BAŞIMIZA TAŞ YAĞMADAN!


Coşkun KARABULUT
****************

Gündelik yaşamda en basit, en sıradan bir durumda bile adaletli davranmayı yaşam biçimi haline getirmiş insanlar ancak yöneticilerinin de adaletli olmasını talep edebilir ve onları adaletli olmaya, hak hukuk gözetir olmaya zorlayabilirler. Tam tersine, her işlerinde hile hurda, çıkar, kayırma gözetenler kendileri gibi yönetici seçerler ve “ Bal tutan parmağını yalar” gibi iğrenç sözler de üreterek yöneticilerin kamu mallarını çalıp çırpmalarının, onların en doğal hakkı olduğunu düşünürler ve çalanların sırtlarını sıvazlarlar. Ve böyle böyle kokuşmuş bir toplum olarak ün salar ve tarihin çöp sepetine atılıp giderler.

Bir şeyi pay ederken, orada olmayanlara en iyisini pay ediyorsanız ne güzel! Üstelik de bunu o kişi bilsin diye değil, kendinize saygıdan dolayı yapıyorsanız, bu daha da güzel! Çünkü insanı insan yapan davranıştır adaletli davranmak. İnsanlığın ulaştığı en yüksek mertebedir adalet. İnsanlığın olmazsa olmazıdır. Adaletli davranmayı yaşama biçimi haline getirmiş insanlardan oluşan toplumlar, ne güzel toplumlardır. Kendilerine göre de yöneticiler seçtikleri için, ne kimse onları sömürebilir, ne aldatabilir ne de bunları aklından geçirebilir. Çünkü hemen hesap sorarlar ve anında yönetimden alaşağı ederler.

Ülkemize baktığımda üzülmeden edemiyorum. Ne ikili ilişkilerde, ne aile içinde ne de toplum içinde hak hukuk ve adalet yaşam biçimi haline gelmediğinden ve sadece kağıt üzerinde kuru kuruya kavramlar olarak salınıp durduğundan, her gelen içini kendine göre doldurup, insanlar üzerinde bir baskı aracı haline, sömürü aracı haline getiriyor. Ve hiçbir Allah’ın kulu da çıkıp demiyor ki:” Ne oluyor kardeşim! Sen kim oluyorsun da bu evrensel değerleri kendi çıkarların için değiştirip duruyorsun! Çek elini oradan!” Hiç kimse demiyor, diyemiyor. Çünkü herkes günlük yaşamında ikili ilişkilerinde az buçuk sahtekar. Çünkü herkes günlük yaşamında hak hukuk dinlemeyip kendi çapında çalıp çırpmanın derdinde. Çünkü herkes az buçuk haramı helal ile karıştırıp malı götürmenin telaşında. Böyle olmazsa, herkes en küçük olayda bile hak hukuk, adalet gözetse, kim cesaret edebilir böyle adaletle top gibi oynamaya.

Kimsenin hak hukuk talebi olmadığından daha doğrusu herkes az buçuk adaletsiz yaşamayı yaşam biçimi haline getirdiğinden; daha çok çalıp çırpmak, daha çok sömürmek, tüyü bitmemiş yetimin hakkını yemek için koca koca kurumları hallaç pamuğu gibi atıp, kendi çıkarları için değiştirenlere seslerini çıkarmamakta hatta sırtını sıvazlamaktadırlar.

Böyle kokuşmuş bir toplum da İlahî Adalet tarafından er geç en ağır cezaya çarptırılacaktır ve kıyamet kopacaktır elbet! İşte bu kıyamet kopmadan önce, başımıza taş yağmadan önce, hepimiz taş kesilmeden önce az da olsa toplumda var olan gönlü güzel, içi temiz insanlara biraz umut olmak amacıyla sanata büyük göre düşmektedir.

Şairlere ve yazarlara sesleniyorum. Kaybolan “insanlığı” bulup getiriniz. Şiirlerinizde, öykülerinizde hak hukuk, adalet olgularını daha çok işleyiniz. Hem eserlerinizde işleyiniz hem de öncelikle kendiniz yaşayınız ve içselleştiriniz. Para pul, hesap kitap, çıkar düşünmeden güzellikler yaratmanın peşine düşen şair ve yazar dostlarım, güzel insanlar! Sizler olduğunuz müddetçe insanlığa olan umudum kaybolmayacaktır. Hiç olmazsa siz “insani” olanı kaybetmeyin ki insanlara ışık olabilesiniz. Yoksa başımıza taş yağması yakındır! Aman Tanrım ne fena!

Bu arada ikide bir “herkes” dediysem lafın gelişi. Haşa. Herkes değil elbet. Ama hak hukuk gözeten, adaletli güzel insanlar o kadar az ki! Yine de onların varlığıdır dünyayı atakta tutan. Çok şükür!