AN BE AN MUHABBETİM ARTIYOR SANA TOPRAK

Düşündüm cân özüm, 
Seni düşündüm gün boyu 
Gözlerim kapalı; 
Daldım derinliğine... 

Öyle kuşattın, 
Öyle düştün ki, tahayyülüme... 

Ne kadar yaşadım, 
Ne kadar kaldın bende 
Bilemem amma 
Çoktan geçmişti akşam vakti, 
Döndüğümde yalnızlığıma... 

Güzel bir hasbıhâl'di, kayboldum derinliğinde 
Eridi buzullar, ruhumu saran sıcaklığında... 

Seni hiç bu kadar yakın bulmamıştım 
Demek ki; 
Bu denli deşmemiş'im ruhunu 
Erişememiş-im derinliğine 
Vakıf olamamışım vasıflarına... 
Oysa şimdi; 
Her şey ne kadar ayan, ne kadar berrak... 

Aydınlandı zihnimin karanlık dehlizleri 
Çözülüyorum koza misali 
Zerrelerim diriliyor sende! 
An/da bir ömür, gördüğüm...
 
Eksiği/gediğiyle, 
Kırık dökük bir rapor!
Aynaya nâkş olmuş mahcubiyetim... 

Ziyadesiyle, bende mevcuttur zannettiğim; 
Sabır, sevgi, sadakat, 
Sonsuz vefa, 
Merhamet, dahi nice değerler..
Yüceliğin yanında, 
Ne kadar eksikmiş-im... 

Düşündükçe anlıyorum ki; 
Kocaman bir hiç(imişim) ... 

Harmanlanıp karılsa tüm değerler, hasletler 
Dökülse gönüllerden ipek atlas, ibrişim 
Sarsa küre-i arzı tel-tel olup, sevgiler; 
Sonsuz merhametinle kıyas edilir miydi? 
O bitimsiz sevginle ölçülebilir miydi? 

Sorguya çekildikçe; 
Çözülüyor her bir an 
Geçiyor gözlerimden 
Tüm hayatım an be an! 
Amaçsız, kör bir girdap; 
Öyle bir ruha duçar... 
Düşünce, farkındalık, 
Anlayış, bakış, sezgi; 
sanki derin uykuda! 
Öylesine gayesiz, 
Umursuz, 
Vurdumduymaz... 

Davacı olacağım boş bakan gözlerimden 
Seni uzak bıraktı zihnimden, belleğimden... 

Kalp mutmain olur mu, kalırsa senden yoksun? 
Sadece harcım değil; bendeki derin kök'sün! 
Üzerinde hesaplar, pazarlıklar yapılır 
Oysa tüm canlılara yetecek kadar çoksun… 

Daldıkça derinlere yükselmekte Hucurat 
Her bir muammasında düşündürmektir, murat... 

Bu hâleti ruh ile kanatlanır coşarım! 
Sana erişmek için mesafeler aşarım... 

Ey vefâlı sadık yâr! Ey cândan ziyade cân 
Sevgide, merhamette, bitimsiz cömertliğin... 

Sütünü yudum, yudum emerek içtiğimiz 
Koynunda emzirirken ciğerin söktüğümüz 
Hiç farkında olmadan çiğneyip geçtiğimiz 
Sevginin, sadakatin kaynağı KARA-TOPRAK... 

Kim demiş sana KARA(!)  Ana sütünden ak-sın! 
Bağrındaki volkanlar aksın içime aksın! 
Yanmak, arınmak ise; yaksın canımı, yaksın! 
Kollarında sükûnet bulurum, ANA TOPRAK! 

An be an muhabbetim artıyor sana, toprak 
Sanki bir el sırtımdan itiyor sana, toprak 

Sen, hakiki cândan yâr olursan bana, toprak 
Olmaz başka hayalim, kanarım sana, toprak 

Bağrında, her dem güller açarım sana, toprak 
Sevgimi, öbek-öbek saçarım sana, toprak... 
... 
Vuslatımız yakındır; fazla bekletmem, toprak... 

6 Şubat 2012 / Metanet Yazıcı / metanetyazici@hotmail.com

Veysel'in sadık yârine bu kadar içten bir seslenişti bu dizeler...
Tebrikler...
Teşekkürler...

Teşekkürler HOCAM, SAYGI-SELÂM-DOSTLUKLA...
M.YAZICI