CEFÂKÂR BABAANNEM ABİDE HATUN(gülce-bahçe)

Çilenin yoğurduğu
Kaderin savurup vurduğu
Maraş’ın Elbistan diyarından
Yanık bir ananın yüreğidir bu akan
Abide Hatun’nun’ kaderidir kağıdı yakan.

Onun gözleri ağlamak için mi yaratılmış
Hasret yüklü ömrü analığa adanmış
Bağrında cem olmuş dertlerin hası
Serttir onun kader yasası
Gözyaşı dolu tası

******

Elbistan’ın Nakipoğlu eşrafından,
Köklü bir sülalenin iki evladından,
Birinin kızı, diğerinin geliniydi Abide
……Cumhuriyet’in ilk belediye başkanı babası
…….Amcazade Ata’nın derindi ona sevdası…

Ata; kızların çarpıldığı yağız delikanlı
Gözlerinin elâ bakışı, yanık ve sevdalı
Başarılı Bir Osmanlı Kadısı’ydı babası
……….Emmi kızı denince dünyalar durur
……….Abide onun ilk göz ağrısı olur.

Bir eli yağda bir eli balda gezen kızın
Nazlı ve edalı, şık giyinip gezen kızın
Asil bir aileden geldiğini sezen kızın
……….Dünya lezzetleri dolanmıştı koluna
……….Kul kurban oluyordu Emmioğlu yoluna

Ata Efendi mahkemede dava vekili
Abide Hatun ise evinde analığın talibi
Mutluluk gölgesiydi üst üste doğururken
……..Peş peşe tamamlandı sekiz tane evlat
……..Zahmetler artsa da şefkati vardı kat kat


Çocuk sevgisi bu ailenin fıtratından geliyor
Kadının değeri ta o zamandan biliniyor.

Gel gelelim dünya fani, vefası daim değil…
Her insanın maalesef, insanlığı kaim değil…

Bir akşamüzeri Ata Efendi evinde çocuklarını severken
Abide mutfakta mis gibi tereyağıyla pilavını yağlarken
Çalınan kapıda kim olduğu belirsiz bir gölge belirir
“Babanız biraz çıksın dışarı, diyeceğim var” diye seslenir

Omzuna ceketini alıp dışarıya çıkarken tembihler Ata Efendi
“Birazdan gelirim Emmi kızı, yemeği çabuk yağla e mi? ”
Pilav yağlandı, sofra hazırlandı ama gelen giden yok idi
Az sonra “babamı vurdular! ” diye giren oğlu deli gibiydi

Karnından delik deşik olmuş halde Abide’nin kucağında
Ruhunu teslim ederken Malatya‘nın dolambaçlı yollarında
“Çocuklar emanet sana Emmikızı! ” deyip uykusuna daldı
Ata’nın Abide’de hatırası beş erkek, üç kız evladı kaldı

Beşikteki sekiz aylık yavrusu Akın’a
Yüreğinden alev alan kadın, süt verirken
Türkü yakıp karaları bağlıyor
Yeni yürüyen Nermin Bebek, bir köşede ağlıyor.
Leman ise ona küçük bir abla
Fadime annesinin peşinde
Sedat, Vedat, Nihat, Kamil
Babalarının bıraktığı yere vekil…
Gün viran, göz yaşlı, yürek ezik
Olsa da hayat imkânsız değil…

*****
Yaşıyor yaşamasına, yaşamak denirse ona
İskelet, ipek giyse de benzemiyor hiç fistana!

Yitirmiş yolda eşini, yaralı ceylana benzer
Titreyen ürkek bakışı, yürek taşıyanı ezer
Közün içinde yürürken, yüzü yalandan gülümser
Yaşıyor yaşamasına, yaşamak denirse ona

Yıkımına engel olan, sekiz kollu yavru direk
Her birine yaşam için, kanat geren ana gerek
Mum gibi erimek boşa, “yaşamalıyım” diyerek
İskelet, ipek giyse de benzemiyor hiç fistana!

*****
Radyodan alev saçan Sadettin Kaynak bestesi
Abide’nin diline takılmış her sözü tesbih tanesi:

“Batan gün kana benziyor,
Yaralı câna benziyor
Ah ediyor bir gül için;
O gül de bana benziyor

Gece kapladı her yeri,
Keder sardı dereleri
Düşman değil sevdâ açtı
Sinemdeki yâreleri


Rahatça bir dem olaydı,
Yarama merhem olaydı
Kurtulurdu daha çabuk
Aşıklar verem olaydı.”

*****
Hayat akıp gidiyor
Sevgili baki…
Yiyip içmekse hayat
Yaşa gör bâri!
Görev başına Abide
Geçti aşk vakti!
Kalan sekiz yadigâr
Seni yâr seçti.

*****
Belediye başkanı Nuri Dede dal kol oldu ölmeden
Her şey dolu idi, yoksulluğu onlara göstermeden
Şefkatle severken torunlarını, hak vaki oldu birden

Allah, aç mı koyar kulunu?
Vahşi kurtlar olmasa!
Dünya yeter herkese
Gözü açlar olmasa!

Tarla satıyorum zannederek attığı bütün imza
Sırra kadem basınca, eline geçmez bir kuruş para!
Gözü açılmış olsaydı da, kullanmayı bilseydi
Kocasından kalan yeterdi, iki kuruş gelseydi!

Hangi aç gözlü aldıysa elindeki serveti
Aç açık, perişan, kaldılar öyle ser sefil
Kardeşleri ağa, kayınlar malın başında
Ekmek tavşan, Abide peşinde efil efil…

Yağı bulsa bulgur yok, ekmeğine katık yok
Gündüzü geçiyor da, gecesinde uyku yok
Bunca çocuk ne olacak elinden tutanı yok!

Sevgisine katık diye gözyaşını pişirir
Arada bir merhamete gelen kardeşlerine
Gönlünü gizli gizli şişirir…
Öyle böyle, dile kolay
Paldır küldür yuvarlanır bir ömür…

Eza aşı, cefa suyu; hasretiyse nefesi
Bunca gailesi varken bitecek mi çilesi?

Duygusaldı çocukları dokunmadan ağlayan
Yetim yavru sıfatıyla büyüdüler bir yandan

Fadime’den sonra Leman’la Nermin oldular gelin
Kamil’le Nihat memur olunca, nefes aldı yüreği
Ateş parçası Vedat, İzmir Hilton’da garson
Sedat biraz haylazdı, şöförlük oldu mesleği

Doğduğun değil doyduğun yer nere?
Elbistan artık uzak diyarların elidir
Üç oğul bir ana rüzgârın attığı yere
İzmir ilinde ikâmete karar verilir…

Yarım kalan tahsillerin çıkarırlar acısını
Yetimliği hissetmeyen dört ağabeyli Akın’dan
Fen Fakültesinde asistanlığa değin
Mezun ederler onu matematik dalından

Gençliğini tüketip yoluna harcadığı
Sekiz sevgilisi vardı artık Babaannemin
Evlatların baş tacı, biricik anneleri
Uçan kuştan korudular onu her biri


Daraltsa da Mevlam bunaltmaz ya
Kalbi temiz aile kin tutmadı kimseye
Anamız ölseydi babamızın yerine
Tanımazdık birbirimizi belki diye
Ana kadrini yücelterek
Birbirine sarılıp gülüştüler maziye

Gel zaman git zaman kızları da gitti İzmir’e
Bir çocuğu Sedat kaldı Elbistan’da geriye

Dilinden bal dökülen, pamuk yüzlü babaannem
Deyişat söyleyerek, mazisini canlı tutardı her dem
Zaman eskitememiş onun yüreğinde bir tek şeyi
Civan gibi delikanlıydı ve onu bekliyordu Dedem


“Batan gün kana benziyor,
Yaralı câna benziyor
Ah ediyor bir gül için;
O gül de bana benziyor”

Yanık sesiyle hala ah ederdi
Herkes onu dinlesin isterdi
Hatıralarını anlatıp ağlarken
Arada bir muzip muzip gülerdi

Her acıyı gördüm ama şükür ki
Görmedim evlat acısı diye sevinen
Tam yirmi dört torun sahibiyken
Yaşı seksenin çok üzerindeyken
Sevgililerinin uğurlandı kolunda
Ebedi saadet yolculuğuna…

14.10.2010-İstanbul
Asuman Soydan Atasayar