Geceler ve Ben

Bazen öylesine uzar geceler,
Aydınlığa hasret kalır gözlerim.
Dalarım zifiri karanlıklara,
Sabah olmayacak derim.

Doktorsuz, ilâçsız bir hastahane,
Bulunduğum oda, yatağım ve ben.
Bir melek misali koş imdadıma,
Ölmeden...

Yalnızım odamda yapayalnızım.
Aklıma hastalar, ölüler gelir.
Belki de sabaha çıkmayacağım,
Kim bilir?

Arkamdan hiç kimse ağlamayacak,
Ölmüş diyecekler bütün dostlarım,
Gidişim, gelişim gibi olacak,
Dul kalmayacak karım.

Belki aylar sonra sen duyacaksın,
Bir söz sırasında geçerse adım,
Hayat düşünmeye değmezmiş, evet
Anladım...

Ahmet Tufan Şentürk