" A ç ı l a r (çocuklara)

Tutalım hepimiz el ele
Benzeriz sanki tele
Doğru olur bizim adımız
Hadi aç iki kolunu
Sağını ve solunu
Oldun bak! Şimdi doğru
Ayşe ve ben tutarsak el ele
Benzeriz, dersin neye?
Açımız olur yüz seksen derece
Birimiz dönsek batıya
Birimiz yönelsek kuzeye
Aramız olur doksan derece
Kapansak ikimizde içe hafifçe
Daha samimi ve sessizce
Dar açı oluruz böylece
Hadi dönelim olduğumuz yerde
Çizdik bak! bir daire
Açıların en büyüğü üç yüz altmış derece

17.4 1020 İST

Perihan Pehlivan "



Hayata farklı açılardan bakabilme becerisini bir yaşam biçimine dönüştürerek egoyu az da olsa yontabilseydi insanoğlu; zekâsıyla çağı dönüştürerek geldiği bugün; örselediği, yozlaştırdığı insani değerlerin öksüzlüğüyle yetiştirmeyecekti yeni nesli; geniş pencereden bakarak yaşamı daha yaşanılır kılma olgunluğunu kazandıracaktı muhakkak ki... Hayat da budur ya zaten!

İşte şiir tam da bu noktada devreye girerek safi sevgiyi, dostluğu, paylaşmayı, kaynaşmayı, bütünleşmeyi, omuz omuza verebilmeyi ve el ele kenetlenmeyi öğretiyor o çocuksu duruluğunda mısraların. Açının bütün konumlarından hayatı, insanı öğretiyor çocuklara, şair.

Teşekkürler şairim...Çocuğu sevmenin insanı/insani olanı sevmekle , dolayısıyla; daha yaşanılır bir dünya için, hayatı sevmekle eş değer olduğu gerçeğine vurgu yaparak düşündürüyor okuru ayrıca.

Anlamlı ve değerli dizelerin naif kalemine saygı ve dostlukla...