En çıkarsız, masum ve koruyucu kucağım; miniş anama ithafımdır.


Sen anaydın;
Yokluğun yoksulluğun
Cehaletin kader bellendiği coğrafyadan
Büyük kentin bilinmez labirentlerine yol aldın.
Dile kolay; on çocuk!
Ufacıktan bir gelecek adına...

Kader diye sunulanı ittin elinin tersiyle;
Bilgiye aç usunla, yüreğinle
Daha iyisini yaratma inancınla...

Seven bir eş, dahası
Kadındın.
Yaşadığı coğrafyada
Acımasız yaşam koşullarının kanattığı
Bir yüreğe gönül verdin
İnandın
Sevdin
Er' im dedin, yasladın omzunu!
Yani, babama...


Saf
Yalın
Doğaldın.
Sırtını dönerken umarsızca
Dünyalıklara;
Moral değerlerindi yüreğini dayadığın;
Güçlülüğün bundandı belki de
Savunduğun
Ödünsüz
İnsancıllığınla...

Benim demekten onur duyduğum güzel anam
Sen başardın
Vuruşarak
Dövüşerek
Eğilip bükülmeden
Kendine has duruşunla

Sen savaştın
Fitne
Fesat
Riyakâr hayatlara karşı onurunla.
Emin ol, bıraktığın emaneti
Yükseklere taşıyacağımdan!
Çileli ömrünün özeti
Kırış kırış
Çizgi dolu ellerinden öperken;
Hakkını helal et...Helal et anam! Diyorum...


2006-Antalya

Refika Doğan