" ACIMASIZ YAŞAM...


’’ Ne acımasız yaşam ’’
Dökülüverdi dudaklarımdan.
Ve unuttu gönlüm birden umutları,
Baharları.


Gençtik,
Kavak yelleri esiyordu başımızda.
Yaşam zorluğunu öğrenmiştik.
Açlığı ve yoksulluğu.
Eziliyorken acımasızca ,omuzları
Ana ve babalarımızın...


Eski Toprak dedik onlara,
Herşeye katlanırlar sandık.
YENERLER SANDIK YAŞAMI.
Güçlüydü onlar gözlerimizde,
Erişilmezdiler.
Aldı bir bir Kara Topraklar, Canlarımızı.
Nerede Canlar ,dayayacak sırtımızı ?


Yük altında olan,bizim omuzlarımız şimdi.
Ağardı saçlar,
Ya da döküldüler birer birer.
Çekiliyor çileler,
Tadılıyor acılar...
Suskun Yüreğim tatmaz oldu artık AŞKI...


işsizler, Kadınlar , Gençler derken,
Çöküyor bazen de Maden Ocakları.
Sönüveriyor işçilerimizin Yuvaları...


Bir soluma dönüyorum, bir de sağıma,
Omuzlarımda,yılların izi ağaran saçlarım.
Ne de çabuk yitmiş yıllarım,
Hiç mi hiç anlayamadım...


’’ Yükü indirmenin zamanı geldi’’
Deyiverdi dudaklarım.

NUR BENLİOĞLU // 27.02.2010 "




" ’’ Ne acımasız yaşam ’’
Dökülüverdi dudaklarımdan.
Ve unuttu gönlüm birden umutları,
Baharları.
............

Bir soluma dönüyorum, bir de sağıma,
Omuzlarımda,yılların izi ağaran saçlarım.
Ne de çabuk yitmiş yıllarım,
Hiç mi hiç anlayamadım..."

Yaşamak... Usul usul ana rahminden hayata merhabayla alınan ilk nefesin çığlıkları, ilk koku ve yumuk yumuk ellerle çapaklı gözlerin sımsıkı sarılışı anaya...

Sonra, açılan minik ellerin yeniden kapanarak, hayata sıkılan yumruğa dönüşümü...

Çakmak çakmak gözlerin yangına geçit verişi...Yüreğin ilk aşk ve kimlik arayışıyla yana yakıla kendi içine kusuşu...

Arayışlar, arayışlar ve sıcacık bir elin yüreğin üzerine -bir daha gitmemecesine- konuşu...

Verilen sözler, edilen yeminler, geçim kaygısı, beklentiler, eriyen değerler, yok olan hayaller ve...

Ve bir de bakılmış ki kıyısına -bir milim kala- tutmuşuz hayatın! Ne zaman o kıyıya gelindiği, neler yaşandığı ve nasıl olduğu anlaşılamadan, görürüz ayak ucundaki sonsuz boşluğu...

Ardımızda ise, geride bırakılan ve evhamlarla sitemlerle yana yakıla umarsızca harcanılan "DÜN...Dünde kalan" YAŞAM...

Oysa hâlâ bir umut var durulan noktada ki " BUGÜN" ü yaşamaya -yani biraz daha nefes almaya, hayata devama...- Artık yaş kemâle ermiştir ermesine ama, geride bırakılan/yaşanılan yaşam -yaşamayı düşündüğümüz yaşam mıydı yoksa bizim seçmediğimiz bir kumaşın gelişigüzel dikimiyle bize giydirilmesi miydi? İşte o anda farkındalıktan uzak, hızlıca koşa koşa son durağına geldiğimiz hayatın ayırdına varan benliğimiz; mahcup, isyankâr, tutkulu ve kıpır kıpır bir heyecanın yeşerttiği son baharıyla...
Evet,

" ’’ Yükü indirmenin zamanı geldi’’
Deyiverdi dudaklarım."


Yükü indirmenin ve son bir tebessümle vedanın vakti... O son veda son baharın yeşertisiyle açan kızıl güle kondurulan busede yaşasın ölümsüzlüğü, dilerim...

Değerli dost, dizeleriniz bıraksam çok şey yazdıracak kadar anlamlı, doluydu. Kaleminize, üreten yüreğinize saygı ve dostlukla...


kaynak: http://www.edebiyatdefteri.com/