http://www.gulceedebiyat.com/gulcemalin.html

(Tıklayınız)

Dolap Beygiri (Gülce-Buluşma)

Tuttuğun menzile ereyim derken,
Köprüden beleşe geçmek istersin.
Susuz bir vahada gak guk ederken,
Gülce kaynağından içmek istersin.

Var mıdır piriniz kimdir veliniz,
Bilmez mi Dumrul’u zatıâliniz,
Sarılmış közüne kendi külünüz,
Bir seher yeliyle uçmak istersin.

Bir tilkinin kürkündeki
Milyon kere milyon
Tüy olsa inat,
Saz olur
Gülceee gülce diye inler
İnler bütün kâinat,
Aşkımı kullanıp açmak istersin.

Sultanı gibisin(!) yedi kat göğün,
Elin sofrasından savulmaz öğün,
Düşmüşsün zibile dövün ha dövün,
Çevreye necaset saçmak istersin.

Ne okuma yapıp
Ne mana çözüp
Taptığın inadın telli paçavra.
Dedim, dolap beygiri;
Hep aynı aynı resmini çizip,
İçinden cismini seçmek istersin.

Nasip etsin Tanrım birazcık iman,
Gün gelir kurulur elbette divan,
Dinler mi Vuslatî dilensen aman,
Kıstırıp kuyruğu kaçmak istersin.

Osman Öcal

---

Delikanlı(!) Külü Kanlı (GÜLCE-YUNUSÇA)

Uca dağ başına yakmış bir ocak,
Yeli kanlı külü kanlı…
Melanet yağıyor her köşe bucak,
Seli kanlı külü kanlı…

Görmeden bilmeyi marifet sayar,
Pırlanta kaplama tam sekiz ayar,
Uyuz tay üstünde ayıbın yayar
Beli kanlı külü kanlı…

Hece ne haldedir görmez talanı,
Bilmeden yazanın cezbe limanı,
Gülce’ye takılmak hüner alanı,
Dili kanlı külü kanlı…

Sultanı da olsan Şam’ın Halep’in,
Yazın âleminde yoksa edebin,
Çürütür kendini kendi talebin,
Eli kanlı külü kanlı…

Vuslatî der göbek değirmen taşı,
Kahvesi köpüksüz ocakçı başı,
Bunamaya gelmiş hamdolsun yaşı,
Delikanlı(!) külü kanlı…

Osman Öcal

---

Onlar Türk’müş Biz de Gâvur

Dostlar yazar hep taşlama,
Ne aradım ne kalp kırdım.
Taşlamalar bir haşlama,
Ben yine de hayra yordum.

Eleştiri dozu aşmış,
Atılan ok hedef şaşmış,
Dizelere kan bulaşmış.
Sorgulanır soyum yurdum.

Bilmeyene aşikârım,
Dost diyene vefakârım,
Davam için cefakârım,
Tazı değil bir Bozkurt’um.

Kırıkkale Koru köyüm,
Türkistanlı Türkmen boyum,
Kan değişmez Türk’tür soyum,
Gök Oğuz’dan nedir farkım?

Haremin’dir aşiretim,
Kel bey derler benim beyim,
Daha daha ne söyleyim,
Türk’e varır güzel ırkım.

Padişahtan fermanlıyım,
Teke beli yaylalığım,
Keskin dağı baltalığım,
Toyhane’ye çiftlik kurdum.

Ne bir çakal ne kürkçüyüm,
Tam kırk yıldır ülkücüyüm,
Bu da yetmez bir Türkçüyüm,
Kalbimdedir Atatürk’üm.

Dil düşmanı vurun ha vur;
Vuslatî der nasıl tavır? !
Onlar Türk’müş biz de gâvur,
Ne mutlu ki asil Türküm.

Osman Öcal