münevver şenol ablama…



-I-

adın anamın adı
uzat elin öpeyim ana yadigârımsın
sen münevver kadın, anamla andığımsın

adını her anıştı sulu sepken bereket
yağar inceden ince birikir ana sıcağı
arınır yıkanır kirpiğimin ucunda
öksüzlüğüme memleket gülüşü
sıcaklığı güllere düşünce

-II-

adı münevver şenol sevginin gülen yüzü
adı gibi güzel inatçı çerkez kızı

mayalandıkça hayat yürek olgunlaşıyor
hazan mevsimlerinde sevi bahar oluyor

yıllar yılı büyütmüş kahır çiçeklerini
öğütmüş sevilerle yürek harman yeri

ama dizde derman bırakmaz hayatın bedeli

-III-

ruhu boran tipi kar
belleğinden tufanlar var
çatır çatır çatlasa etmez yine intizar

kanatır zaman zaman güne çıkan çileler
o iyi bir otacı, sağar ruhu yeniler
kalem tutarken eli, diliyle bade süzer

inadına bir kahkaha ve okkalı bir küfür
silip süpürür geçer anasına dünyanın
vız gelir tırıs gider sevdaya yürür

adı münevver şenol sevginin gülen yüzü
mevsim mevsim ömrün, hem baharı hem güzü
o seven bir eş, ana
evlatlar ayrı bir sızı
helalim dediğine sitemler dizi dizi.

mazi mi? ...sormayın! bilirim, ince sızı
güzelliği doyumsuz o şirin çerkez kızı...

bakmayın yaşına, çocuk ruhlu o peri
karışır bülbül sese serçe titremeleri

-IV-

atlas kumaştan bahar renkli libası
o gönlümün yunus’u, dost elimin en hası,
candaki can kafesi asilliğin adresi...

gelmedim yüz yüze... sesini duymadım
sanal denen mehlede özüm ile derledim
saygı sevgi... bitimsiz duygular serimde
gönlümün kardeleni, bahar yüzümde

adı münevver şenol sevginin gülen yüzü
o inatçı bir bahar, güllerin kırmızısı
onu çok seviyorum,, mısralar dizi dizi
o ruhumu okşayan sevginin saran yüzü

Refika Doğan

26.11.2008/Antalya

Başımız Sağ Olsun...!

19 Haziran 2009…Gecenin bir saatinde kalktım..Nedense uyku tutmadı gözümü..Saatler 04.00 ü gösteriyor..Ya kitap okumalı ya da bilgisayarın başına geçip yazmalı...Açtım bilgisayarı..Bari radyoyu da açayım, müzikle çalışmayı severim nasılsa, dedim ve açtım. Bir de ne göreyim..! Münevver Şenol Ablamızı Kaybettik! diye kocaman puntolarla bir duyuru radyo panosunda... Yanlış mı görüyor um? Ne garip bir tesadüf! Sevdiklerimi, özellikle de antolojide tanıyıp şiir kavşağında buluştuğum dostlarımı Haziran’ larda kaybediyorum, ard arda… Üç gün sonra merhum Sevim Erdoğan Tezel’ in aramızdan ayrılış yıl dönümü… Ben mi saçmalıyorum, diye yeniden, hep yeniden okudum; maalesef, doğruydu okuduklarım! O an midemde sancı, boğazımda yumru oluştu; yutkunamadım, boğulacağım sanki. Adını koyamadığım bir acı...İsyan ettiren, kabullenilmesi zor bir acı... Sonra en başta Onun çok sevdiği “ Ceren” türküsünü, ardından da - içimdeki acıyı kusturacak- ne ki uzun hava türküsü var açtım, dinleyip ağladım, ağlayıp dinledim..Galiba azıcık rahatlamıştım ama acıtıyordu içimdeki o acı hâlâ. Görmeden, hiç yüz yüze gelmeden gönül gözümle tanıyıp adına ithafta bulunduğum yegane insandı Münevver Şenol. Öyle bir sevgi oluşturmuştu ki ben de, saygıyla karışık… Üstelik adı anacığımla aynı idi! O, çok özel, çok muhterem bir insandı. Erdemin, onurun, kendine yetmenin… Her koşulda yaşamla, kendisiyle barışık olarak üretkenliğin adıydı. Bir insan özgürlüğünü kısıtlayan, kendisini büyük ölçüde acıya boğan bedenine inatla, hayatı bu kadar sevebilir, dirençle karşı koyabilir mi? İşte Münevver Şenol’ un büyüklüğü buradan kaynaklanıyor. Hayatı her yönüyle görüp geçirmiş ve fizik güce en çok gereksinme duyduğu bir dönemde fizik gücünü büyük ölçüde yitirerek dışarıdan desteğe gereksinme duyacak hale gelmiş biri olarak, O; direniyor hayata. Küsmeden, kompleks yapmadan daha büyük bir aşkla, tutkuyla sarılıyor…Üstelik fiziken sağlam insanlara mânen “YAŞAM GÜCÜ” vermeye, herkesin derdine, sorununa koşmaya, yetmeye çalışarak..İşte büyüklük budur, onur, erdem ve Yaratan’ a sevgi budur! Veren, o canı almadıkça yaşama tutunmayı bir sorumluluk, bir kendine saygı ve Yaratan’ a sevgi bildi. O’ nu tanımanın nasıl bir ayrıcalık olduğunu yitirince daha da iyi anladım ve şimdi bıraktığı “ insanlık” bayrağını O’ nun kadar olamasa da, O’ nun izinden giderek taşımaya çalışacağız; O’ nu anlayabilmiş, yaşam felsefesindeki derinliği idrak edebilmiş sevenleri olarak…

İyi ki tanıdım, o buruk ama içten gülüşünüzü… Ve yüreğimi yüreğinize örtüverdim. Nefes Aldığım Sürece Sizi hep Seveceğim, Münevver Şenol Abla’ m!

Siz; yaşadıkça çoğaltan… Çoğalttığı için de gönüllerde hep yaşayacak olan kırık kanatlı melek; ruhunuz şad olsun, mekânınız cennet…

Başımız Sağ Olsun!…


Refika Doğan