Meyveli Ağacın Öyküsü

Bozkırın ortasında meyveli ağaç;
Direniyor, yazın sıcağa,
Kışın tipiye, kara.
Sürdürür yaşamını;
Güç de olsa sürdürecek,
Bağlanmış bir kere bu toprağa...

Toprak, çorak olmasına çorak,
Susuz olmasına susuz,
Bağlanmış bir kere ayrılamaz.
Bulutlar onu görmeden geçer,
Bir yağmur yağsa, şöyle keyfince,
İçer de içer, içer de içer...

Bozkırın ortasında meyveli ağaç;
Yapışmış dallarına asalaklar,
Tırtıllar yemekte yapraklarını,
Köklerini kemirmekte aç kurtlar...

Bozkırın ortasında meyveli ağaç;
Ne bulut görür, ne yağmur, ne su,
Amma, bir oduncu görür elinde balta,
Gelir, üstüne üstüne...
Vurur baltasını, vurur da vurur,
Bozkırın ortasında meyveli ağaç;
Kesilir odun olur...

Bir gün toparlanır bulutlar apansız,
Bir şimşek çakar; bir, bir, bir daha,
Uyanır ağacın kökleri;
Derinden, derinden, çok derinden.
Göklerden boşanır yağmur,
Yağar bozkırın bağrına,
Yağar da yağar, yağar da yağar...

Canlanır ağacın kökleri;
Binlerce filiz verir,
Filizler boy verir, boy verir.
Şenlenir bozkır yeniden,
Ağaçlar yeşerir, bozkır yeşerir,
Yeşerir, yeşerir, yeşerir...

Ahmet Tufan Şentürk