanlıkta yakan
Gözlerle gönüllerin içindeydi daim
Evvelce Yunus Yunus duâlarda çıkan

-II-
Ben şimdi yalap yalap suyun türküsüyüm
Ben şimdi dolap dolap aşkın ülküsüyüm
Özlem dolu kalbimin ilâcıydı O, yok!
Boynumda sicim, kındap; çağın hoş süsüyüm

-III-
Yol yorgunu uykusuz, ışıksız bu hayat
Baştan başa duygusuz, yalan dünya bayat
Taptuk kapısında bin hüzün varsa O, yok
Çılgın kule kaygusuz, delirmekte saat

-IV-
Dallarda alıçlayın dalımdan çürürüm
Bir tozlu yola çıkıp yolumdan yürürüm
Lisânı nakışlayan mimârımdı O, yok!
Yumsam gözü,düşte, hâyalimden görürüm.

-V-
Ben şimdi odun olup taşınsam mı acep?
Ben şimdi ateş bulup ısınsam mı acep?
Suskun deli tay, topal atım düş kuruyor
El oğlu neden galip düşünsem mi acep?


Aruz: (mef’’ ûlü / mefâilün / mefâîlü / fa’ ûl)

Mustafa Ceylan

------------------------------------------------------------------
AÇIKLAMAÖrnek)

Yıldızdı, benimdi SUS, onda aşktı AKAN
Sevdaydı fanus FANUS karanlıkta YAKAN
Gözlerle gönüllerin içindeydi daim
Evvelce Yunus YUNUS duâlarda ÇIKAN

Veya

GÜLCE-TUĞRA :
************

1-Aruz vezni veya Rübai''nin (ahreb-ahrem adı verilen) kalıplarıyla yazılır.

2-''Dörtlük'' tarzında olup, şair dilerse bu türün ''beşlik'' şeklinde de şiirini oluşturabilir.

3-En önemli ÖZELLİĞİ, KAFİYE yapısıdır. Kafiye hem mısraın ORTASINDA ve hem de SONUNDA olacaktır. Şairimiz üstad Osman ÖCAL(Vuslatî) tarafından önerilmiştir.

Şu şekildedir:

....................(a) ....................(b)
....................(a) ....................(b)
..........................................Serbest
....................(a) ....................(b)

MustafaCeylan "





-I-
Yıldızdı, benimdi sus, onda aşktı akan
Sevdaydı fanus fanus karanlıkta yakan
Gözlerle gönüllerin içindeydi daim
Evvelce Yunus Yunus duâlarda çıkan

-II-
Ben şimdi yalap yalap suyun türküsüyüm
Ben şimdi dolap dolap aşkın ülküsüyüm
Özlem dolu kalbimin ilâcıydı O, yok!
Boynumda sicim, kındap; çağın hoş süsüyüm

-III-
Yol yorgunu uykusuz, ışıksız bu hayat
Baştanbaşa duygusuz, yalan dünya bayat
Taptuk kapısında bin hüzün varsa O, yok
Çılgın kule kaygusuz, delirmekte saat

-IV-
Dallarda alıçlayın dalımdan çürürüm
Bir tozlu yola çıkıp yolumdan yürürüm
Lisânı nakışlayan mimârımdı O, yok!
Yumsam gözü, düşte, hâyalimden görürüm.

-V-
Ben şimdi odun olup taşınsam mı acep?
Ben şimdi ateş bulup ısınsam mı acep?
Suskun deli tay, topal atım düş kuruyor
Eloğlu neden galip düşünsem mi acep?

Sanırım klavye hatasıyla üçüncü dörtlüğün ikinci mısraındaki “Baştan başa” sözcüğü ile son dörtlüğün son mısraındaki “ El oğlu” sözcüğü ayrı yazılmış, bitişik olması gerekirken. İlk anda dikkatimi çeken bu minik nüansı, sıcağı sıcağına paylaşmak istedim.

Gelelim “Gülce/Tuğra” şiirimize…

Tuğra’ nın genel tanımı ve önemli ayrıntıları kısaca ifade edilmiş hocamız tarafından. Yinelemeğe gerek yoktur. Bu bağlamda, aruz vezniyle yazılan Tuğra’ nın kolaylık ya da zorluklarına az dikkat çekmek ve akabinde de şiirin içine girmek istiyorum.

Bilindiği gibi, aruz’ un çıkış noktasının Arap/ Fars Edebiyatına dayanması dolayısıyla ağdalı dili gerçekten bu veznin kolaylıkla yaygınlaşmasını zorlaştırmıştır. Bu zorluk onun şiirde güncelleşmesini büyük ölçüde engellemiştir. Fakat Türkçe’ mizde özellikle Yahya Kemal’ le sevilmiş olsa da, yine de zor yazımı dolayısıyla gündemde kalamamıştır.
Fakat merhum İbrahim Alâettin Gövsa, aruzu “sevmek” fiilinin çekimleriyle öğretmeyi düşünmüş ve adını da “sevmek sevilmek ölçüsü” koymuştur.

Gövsa, kalıpları oluşturan parçalara şu karşılıkları bulmuştur:


fâilâtün: Sevmeseydim
feilâtün: Sevebildim
mefâilün: Sever misin
mef’ûlü: Sevmezse
feûlün: Severken

Bu çekimlerle aruz gerçekten kolayca yazılır, okunur kılınmış hatta sevilmiştir.
Ben, aruz ile şiir yazmayı hiç mi hiç sevmezdim! Aruz’ u sevmezdim zaten. Çünkü öğrenciliğimizde bu kalıpları ezberden öğretirlerdi. Bana çok itici, ağır gelirdi dili.
Oysaki değerli hocamız Mustafa Ceylan’ la tanıştığım yıllarda ve Gülce’ nin doğum sancılarının bizi sarmaladığı süreçte Alâettin Gövsa’ nın bu anlaşılır ve yapıcı yöntemini öğrenerek barışmıştım Aruz’ la. Burada yeri gelmişken teşekkürü borç bilirim hocamıza!

Neyse… Şiire gelelim;

Şiirin konusu koca yürek YUNUS ve O’ nun yeşerttiği hayat ve insan elbette…

İlk iki dörtlük Yunus’ un meziyetlerine, şair üzerindeki etkilerine güzelleme ile vurguların yer aldığı kısım.

Şiirin son üç dörtlüğü ise; Yunus’ un ardından O’ nun yerinin doldurulamadığı,

O’ nun taşıdığı değerlerin sahipsiz kaldığı, günümüzde samimiyetle sahiplenilmediği,

Bilhassa yozlaşan kültürel değerler, yozlaşarak bozulan insani değerlerin ve bütün bunların kirlettiği hayatın yaşanmaz hale getirdiği insanlığın düştüğü/düşürüldüğü vahim durum vurgulanmakta; derin bir keder, sitem, isyan ve umutsuzlukla…

Yunus yüreklerin çoğalamadığı yaşamda çoraklaşan insanın evreni de çoraklaştırdığını idrâk eden bilge bir benliğin içselliğinde deli fırtınalara dönen poyrazları işleniyor mısra mısra…

Umutsuzluğun tavan yaptığı sön dörtlükteki son mısra da ki “Eloğlu neden galip düşünsem mi acep? “ söylemiyle şair; eloğlunun yani yabancıların neden başarılı olup; bağrında Yunus’ ları doğurup yaşatmış kendisinin(muhtemelen kendi ülkesinin-halkının, bugün bu hale nasıl ve neden gelebildiğinin, başarısızlığının yanıtsız sorgularıyla iç acısını daha da belirginleştirmekte.

Duru anlatımı ve tertemiz Türkçe’ siyle şiir, Yunus' a hasreti ve O' nun yokluğundaki hayatın sisli siluetleriyle birlikte, Aruz' da zorun aşılabilirliğine dair anlamlı bir örnek…

Bilge kaleme her dem saygı ve dostlukla…