ANAM



 

“Bu şubat da geçmeden


Vakitli gitsem…


Şubat geçerse


Bir sene daha çekerim


Kahrını dünyanın


Ölemem” derdin.


Hep Şubatları beklerdin.



 

Nihayet 2015’in


1 Şubat günü


Muradına erdin.


97 yıllık savaşına son verip


Ebedi istirahatgahına çekildin.


Bilirim çok severdin toprağı


95 yaşında bile


Aşık toprağa ve bitkilere


Uzman bir çiftçiydin.


Ama yine de yıllardır


Ebedi toprağının


Özlemi içindeydin.


Kavuştun gerçek toprağına


Bizi bırakıp gittin.



 

Sen gittikten sonra


Bir daha ziyaret edemedim evini…


Çünkü evine varsam


Bulamasam seni


Yıkılacak dünyam


Ve anlayacağım seni


Ebediyyen kaybettiğimi.



 

Oysa şimdi evinde


Sabah erkenden kalkmış


Sobanı yakmış


Abdestini almış da sanki


Namazını kılarken 


Hayal ediyorum seni.



 

Sonra da yazmışsın


Sofraltını halının üstüne


Sarıp kuzinede ısttığın ekmeğe


Saksıda yetiştirdiğin yeşillikleri


Duvarlara, tavanlara bakarak


Dalmışsın düşünce okyanuslarına


Yapıyorsun 97 yılın muhasebesini.



 

Oradasın biliyorum…


Çıkagelsem şimdi 


Sanki tutacaksın elimi


Ve diyeceksin ki


“Ah, sen mi geldin Nazmi?”



 

Tut ki ne kış, ne bahar


Ne soğuk, ne soba var…


Çarkı kırılmış zamanın


Kalmış bir temmuz ortasında.


Çıkagelmişim cazıl ısıcak


Bir öğle sonrasına…


Bağırıyorum kapında


“Ana, ana, ana…”


Ses çıkmayınca


Anlıyorum ki


Gitmişsin yine komşuya.



 

Evin arkasına dolaşınca


Görüyorum ki


Anam kuyunun başında


Uzayan asma dalını


Ağdırıyor çırtlığa


Sohbeti koyulaştırmış komşularla.


“Sizin arpanız fazla geldi galiba


Aldınız başınızı gidiyorsunuz” diye


Çıkışıyordu patlıcanlara.



 

Patlıcanlar o sıcakta


Yemyeşil, dipdiri


Duman gibi çiçek


Ama yok meyvesi.


Anam diyor ki


“Fazla geldi bunların gübresi


Bak yukarda ki karığa


Patlıcan yüklü her biri.”



 

Patlıcan karığının sonunda


Yine azgın bir keleğin kolları


Uzanırken, susuz kalmış


Bir karpuzun kollarına


Anam “Su bunlara zor yetiyor


Nereden su bulayım sana?


Al bununla idare et “ diye


Bir tas su döküyor karpuza


Geldiğimi fark etmedi hala.



 

Ana ne yapıyorsun diyorum


Bu sıcakta?


“Aa, sen mi geldin?


Yukarda canım sıkıldı da


Bir merhaba diye geldim koşuya


Bak bu domates diyor ki


Bir illet musallat oldu yapramlarıma


Beni hemencecik ilaçla”



 

Peki ana, diyorum


Bamyalar ne söyler acaba


Köklerini saran turplara?


Besinime ortak oluyorsun diye


Başlamaz mı bir çekişme aralarında?


Sonra sarıçiçekler, horoz ibikleri


Süsenler ve sümbülleri


Dağıtmışsın oraya, buraya


Çıkmaz mı aralarında bir kavga?



 

A benim akılsız oğlum


Sen onları insan mı sandın?


Bu kadar konu komşu varken


Ben neden bu bahçeyi komşulandım?


Kardeş kardeş geçinir benim


Patlıcanlarım, biberlerim


Bamyalarım, turplarım.



 

Bak birbirine karışmış kolları


Acurlarla salatalıkların


Bir kolu da çıkmış başına mısırların.


Kardeşçe paylaşırlar


Havayı, suyu, toprağı


Dertlerini bana dökerler


Ben eksiklerini tamamlarım.



 

Ah oğul


Bahçe emek, emek ekmek…


Ama her şeyin başı sevmek


Ve her işi güzel eylemek.


Sevgi fasulyenin mısıra sarılışıdır


Bahçenin güzelliğidir çiçek.


Daha fazla ürün için


Olamaz bunlardan vazgeçmek.



 

Ana diyorum


Dağları indirmişsin bahçene


Adaçayı, çalba ve kekik


Kızılcık, salep, menekşe


Komşu yapmışsın dağları kendine


Görüyorum ki


Hepsi de pürneşe


Ve çok mutlusunuz birlikte.



 

Ah Nazmiiiiii!


Dağlara çıkamaz oldum gayri.


Baktım ki


Dağlar bana dost değil artık


Dedim ki


Dağları bahçeme getireyim bari.



 

Ah Nazmiiii!


Yaş doksan beş gayri. 


Artık benim dağlarım bu bahçe


Sevgim açılır çiçeklerinde


Yaşama sevincim, umudum, geleceğim


Sebzelerinde meyvelerinde


Ve onların dost sohbetlerinde.



 

Ana diyorum


İyi bakmışsın komşularına


Biberler duman gibi çiçek


Fasulyeler sarılmış mısırlara


Fesleğenler karıkların başında


Cevizin altındaki nanelerin


Kokusuna karışmakta.



 

“Onlar anlaşırlar


Sen haydi biraz sebze topla


Götür çoluk çocuğa.


Ben ikindiyi kılıvereyim şuracıkta.


Sonra da eve çıkar


Yemek yer, çay içeriz balkonda.


Haşhaş, nohut da al


Bulguru, cevizi unutma.



 

Ah, anam


Daha dün gibi aramızda


Sevgi soluklu, şiir tadında


Bu konuşmalarımız


Hafızamda.


Nasıl kabul edebilirim ölümünü


Bunlar dipdiri


Ve tazecik dururken


Anılarımda


 


Oysa geçen sene İki Şubatta


Ellerimle koymuştum kabire


Ama inanmadım yine de


İnanamıyorum öldüğüne.


Çünkü analar hiç ölmez


Evlatlarının kalbinde.



 

                        01 Şubat 2016 Antalya