Yumma gözünü aydınlığın kanatlarına
Bu sesler ışığın zikir eden sesidir
Mıknatıs bir toprak durur topuklarında
Orası insanın son adresidir.
 
Fânilik gömleği parça parça üstünde
Yanık kokuyorsun dipden doruğa
 
Bırak oyunu oynaşı kenara bırak 
Hazırlan yolculuğa...
 
Âlemin mecmuusun
Allah’ın bir kulusun
Bakar kör mü durursun?
Aç gözünü ey gönül !
 
 
İbret al, gökten-yerden
Arıt defteri kirden
Üstünsün meleklerden
Aç gözünü ey gönül!
 
Baharı beklemekten bıkmadın mı daha?
İçindeki çiçeklerin cümbüşüne bak !
Körlerin kırık aynaları el kanatır bilirsin
Yaklaş hele, durma ırak !
 
Ayrılık yaman kelime, üç şiir mısrası sana
Karınca kara taştan indiğinde aşk başlar
Zaman azgın, salyalı bir köpek sanki
Akrebin kıskacında telâş var…
 
Duru su aynadan daha güzel, öyle değil mi?
Salkım söğütlerin ıslak saçlarındasın
İki atom oksijen yanar hidrojen diye diye
Kays olur çıkarsın, Leyla sevdasındasın…
 
Gel etme, eyleme can gülüm gel!
İyi bak, işit, dinle !
 
Parmak ucun sırdaşın
Secdeye değsin başın
Nerde kavim kardaşın?
Aç gözünü ey gönül!
 
 
Dünya fâni aldanma
Nefsine boşa kanma
Kendi elinle yanma;
Aç gözünü ey gönül!
 
 
Ömür treninde sessiz yolcusun
Hıçkırışın alfabenin harflerinde oy !
Yel essin, su aksın, takvim sussun
Vuslata gün sayarsın gözlerinle oy !
 
 
Göklerin dipsiz ucunda mavi mor
Rengârenk bir evren seni bekliyor
Menekşe kurusu düşlerden sıyrıl
Yüreğinde sencileyin 
Bir bebek emekliyor…
 
En büyük ateşe yolculuk var besbelli
Sonranın sonrasında bükülü boynun
Firavun olsan ne yazar? Denizler de yok !
Oyuncağısın bu geçici oyunun…
 
Gel etme, eyleme can gülüm gel!
İyi bak, işit, dinle !
 
Kulluk kutsal görevin
Çiçekle dolsun evin
Bittim'ola ödevin ?
Aç gözünü ey gönül!
 
 
Bu Ceylan’a kulak ver
İyi ol da olma şer
Görmek istersen eğer
Aç gözünü ey gönül !
Mustafa CEYLAN