11.04.2008 20:19:15

Ali Abdülkerimoğlu

Mustafa Ceylan




Ali ABDÜLKERİMOĞLU

10 Nisan 2008
Can Ağabeyim, Ustam, Pirim Ali ABDÜLKERİMOĞLU'nun vefat haberini Simav'dan Asım KISBET kardeşim telefon ederek bildirdi. Bu çok üzücü haberi aldığımda, yarım saat kendime gelemedim. Zaten öteden beri çok yüksek şekerle boğuşuyordum. Can ağabeyim, pirim, kader arkadaşım, haldaşım Ali Abdülkerimoğlu' nun Hakk'a yürümesi beni derinden etkiledi. Moralim son derece bozuk. Gözüm toprağa bakmakta. Burnuma kefen kokusu ve toprak kokusu gelmeye başladı. Sanki, bembeyaz öksüz çiğdemlerin sessizliğindeyim. Kendime kendimde şaşırmış durumdayım.

Ölüm... Evet Azrail ve ölüm...Mukadder... İşte bu mukadderat, bu elimde olmayan ve her adımda, her saniye karşımda bekleyen ve ne zaman, hangi durumda karşılaşacağımı bilemediğim sonda son.. Bekliyorum seni.. Mahzuniyetim ve melulluğum senden. Bitirdik Dünya hanındaki yolculuğumuzu. Hadi artık, çal bıçağını bize de Azrail !..

Sultan Süleyman'a kalmayan koca karınlı Dünya. Kocaman ağızlı kara toprak. Mıknatısınla birer birer çekip aldın sevdiklerimi. Almaya da devam ediyorsun. En çok da Haziranlarda gelirdin. Bu sefer yolu şaşırdın, erkenci davrandın. Nisan'da çaldın kapımızı.

Aldın, götürdün benim ak saçlı, ak alınlı çile arkadaşımı. Can ağabeyimi.

11 Nisan 2008
Cuma
Cuma namazından sonra, toprağa verildi ağabeyim, hocam, üstadım Ali Abdülkerimoğlu. Simav'a gidemedim. Dağlar ve yollar engel oldu. En çok da bu "kara kader" engel olan.

Canı kadar aziz bildiği yurt toprağının bağrına düştü gönül çiçeğim, çile arkadaşım, pirim, ustam Ali Abdülkerimoğlu.

Ağlasın Simav. Simav'ın kavakları, tozlu yolları, Eynal'ı..Beyce'deki ulu çınar ağlasın. Onlar ağlasın, ben ağlıyayım, ben...

Beynimin makina dairesinde anılar birer film şeridi gibi peşpeşine gelip gitmekte. Rahatsızlığım bir hayli arttı. Hissediyorum negatifliği tümden vücudumda; yürümeyen dizlerim, ağrıyan diz kapaklarım, göğsümün ortasındaki korkunç ağırlık, uğuldayan kulaklarım..

Göz yaşı yağmurumdan ıslanan klavye.
Hep acılı havaları çalan radyo.
Kalkmaz oldu elim-kolum.
Canımdan can koptu. Gök çöktü, yer yarıldı. Hüzün aktı zaman ırmağı. Ölümün ayrılık beyazıyla biçtiği gömlek sırtımda, ben karalardayım. Bu kaçıncı sigara içtiğim bilmiyorum.

Telefonlar geliyor Bodrum'dan. Bodrum'da ilk kez düzenlenen şiir etkinliğine gidesim gelmedi. Gülmek haram bana. Göz kapaklarım kurşun kadar ağırlaştı. Uzanıp yatmak istiyorum, beynimdeki korkunç gürültü uyutmuyor.

Yansın güzellerin hoşça bakışları. Dudaklarında dona kalsın gülücükleri. Sevginin, aşkın, güzelliğin, hoş görünün yaşayan bir dev'i göçtü işte. Aşkın tarifini yapacak kalem bulamam, mısralarını zümrüt şafaklara gül tomuru yapıp dizecek "kelime kuyumcusu" görmem zor gayri.

Şiir dünyamın duayenlerinden, ak saçlı, ak yüzlü, ak duruşlu can ağabeyim gitti.

Ağlasın rotatifler, kırılsın matbaa makinaları, hıçkırsın harfler. 40 yıldır "Simav-Anadolu Gazetesi" ismiyle çıkan o küçük boylu gazete karalar giyinsin. Ben yanayım, ben giyineyim, onlarla beraber...

Ağlasın Osman Karararslan, Asım Kısbet yansın. Çam yeşilinden esen serin yel, alev getiriyor şimdi Simav dağlarından içimize. Ayrılık ve elem esiyor havada.

Simav Şir etkinliği'ne de az kalmıştı. Bu sene öksüz, yetim, boynu bükük olacak şairler şöleni. Şölen babasız, şölen duayensiz.

Şiirim keder püskürmede. Duygu hazinem iflasta.
Gülmek yasak bana.

Şimdi ben, Anadolu'nun dört bir yanındaki şiir etkinliklerinde kiminle dertleşeceğim sabahlara dek. Kiminle aynı odayı paylaşacağım. Kiminle sabahlara kadar Türk Şiirinin gidişatı üzerine sohbet yapacağım. Hocam Necip Fazıl Kısakürek'le olan anılarını kimden dinleyeceğim. Kime okuyacağım aşkla, şevkle şiirleri. Şiir ve şair kaygımı kiminle paylaşacağım. Ekmeğimi kimle bölüşecek, kimle üç - dört saat sohbetin tadından unuttuğum o tek kadehi saatler sonra içebileceğim. Hattâ kimle şakalaşacağım. Yaramazlık yaptığımda, hata işlediğimde kim affedecek beni. Ağladığımda kim teskin edecek, derdimi kime açacağım ?????.....

Ağlasın 70'ini geçmiş eskilerin en güzeli şair anneler. Onlar da benim gibi öksüz kaldılar. Benim ağabeyim, kader arkadaşım gitti, ama, onların can sığınakları, sevgilisiydi giden. Koluna girecekleri, yaslanacakları, dayanacakları dağ gitti. Sığınacakları liman gitti. Onlar ağlasın, ben ağlıyayım...

"Sonbahar" adını koymuştu son kitabına, İlk baharda, Nisan'da çekip gitti işte. Hazırdı, bekliyordu Azrail'i. Yükü yüklemiş, hepimizle çoktan helalleşmişti. Uşak Devlet Hastahanesine giderken Asım Kısbet'ten selam gönderip, hepimizden gene helallik istemiş.

O zarif, o beyefendi, o hoşgörünün timsali, o koca dev,o şık beylerbeyi, o gümbürdeyen yürek gitti.

Bugün 11 Nisan 2008.. Günlerden Cuma. Kazıdım bu tarihi de akıl kütüğüme. Kara bir gün diye yazdım işte...

Ötelerde bizi bekleyecek biliyorum. Hattâ benden, bizlerden götürdüğü selamları verecek ve orada bizim için bir heyet oluşturacak. Toplayacak kendinden evvel giden üstadları, canları. Şairleri biraraya getirerek, bu Dünyadan haberler verecek. Şiirimizin bugünkü durumunu anlatacak onlara. (Yakında "Ceylan" da gelecek nasıl olsa) diyecek. Selamlarımızı, sevgilerimizi, saygılarımızı iletecek. Hiç eksilmeyen şiir aşkımızı, onlara tutkunluğumuzu, bayraklarını nasıl dalgalandırma telaşını yaşadığımızı anlatacak bir bir... İnterneti, şiir radyolarımızı, şiir dergilerimizi söyleyecek hep. Şiir etkinliklerimizi anlatacak..Erken gidişi ondan...

---
Mekanın Cennet, kabrin nur dolsun can Ağabeyim...
Dualarım seninle...