Akşamların Uzak Menzili

Uyku akşamların uzak menzili
Çağlayanlar susmaz akar bu gece
Yüreğime bir ses iner gizlice
Çözülür kalbimin lal olmuş dili
Hayalime kement atar sevgili

Hayalimden geçer belli belirsiz
İfrit kılığında bir hoyrat cüce
Adı meçhul kendi meçhul bilmece
Kalmaz mı yürekte yangınlardan iz
Kalır mı gönüller aşka ilgisiz

Dövünür kabında çırpınır durur
Gidişine gönül yorduğum sevda
Kapısında düşkün durduğum sevda
Olur, acı kurşun... ve beni vurur
Umut hayıflanır hayaller kurur

Yıldızların üstü dost öte yanda
Çıldırır derdimle yanar dereler
Açılmaz günlerce küs pencereler
Bir körpe esirdir yar bu vatanda
Vatan köhneleşir biter zamanda

Eşiği mekânım çarem içerde
Geceler gücenir efkâra düşer
Alır neşterini derdimi deşer
Zaman sargı vurmaz bu azgın derde
Akşamlar söyleyin uykular nerde

Hasan Ulusoy