" Ağla Yüreğim

Akşam olur
Bir başıma kalınca
Bu yerde...

Özlemin
Ateş olur..!
Dokunduğun her yerde
Kıvılcımlar saçar
Özlem ateşin
Yangınlara döner...

İçimde
Yıkılmaz sandığım
Dağlar erir
Ormanlar bir bir yanar.

Eğil başım
Sen..
Öne eğil....

Bunca yıldız varken
Gece neden karanlık olur
Sevdiğim.....

Kaybetmeyince
İnsan
Bilmezmiş
Elindeki nimetin kıymetini.

Ağla yüreğim kendi haline
Sen
Şimdi ağla..

Kasım-2005/ Adana
(Ağla Yüreğim Dağlar da Ağlar..şiir kitabı..karahan kitabevi yay.2005.adana)

Melih Baki "



Ne çok ağlayışlarımız var aşk’ a dair... Belki de bundandır aşk’ ı değerleyişimiz, bundan yaşamı kıymetlendirişimiz! Bu ağlayışlar mı dönüp geçmişe hesap kesişimiz ve her hesabın -açık- bedellerini bedelsizce yüklenişimiz?

Her ağlayışımız gideni kıymetlendirirken-belki de haksızlık burada- kendimize zulmedişimiz değil mi? Her ağlayış, gidenle kahrolurken, kalan kendimizle bir türlü barışı kuramayışımız mı?

Ama yine de güzel olan ağlayışımız... Ne güzel ağlayışlar bunlar, ne muteber... Gözlerin özgürlüğüne kavuşup arındığı, çağladığı... Bu ağlayışlar göz pınarlarının önüne konulan bentleri yıkıp geçtiği, sırılsıklam yaşama yeniden başladığı anlar, değil mi can?

Ah... Ağlamasana gözüm! Sırası mı şimdi?

Güçlü kaleme, güzel yüreğe ve doğru zamanda doğru yerde ağlamayı erdem bilen gözlere saygı ve dostluk selâmlarımla...