" Babam

Ben küçücüktüm babam

Henüz kokuna bile doymamıştım

Daha senle oynayacaktım

Saçlarımı okşayacaktın

Bana bisiklet alacaktın

Nereye gittin babam


Ben küçücüktüm babam

Daha büyüyecektim

Seninle dertleşecektim

Bekli de kavga edecek

Sonra barışıp elini öpecektim

Nereye gittin babam


Ben küçücüktüm babam

Sen gittin ben büyüdüm

Acıları dertleri kederleri

Sensiz çektim sessizce

Kimseler görmedi ağladım gizlice

" Nereye gittin babam


Ben küçücüktüm babam

Şimdi adam oldum baba oldum

Yinede seni özler yüreğimi dağlarım

Seni her özlediğimde resmine bakar

Çocuklar gibi ağlarım

Nereye gittin babam

Sevgi Akkaya "




Şiir; dili, içeriği ve tekniğiyle çok yüksek ya da abartılı bir özelliğe sahip değil. Ancak sıradan ve bayağı da değil.

Şiir, beğenilme kaygısından çok uzak;

Özünde değerli, ancak işlenememiş ya da işlenmek istenirken (elde olmayan nedenlerle) işlenişi yarım kalmış bir cevherin kaybının yarattığı burukluğun, çocuk yüreğinde bıraktığı duygu yoğunluğunun (doğaçlama sözcüklerle) dile getirilişi;

Boşlukta Ki Yankı!...

Sevilenin yokluğunu, acısını iliklerine değin yaşayan mahzun bir çocuğun saf duyguları ve bu duyguların alabildiğince aynı saflık ve yalınlıkla mısralara aktarımıyla oluşmuş; hayatın içinden güzel ve anlamlı bir kurgu, diyebiliriz.

Şiiri okunur kılan şairin samimiyeti, son derece yalın ve her kesimden, her algıdan insanın ortak duygusuna ortak ve anlaşılır bir dille seslenişidir.
Şiirdeki “ Ben” tekil şahsı ve iyelik ekinin çokluğu, şairin tekil ve özel duygularını içselleştirerek büyütmesi, sahiplenmesinden… Ve bu sahiplenişin (hiçbir süsleme ve beklentiye mahal vermeksizin) akan bir su gibi aynı saf ve yalın çocuk gözü, dili, çocuk yüreğiyle (artık o yüreğe sığmayarak taşan gizli bir hıçkırık gibi) dışa vurumundan…

Enteresan tarafı şu:

Şiirde, seslenen kahraman, bir erkek… Oysa şair bir bayan! Nasıl olur, böyle bir ters akış? (Varsayımla oluşturulmuş) bir erkek çocuğun gözüyle - olmayan- bir babaya karşı duyguları nasıl bu derece isabet ettirilebilmiş? Şiiri sürükleyici kılan giz de burada ya…

Oysa bana göre bunda şaşılacak bir durum yoktur, olamaz da… Bir kere belli bir yaşa değin bütün çocuklar tek bir cinsiyetmişçesine ortak ve değişmez duygularla bağlıdır anne ve babaya. Ancak, okul-eğitim sürecinden itibaren çocukta sosyal çevre ve değerler bazında algı derecesi de yükselerek doruğa çıkar kademe kademe.
İyi de, “ bu çocuk bir kız çocuğu, ilerleyen süreçlerde! “ dediğinizi duyar gibiyim!

Bunun yanıtı -bana göre- şu ayrıntıda yatıyor: Kahramanımız bir bayan, ama evli, çocuklu bir bayan! Kendi çocuğunun babaya (yani eşine) ve babanın çocuğuna karşı sevecenlik dolu diyalogunu görüyor, mutlu oluyor. Fakat yakından tanık olan birisi olarak; aynı zamanda, kendi içselliğinde özenle koruduğu ve - babanın yokluğuyla büyümüş- paramparça duygularının varlığını da inkâr edemeyerek başa dönüyor; bir sanrı anındaymışçasına…” babam yaşasaydı, işte, ben de böyle sarılacaktım, böyle oynayacak, tutacaktım elini, tutacaktı elimi ve koruyup kollayacak, sahiplenecekti beni, işte böyle…” diyerek.

Burada, şair, belki de farkında bile değil hangi cinsiyete bürünerek babasına seslendiğinin… Kendisi mi, kendi çocuğu olan oğlunun kimliğine bürünerek, onun ağzından -aslında kendi ummanında özenle kendisine sakladığı- örselenmemiş duyguları mı? Burası bir muamma… Belki de bu durum şiire ayrı bir heyecan, ayrı bir anlam katmakta...

Şairimizin çocuğu muhtemelen erkek çocuğu… Baba-çocuk sarmalında gözlemlediği o muhteşem resim de bu tabloyla kazınıyor belleğine ve kendi yarım kalmış duyguları atağa geçerek görünenle bir köprü kuruyor. Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz:

İster kız çocuğu ister erkek çocuğu… Ne fark eder? O bir anne aynı zamanda. İyi bir gözlemci, çözümleyici…

Genelde bir kız çocuğu veya bir erkek… Özelde ise, bütün bu cinsiyet kimliklerinden soyutlandırılmış “BİR ÇOCUĞUN”; baba kavramından beklentilerini… Neyi ne kadar nasıl anladığını, babayla ilişkisini ve bütün bu çocuk kimliklerinin (hem erkek, hem kız ve hem de sadece çocuk olma özelliğiyle) duygudaşlık (empati) yoluyla söz konusu yaşa, seviyeye inilerek; babadan beklentilerin, babaya duyulan/duyabileceği (duyumsanması muhtemel) duyguların; bilinçli bir anne ve nihayetinde yetişkin bir insanın penceresinden irdelenmesi sonucunda ortaya çıkan tablonun yetkin bir kalemle aktarımı sağlanmış.

Şu muhteşem finalle hangimizin içi dağlanmaz, hangimizin -dil ucunda söylenmek isteyip de söylenememiş, o yarım kalmış öpülesi sözcüklerin cıvıltısıyla şahlanan- masum duyguları örselenmez ki?

“Ben küçücüktüm babam
Şimdi adam oldum baba oldum
Yine de seni özler yüreğimi dağlarım
Seni her özlediğimde resmine bakar
Çocuklar gibi ağlarım
Nereye gittin babam”

İnsan, belli bir yaştan sonra -yetişkin olsa da- yine çocuktur! (Bir şekilde çocuk olmuş, çocukluğu yaşamış… Yarım kalmış ya da hiç yaşanmamış çocuksu duygularıyla…)

O, bütün çocukların (ayrıştırmadan) yarım kalmış veya yaşanmış ya da yaşanması muhtemel duygularına tercüman olmuş…

Kendi bedeninden oluşmuş çocuğunu severken de, çocuğuna yanarken de…
Kendi yavrusunu özlerken de, özlenirken de… O, adam da olsa; adamlığın ardında bıraktığı öksüzlüğüyle hep bir çocuk; yüreği dağlı, gizli gizli “keşke” lerine ağlayan…

Çocuğunun o minicik elini tutarken de, ilk sakalını tıraş ederken de…
İçinin ırmaklarıyla serinletemediği, kılcal damarlarını yırtıp dışarıya sızan sızı, BABA ve babayla yaşanmamış çocukluk…

O, belki de mükemmele yakın bir baba örneği olurken bu kırık yanıyla;
Aslında her mükemmelliği, onu çocuğuna yaklaştırırken, kendi çocukluğunu ve o çocuklukta ki yaşanmamışlıkları da beraberinde içine dolduran bir karayel gibi; yakıyor, kavuruyor.

Derinlere kök salmış bu ruh hali, bitimli sona değin birlikte olacaktır kahramanımızla.

Kısacası; annelere mahsus bir duyarlılığın diğer duygularla beslenerek içte, kıvama getirilmesi ve derin bir algı ile naif kaleme yansıtılması, denilebilir.

Tabii, bunlar benim kişisel penceremden bakarak algıladıklarım! Gerçek ise, şairin iç dünyasında gizdir. Önemli olan da bu giz’ i yaratıp, şiirin bütününde koruyarak okura yansıtılması, değil mi?

Sevgili Sevgi AKKAYA Hanım'ı bu içtenlik ve duygu dolu naif paylaşımı dolayısıyla kutluyorum.


kaynak:http://www.antoloji.com/