ANADOLU

Beşikler vermişim Nuh’’a,
Salıncaklar,hamaklar.
Havva Ana’n dünkü çocuk sayılır,
Anadolu’yum ben,
Tanıyor musun?

Utanırım,
Utanırım fıkaralıktan,
Ele,güne karşı çıplak...
Üşür fidelerim,
Harmanım kesat.
Kardeşliğin,çalışmanın,
Beraberliğin,
Atom güllerinin katmer açtığı
Şairlerin,bilginlerin dünyalarında
Kalmışım bir başıma,
Bir başıma ve uzak,
Biliyor musun?

Binlerce yıl sağılmışım...
Korkunç atlarıyla yağmalamışlar
Nazlı seher-sabah uykularımı,
Hükümdarlar,saldırganlar,haydutlar,
Haraç salmışlar üstüme.
Ne İskender takmışım,
Ne Sultan Murat.
Göçüp gitmişler,gölgesiz...
Selâm etmişim dostuma
Ve dayatmışım,
Görüyor musun?

Nasıl severim bir bilsen,
Köroğlunu,K arayılanı,Meçhul Askeri...
Sonra Pir Sultan’ı ve Bedreddin’i.
Sonra,kalem yazmaz bir nice sevda...
Bir bilsen,onlar beni nasıl severdi,
Bir bilsen Urfa’da kurşun atanı,
Minareden,barikattan,selvi dalınan
Ecele nasıl gülerdi.
Bilmeni mutlak isterim,
Duyuyor musun?

Öyle yıkma kendini,
Öyle mahzun,öyle garip...
Nerede olursan ol,
İçerde,dışarda,derste,sırada,
Yürü üsütne-üstüne,
Tükür yüzüne cellâdın.
Fırsatçının,işbirlikçi hayının.

Dayan kitap ile,
Dayan iş ile.
Tırnak ile,diş ile,
Umut ile,sevda ile,düş ile.
Dayan,rüsva etme beni...

Gör,nasıl yeniden yaratılırım,
Namuslu,genç ellerinle...
Kızlarım,oğullarım var gelecekte,
Her biri vazgeçilmez,cihan parçası.
Kaç bin yıllık hasretimin koncası.
Gözlerinden,
Gözlerinden öperim,
Bir umudum sende
Anlıyor musun?

Ahmed ARİF
(Hasretinden Prangalar Eskittim)