Alevi de Benim Gardaşım Gardaş

Vatan birdir töre birdir tuğ birdir,
Dedem korkut Oğuz Ata han bizim.
Sevinç birdir tasa birdir yuğ birdir,
Avşar bizim Türkmen bizim san bizim.

Eren nedir derviş nedir kul nedir,
Tekke nedir ocak nedir yol nedir,
Hepsi bizim bu ikilik hal nedir?
Yunus bizim Veysel bizim can bizim.

Çanakkale Dumlupınar Sakarya,
Vuruldukça oluk oluk akar ya,
Anadolu taç edinmiş takar ya,
Hilal bizim yıldız bizim kan bizim.

Cumhuriyet demokrasi devrimi,
Merhemleyip unutturdu cevrimi,
Lozan’ı mı istiyorsun Sevr’i mi?
Ata bizim şafak bizim tan bizim.

Her ne isek düzelmeli hatamız,
Çağ kapatıp çağ açmıştı atamız,
Hep yukarı yükselmeli çıtamız,
İlim bizim irfan bizim fen bizim.

Vuslatî der Emperyal güç fermanı,
Bak ülkeye nefessiz kor dumanı,
Gönülde bir yurtta birlik zamanı,
İzmir bizim Sivas bizim Van bizim.

Osman Öcal

Her dörtlüğü, her mısraı ve her sözcüğü kuyumcu sarrflığıyla işlenmiş ve gerçekliği inkâr edilemez bu muhteşem şiir karşısında tutulan nutkumla,
ne demeliyim, bilemiyorum!
Toplumları, ülkeleri, insanları, dostlukları, değerleri parçalamanın yeğâne yoludur içerden vurmak, parçalayarak hedefe varmak! Allah' ın verdiği aklı kullanabilen birey ve o bireylerle çerçevelenen toplumsal yapı, kolay kolay düşmez bu tuzağa! Aksi, parçalanmışlık, hiç' liğin kıyısında nankör bakışlarla çürüyerek kendini bitirmektir. Bu durum ister siyaseten, ister inanç boyutunda ister değerler silsilesinde isterse kişisel boyutta olsun; sonuç değişmez!
Bir toplumu oluşturan, bütünleyen ve tek ana renkte buluşturup anlamlandıran yeğâne olgudur ; ayrı ayrı her rengin gökkuşağı gibi yanyana barışık ve birbirine karışan albenisiyle anlam katıp değerlediği BÜTÜN. Ve o bütün' ü oluşturan öz ile vazgeçilmez ve sürekli kılınan KİMLİK.

Değerler halkasının önemli bir başlığı olan inanç boyutunda, aynı kimliğe -gönlü ve vatandaşlık bağıyla- bağlı nice insan vardır ki; maneviyatının doruğunda asıl olana özüyle bağlıyken, tali yoldan O' na erişmeyi, karışmayı düşünür. İster İslâm (ve bu ana düşünce içinde farklı renkler olan Alevi, Sünni gibi aynı ana damara akmak isteyen kul yürüyüşü) ister İslâm dışında bir başka inanç; derinliğiyle yüreğini Yaratan' a açmış kul olsun...Önemli olan, bütün bir toplumu, insanlığı yıkıcı, yok edici baskı ve zulüm yöntemleriyle insanlıktan çıkarmama , insanlığın hayat damarlarına tahammülsüzlük ve saygısızlıkla zarar vermeme düşüncesidir. Kişi, AYNI SEVGİYLE, AYNI İÇTENLİKLE AYNI YARATAN' A -kendi algı ve kültür renkleriyle- akmak istiyorsa; kime nasıl/ne gibi bir zararı ziyanı olabilir bu akışın? ERK sahibi olup insanlar/toplumlar üzerinde bir baskı uyandırmaksa düşüncenin temelinde yatan; işte o zaman esas olan Allah' a kavuşma da beşerin riyası söz konusu olur.

Söylemek isteyip de söylemekte naçar kaldığım her düşün ve duygu rengini dizelerine nakışlamış olan değerli dost Osman Öcal' a, güçlü , aydınlık ve onurlu kaleme saygı ve dostluk selâmlarımla...

REFİKA hOCAMIN ŞİİR KADAR MÜKEMMEL YORUMUNUN ÜSTÜNE YORUM YAZMAM HADDİM DEĞİL. ALKIŞLAMAKLA YETİNİYORUM.

Her iki dost yüreğe saygılarımı sunuyorum.