" Annem

Annem neden okuyup ta yüzüme üflersin
Neden benim için kurban kesersin
Şafağa küsmem midir sebep
Annem üfleme nefesini
Üfleme ne olur
Yüreğim haykırıp dilim susarken
Gündüzler gece gibi beni boğarken
Sen okusan ne olacak
Zaman geri mi gelecek
Neden bakıyorsun gözlerime anacığım
Bakma ne olur
Akmaya korkan
Gözyaşlarım mıdır sebep
İrtifa olmuş mutluluk bana
Rüyam eza rüyam elem
Sen aklıma gelince diyorsun
Ruhumda bir sıkıntı var
Hiç düşünme anacığım
Hiç düşünme sakın beni
Mutluyum anacığım
Çoluk çocuğum da var
Mutluyum işte
Neden sık sorarsın hatırımı
Çok hasta olmam mıdır sebep
Benim yüreği temiz anacığım
Oku anacığım
Oku da bu kızını
Birazda gülsün yüzü
Sen düşünme anacığım
Sorma hatırımı
Yalandan gülümsemek zor geliyor
Zor geliyor anacığım
İki ruhu taşıyamıyorum

Saliha Değirmenci / Yavaş "




Ana yüreği işte…Kanatsız kanatlılar...

Uzak, yakın...Ne farkeder? Hastalıkta sağlıkta; bir ana için evlat her zaman düşünülecek, merak edilecek, yüreği pır pır ettirecek bir varlıktır. Evlada duyulan bu sevgi/şefkat ve merhamet duygularını hiç bir güç yok saydıramaz, ortadan kaldıramaz ki! Hele ki bu evlat hasta ise!

Merak ve endişeyle dolu bağrı yanık bir ananın, yine kendisi gibi bir ana olan hasta kızına yanışı…
Hani; ' Ben yanarım kuzuma, kuzum yanar kuzusuna! ' durumu..

Hasta evladın bakışları altında ezilmemek, isyan etmemek, yüreğinin en derinlerinde kasırgaları yaşamamak olası mı? İçini burkan, canını acıtan bu olumsuzluklar karşısında sığındığı yakını, en yakınıdır Tanrı! O’ na açar ellerini yakarışlarıyla, O’ nun adını zikrederek, hasta evladına şifa arar, kurbanlar adayarak dileklerinin yerine gelmesini, içini yakıp kavuran bu sessiz isyanların, dışarıya sezdirmediği/sezdirmemeğe çalıştığı, yüreğine akıttığı gözyaşlarının artık son bulmasını, yavrusunun sağlığına kavuştuğunu görmek, bilmek istiyor anne, istiyor ama…

Hem, Zühre’ de bir anne… Bedenindeki sağlıksızlığın farkında bir anne! Onun da kıyamadığı, doyamadığı evlatları, sorumlulukları var. Anacığına şunu haykırmak istiyor adeta: “ Ben de bir anneyim! Sen benim için yaşıyor, benim için nasıl çırpınıyorsan; benim de tıpkı senin çırpınışların, heyecanların, endişe ve sevgilerin gibi kanatlandığım, hayata tutunduğum çocuklarım var! Onlar için mutlu olmak, kendi dramımı içime gömerek mutlu görünmek, güçlü olmak zorundayım! Her şeyin farkında olsam da, farkında değilmiş gibi davranmak zorundayım! Bu durum çokça ruhumu yorsa da…”

Kendi acısıyla ailesinin üzülmesini istemeyerek, güçlü, vakur bir duruş sergiler dışarıya Zühre.
Çoluk çocuk sahibi bir anne, bir yetişkin olsa da Zühre; sonuçta o da her anne gibi, anacığının gözünde hiç büyümeyen bir çocuktur.
Yüreği yaralı, taşkın sel, dil suskun...
Zühre’ nin suskun yüreğinde gün ışığı karanlıkla eşdeğerken; yaşamın güzelliklerinden nasıl söz edebilir, nasıl umutla dolabilir… Olanları yok sayabilir, sağlıklı olduğu anları, zamanı geri getirebilir ki?

Anacığının şifa niyetine, Yaratan’ a sığınarak medet umduğu o masumane çırpınışlarının, kaybedileni geri getirmeyeceğinin farkında Zühre, farkında ama anacığının çektiği ıstırabın da farkında! Hastalığından çok annenin çırpınışı, annenin acısı acıtıyor kanayan yüreğini Zühre’ nin. Kendisine üzülmeyi bırakıyor, kabulleniyor gerçeği ancak, kabullenemediği tek şey annenin acısı! Hem kabullenmeyip ne yapacak? Kendisinin de çocukları var! Artık annesinin de bu geri gelmez gerçeği görmesini, kabullenmesini, üzülmemesini istiyor, istiyor ama ana yüreği işte! Umudunu yitirmiyor, yitirmek istemiyor ki! Anacığı bu şekilde Zühre’ sini mutlu etmek/mutlu görmek isterken, aslında kendi vicdanıdır bir mengene gibi onu sıkıştıran, içini ezen… Zühre’ nin, her hatır soruşunda anacığına tebessümle bakan yüzü mutlu etse de anneyi; yine de eziyor, kanatıyor vicdanını bu dram! Diğer yanda Zühre; bilerek içine gömdüğü acısını, annesinin mutluluğu için maskeliyor. Bu iki zıt karakteri oynayan ruhu yorularak isyan ettirse de Zühre’ yi, O; takındığı bu mutluluk rolüyle anneciğinin, ailesinin mutlu olacağına inanmış bir kere. Bir anne olarak biliyor ki; anacığının mutlu olması, huzura ermesi her şeye değer…

Anne ve sevgi kavramı, böylesine beklentisiz, derinden, kalben yapılan bir sunum, bir fedakârlık, bir adanış, kendinden vaz geçiş…

Ana, umudu besleyen yüreğinde çoğalttıkça sevgiyi; Sevgi UMUDU yeşertir, filiziyle…

Tıpkı anacığının ve Zühre’ nin birbirine sunduğu gibi…

Moral değerlere vurgu yapan bu yalın, bu içten katıksız yürek sesini kutlarım… Kutlarım, duyarlı narin kalemi. Sevimle, dostça…