Kartal gibi dönerek bağrına belendiğim,

Anamdan emer gibi ak sütünü emdiğim.
 
Vızıldayan ok gibi altın kirişli yayla,   
Altay’dan kopan çığım ak köpüklü al tayla.
Bozkırları eleyip yurt çırağı yakarak,   
Son kez çaldım kapını günbatımı akarak.
 
Kızıl kana bulayıp yüz sürerek yüzüne,
Oğul olmuştum sana baş koyarak dizine.
Kimi zaman bir çoban yaylaları şenledim,
Kimi zaman akıncı serhatlarda ünledim.
Bazen kırptım saz ile gönderilen fermanı,   
Bazen bir ırgat olup başakladım harmanı. 
Mızrak kalkan nal sesi bir halkanın içinde,      
Emekledim bir zaman kılıç canın içinde.
Ve saf olup baş ile perdah tutup çağrına,
Nice yiğit düşürdüm yaralanmış bağrına.  
Diriledim yeniden meydan meydan güreşi,  
Sonra göğe kaldırdım ufuklardan güneşi.
 
Yeni baştan yaratıp kimliğime ar bildim,
Kutsal bir sevda ile ölümüne yâr bildim.
Nimetiyle doyarak pınarından kandığım,
Ateşiyle tutuşup köz köz olup yandığım;
Atamızdan emanet şah damarımda atan,
Ey güzeller güzeli varlığıma renk katan.  
Sakarya duruldu da durulmadı bulanan,
İngiliz uyluğunda onma görüp yalanan. 
Kargışla nal dökerken kalbinin attığı yer,
Kaz kaynatır ocakta Kandil’i besleyen şer.
Parsellenmiş gibisin öksüzlüğün bir yana,
Kesilen damarların kan pompalar yılana.    
Hukuk ile adalet demokrasi dar beşik,   
Özgürlüğün hurdahaş kapılar delik deşik.
Her tarafta kargaşa niyeti bozuk amel,
Ciğerinde kırk pençe pençe başı kırk temel.
 
Kıymetini bilmiyor vatansızlar kansızlar,
Yüreğimiz üşürken alev alan kan sızlar.
Nefesin boğulurken sabır eğilmez taşa,   
Ya bu düzen yıkılır ya devlet çöker başa.
 
Dizelere kondurdum gönlümdeki mülkümü,
Bir seni sevdim kârsız bir de şanlı ülkümü.
 
 Osman Öcal