17 Ağustos Depremi

Sanki gök yarılmıştı;
Deniz karaya taşınmıştı;
Ortalığı karanlık bir sis kaplamıştı.
Eyvah kıyamet kopuyor dedim kendimce;
Hayatım, Film şeridi gibi geçti önümden.
Korkudan yaş çıkmadı gözlerimden;
O ne dehşetti RABBİM,
Sallanan yer miydi gök mü?
Yoksa bütün âlem mi?
Saniyeler bir asır geldi bana,
Boş bir küfe gibi sallandım, o ya, buyana;
ALLAH’ım o günü gösterme bir daha…

Ortalık mahşer yeri,
Binalar paramparça,
İnsanlar ağır yaralı,
İnsanlar binaların altında.
Feryatlar yükseliyor;
İniltiler geliyor yerin dibinden.
Kâbuslar görüyorlar, daldıkları uykularında;
İnsanların kolları kopmuş;
İnsanların yerlerde cesetleri;
Umutlar var, Umutlardan ileri,
Umutsuzluklar, ölümden de ileri,
Her geçen saniye bir hayat bedeli,
Acımız çok büyük, Yürekler yaralı;
Kayıplarımız buldu onbinleri.
Yürekler yaralı, yürekler yaralı;
Ayırdı canla cananı;
Edelim onlara duaları….

Yılmaz Çelik

Çok acı çok...Dizeleri okurken o anı birebir yaşarcasına hissedebiliyorum kabus dolu süreci! Allah bir daha yaşatmasın böyle acıları, desek de; adı üzerinde; doğal afet! Kökünden yok edilemez bir yerküre sorunu! Ancak, yaşananlardan ders alınarak ıslah edilmiş, malzemeden çalınmamış binalar, nitelikli afet ekipmanları ve birlik olmuş bilinçli halkla bir ölçüde bu acılar asgariye indirilebilir.
Bir kez daha başımız sağolsun, acil şifalarla yaralar sarılsın diliyorum!
Değerli şaire, acıyı söze döken kaleme saygıyla...