“ ZOR ZAMANLAR ”

Bir zulmet yaşanıyor şafaklarımda
Kokuşmuş zamanlarda güne başlarım
Bundandır ağrılarım şakaklarımda
Bundandır dinmeyen şu gözyaşlarım...

Sarmış tâ ufka kadar bin türlü belâ
Hangi dosta yaklaşsam kokular gelir
Ne ayaklar başlara oynuyor hâlâ
Ülkemizde nâmerdin sesi yükselir.

Şehitler sığmaz oldu açılımlara
Türk Nevruz istismarın bayrağı oldu;
Ey Millet aklınla bak açılanlara
Açan açtı, açılan yerini buldu.

Ticaretle siyaset elele vermiş
Beled-i eminler ki rüşvet kapısı
Nice kutsal mekâna fitne karişmış
Dağıtılmış vatanın harcı, yapısı.

Hükûmetler aczile bocalamakta,
Muhalefet (su) dövmekle oyalanıyor
Deniz aşırı güçler, heran atakta
Oyunlar oynanıyor, millet yanıyor.

Demokrat değil dendi bu Anayasa
İsteyen daha demokratik yaşasın;
Değiştirelim, şayet anlayan varsa,
Devleti bebeler de artık taşlasın.

Emekliler aç sefil, işçi perişan
Olsun, kovsun Ankara, yürüyenler var.
Şu çökmüş ekonomi bilmem kime şan,
Halimiz düşünene ar gelmeli ar...

Yeter bu kadar canlar, bu kadar yeter,
Dünya küçüldü ama, büyüyor kaçak
Sanır mısın vardır bundan da beter?
Artık boğazımıza dayandı bıçak...

02.04.2010 Fatih-İST. Enver Özçağlayan

Aksakal "



“Zor Zamanlar”…
Evet... Gerçekten de çok zor, çok nazik ve hassas zamanlardan geçiyoruz. Adeta tarih ve şartlar deniyor, sınıyor sabrımızı, direncimizi, özümüzü!
Böyle bir tablonun analizini yapmak, görülen acımasız gerçekler kadar duyguları da içine karmak ve böylece ortak ve vazgeçilmez paydalarda okurla buluşmak, tek yürek olmak mısralarla… İnsan sesini, insan kokusunu karmak harflerin/sözün kalbine nüfusla!
İşte bunu başarmış şair; tekniğiyle, kurgusuyla, içeriğiyle…
Muazzam mı muazzam bir şiir, ama...

Bu şiirin salt şiir yazmış olmak için yazılmadığı da ayrı bir gerçek!

Toplumsal ve bireysel duyarlılık adına;
Yaşamı kökünden sarsan, acıyı katlayarak kangrenli bir yumağa dönüştüren gerçeklere nasıl kayıtsız kalınır ki?

Barışı, barışık yaşamı, ekmeği aşı... Her bir şeyi olumsuz etkileyen;
Kurumsal zaaflarla, günümüz terör çabalarının toplumun bütün kesimlerinde yarattığı infialin (sözsel ve görsel) bir resmi, bir ağıdı, isyanı, haykırışı bu şiir! İçimdeki güçlü sezgiler bu gidişatın böyle devam edemeyeceğini;
Toplumsal mutabakatla, kısa zamanda olumsuzlukların üstesinden gelinerek, yeniden huzurlu günlere dönüleceğini fısıldıyor. Yeter ki yeise kapılmayalım, karartmayalım ensemizi, umuda dönmeyelim arkamızı!
Evet…

Acısını dillendirirken içerdeki yönetim zaaflarına da yüklenen; sitemlerini, içinde yükselen kederle umutsuzluğu haykıran;

Okuru, mısra aralarında kendi sorgulamalarına katarak şiirin içine çeken, duyguları çoğaltan şairin sesini duymamak, haykırışlarına katılmamak ve yürekleri, elleri bir ve bütün edip diklenmemek mümkün mü? Mümkün mü, bir şey yapmadan oturup seyre dalmak bu ihanet odaklarını?


Gündeme ayna tutan, genel bir analiz ile durum fotoğrafı çeken güçlü, duyarlı, onurlu, değerli kaleme saygı ve dostlukla...