Anlımızda Son Çizgi

Yanık türküye dönmüş mazideki anılar,
Çığırına belenmiş dönülmez yokuştayım.
Birbirini doğurmuş güne düşen tanılar,
Emziren son hazana dargın giden kıştayım.

Kanadı sonbaharım hicranın örgüsünde,
Savrulduk gazel gibi ızdırap döngüsünde;
Vuslata vardı gönül kardelenin göğsünde,
Başıma duman ağmış ayakları boştayım.

Sevdanın yumağını didikleyen güvenin,
Esiri olmuş hayat şek’le dönen dövenin;
Ağrısı çöker gibi dik inen merdivenin,
On yediyi devirmiş bir ileri yaştayım.

Yarının hesabına Vuslatî öder diyet,
Alnımızda son çizgi tomurcuktur nihayet;
Aşkına susadığım anlarsa beni şayet,
Elinde ipek mendil ince bir kumaştayım.

Osman Öcal

İnanılmaz bir heyecan, buruk duygular içerisinde okuyup kendimi bulduğum muhteşem bir şiir...Değerli Osman Hocam; sanki vakit Sonbahar derken alnımızdaki son tomurcukla, son bir BAHAR umudunu fısıldıyor gibi dizeleriniz!

Daima gururla okuyup takdir ettiğim muhteşem kaleme her daim saygı ve sevgimle...

kıştan sonra bahar gelir ya. aha ne kaldı şunun şurasında refika hanım. değerlendirmeniz için teşekkürler. tespitinize aynen katılıyorum. saygılar.

Denecek söz yok ustadım
selam ve sevgilerimle...

Saygıyla selamlar üstad.