Bayan Sommer (Bayan Yaz ) / İNSAN OLMANIN MİLLİYETİ YOK



Yaş ilerleyince doktora gitmeler gelmeler de artmaya başladı. Erlangen Göz Kliniğinde belirlenmiş doktorla görüşme zamanım vardı. Erkenden kalktım. Hazırlığımı yaptım. Çantamı kontrol ettim, her şey tamamdı.



Trende, eczaneden aldığım aylık mecmuayı okumaya koyuldum. Sayfaları gözden geçirirken, hoş ama yorgun bir hanımın resmine takıldım kaldım. Altındaki yazıyı okudum: "Yaşlandınız, eşiniz genç hanım aramaya başladı, çocuklarınız da takmaz oldular. Mesleğinizde gençlik yıllarınızdaki gibi verimli olmak çabasındasınız, ama gücünüz ve sinir sisteminize yenilmek üzeresiniz." diye yazıyor ve altında bir ilacın övgüsünü yağdırıyordu. Biz kadınların kaderi nasıl da birbirine benziyor diye düşüncelere daldım… Neler neler düşünmedim ki bir anda… Amannn! Ha Avrupa ha Asya, kadın her yerde kadın, erkek de erkek dedim, diğer sayfaları okumaya devam ettim. Ettim etmesine de rahmetli babam geldi aklıma ve erkeklerin tümünün günahını almak istemedim. "Allah’ım şahit, senden başka uş(ç)gur çözmedim, valla billa gaymak Haticemmm!" deyişi geliverdi gözlerimin önüne, gülümsedim. Karşımda oturan genç kimbilir aklından neler geçirdi benim için. Öyle ya, kendi kendine gülene deli derler.



Okurken zaman su gibi akıp gidiyor. Erlangen’e gelivermişiz. Aceleyle inenlere katıldım. Hangi otobüse bineceğimi araştırdım. Hastane üç durak uzaklıkta imiş. Kısa keseyim: Hastanede kontrolllerim yapıldı, geriye dönüş için durağa geldim. Tahta oturakta bir Alman hanım oturuyordu, selam verdim, selamımı aldı, başladık sohbete:

-Nereye gidiyorsunuz?

-Nürnberg’e

-Biletiniz var mı?

- Tabii.

- Kart basmayın, bende aylık kart var. Benim kartımla gidebilirsiniz.

- Teşekkür ederim. Sağ olun. Kartım var.

- Olsun, siz onu kullanmayın. Bana biraz katkıda bulunun. Benim kartımla gidin.

Düşüncelerim çağlayan hızıyla zihnimde konuştular. Neler neler düşünmedim ki?!. Belli dedim, emekli ve aylık kart almak zorunda buralara gelmek için. Yoksa benden niçin katkı istesin. Kontrol gelirse bir zorluk yaşarsam diye düşündüm, anladı.

-Çekinmeyin. Benim kartım aile kartı. Korkmayın. Dün de bir sığınmacı kıza yardım ettim, ondan para almadım ama…

Bu hanım iyi birine benziyor. İnanmalıyım dedim. Hemen çantamdan para çıkardım. İstediği miktarı vermek istedim.

- Yooo! Hayırrr! Nürnberg’e gelince verirsiniz, dedi. Dinlemedim, ona inandığımı, parayı almasını rica ettim, aldı.



Biraz sonra esmer güzeli, genç bir hanım geldi. Hissettim hal ve davranışlarından. Bu hanım Türk dedim içimden. Bakıştık, ama konuşmadık. Aaaa! Çantasından sıgara çıkardı, tam yakacaktı ki:

- Yakmayın lütfen! dedim. Şaşırdı, bana baktı, gözlerimdeki samimiyeti ve yüreğimdeki sevgiyi anlamış gibiydi. Yakmadı, çantasına geri koydu.

- Sonra içerim.

- Hiç içmeyin. Lütfen!

-Ahh bir bırakabilsem! Çok istiyorum.

-İsteseniz bırakırsınız.

-İstiyorummm!

-En önemlisi ne biliyor musunuz?

-Ne?

- Sigara içenler, afedersiniz! aptallığının farkında değiller.

- Haklısınız! Haklısınız!









-Çok şükür ben aptallığı bıraktım. Bizim gençliğimizde bize yasak koydular, ama anlatmadılar. Onlar da bilmiyorlardı sigaranın tüm zararlarını. Kokusu, parası konuydu daha çok. Kızlar için ise bir başka açıdan önemliydi yasak olması. Nedense erkeklere yakıştırılırdı sigara içmek. Bugün öğle mi? Herkes biliyor sigaranın zerre kadar faydasının olmadığını. Sadece Zehir!

-Haklısınız! Haklısınız!

-Çok genç ve güzelsiniz. Bir on sene sonra sizi yiyip bitirecek. Çirkinleşeceksiniz de… Şimdilik farkında değilsiniz değil mi? Diş doktoruna gidiyor musunuz? Aman ihmal etmeyin ve sorun her gidişinizde, dişlerinizde yaptığı tahribatı.

-Evet evet! Doğru. Haklısınız, ama bir yavrum var. Hasta. Sürekli tedavi görüyor. Onun üzüntüsü beni daha çok sigaracı yaptı.

- Öyle sanıyor insan, oysa öyle değil. Artık bağımlısınız, esirsiniz o pis zehire! Bedeninizi içten içe kemiriyor. Bir gün…

-Doğru doğru… Bir bırakabilsem. Eşim de sigara içiyor. Sıkıntımız sebep…

-İçince sıkıntılarınız bitmiş olsaydı, artık sigara içer miydiniz?

-Kaçamak cevaplar işte. Kendi kendimizi yalanlıyoruz. Öksürmeler başladı.

- Aaa! İşte o öksürmeler hep sinyal! Bedeniniz haber veriyor. En yakınlarımı kaybettim. Sigarayı bırakmış olsalardı, bugün belki daha yaşıyor olacaklardı. Yaşamak değil önemli olan, sağlıklı ölmek. Bir de aylarca acı çekmek hem de yatalak. Birini tanıyorum. Son zamanlarda eşi bile kalmadı yanında. Konu komşu destek verdiler. Onlar da ne kadar verdiler, orası pek aydınlık değil. Bir düşmeye görsün insan! Yanında kimseler kalmıyor.

-Deneyeceğim. Bırakabilsek keşke!

-İstemek ve bu esirlikten kurtulmak gerek. Yanlız kendinize değil tüm doğaya zarar veriyorsunuz. Çocuklarınız birinci derecede etkileniyorlar.

0 ara otobüs geldi, bindik. Yerlerimizi aldık.

-Size bir şey demek istiyorum.

-Buyrun.

-Bu ikinci, geçenlerde yine bu durakta tam sigara yakmak istedim, bir Alman hanım beni durdurdu, uyardı. Bakın yine aynı yerde…

-Bunda kesin bir hikmet vardır. Tanrı sizin sigara içmenizi istemiyor. Bunu görmek, anlamak gerek. Bir başkası için belki anlamı olmayabilir ve tesadüf der böylesi bir olguya, ama benim için başka. Sanıyorum bu o yüce Yaradan’ın arzusu. Bırakmanız için sizi uyarıyor, araya vesileler koyarak…

- İnanın ben de böyle düşünüyorum. Deneyeceğim.



Biz Erlangen tren istasyonuna gelince indik, o yoluna devam etti. Sarıldık, bakıştık, gözlerimizle anlaşmıştık. Kutulmak istediğini haykıran sessiz bakışlarını unutamıyorum…



Alman Hanım, sesizce bizi dinledi, anlamasa da gözleri gülümsüyordu, belli ki, konuşmamızdan, dilimizden rahatsız değildi. İkimiz başbaşa kalır kalmaz sordu:

-Tanıdığınız mı?

-Yoo!

- Aynı ülkeden mi, o da mı Türk?

-Evet.

Trenin saatini öğrendiğimizde hızlandık. İki dakika sonra hareket edecekti. Rahat bir yer bulduk, oturduk. Dalgındım, meraklandı, sordu:

- Neyiniz var?

- Araştırıyorlar.Perşembeye başımın kontrolü yapılacak.

-Aaa! Üzülmeyim sakın! Benim çektiklerimi bir bilseniz.

-Sizin rahatsızlığınız nedir? Afedersiniz adınızı sorabilir miyim?

-Sommer

-Ne güzel! Yaz gibisiniz.

- Gözüme ölen birinin saydam tabakasını koydular. Tam bir sene bekledim. Sağ gözüm görmüyordu. Görmesem de önemli değildi, sol gözüm görüyordu ya! Ama şimdi böyle daha iyi tabi. Tanrı’ya inanıyorum. Tek tanrı var. Hepimiz için tek bir Tanrı var. Allah, Gott… Hepsi aynı.

-Tabii tabii! Ne güzel düşünüyorsunuz! Şükretmek gerek, ki siz bunu yapmışsınız. Adınız gibisiniz. Yaz mevsiminin renkleri var düşüncelerinizde.

- Sizin için de her şey iyi olacak. Üç senedir gelip gidiyorum. Bana çok iyi baktılar. Korkmayın.

- Yok yok! Korkmuyorum, hayırlısı olsun. Şükretmek gerek. Biraz meraktayım, o kadar. Ağrılarım da var.

-………………..



Bayan Sommer konuştukça güzelleşiyordu gözümde. Sarışın, kısa saçlı, maviş maviş gözleri, orta boylarda ve bencileyin tombiş şeker tatlısı bir hanımdı. Almanca konuştuğumuzu unuttum bir an. Türkçe „Ne iyisiniz! Yüzünüz gibi yüreğiniz de güzel!“ dedim. Merakla baktı, izah ettim, gülüştük… On beş dakikalık yol kısalıvermişti. Nürnberg’e geldiğimizde. Adı yaz mevsimi, bakışı bahar gülüşlü, gönlü çocuk temizliğinde olan bayan Sommer aksi yöne devam etti. Ayrılışımız da karşılaşmamız gibiydi. Candan, yürekten ve insanca. Üstelik, ayrılırken sarıl sarmaş olduk, teşekkür ettik karşılıklı. Sadece iki kadın ve birer insandık. İnsan gibi insan olan iki kadın. Sen Alman, ben Türk gibi bir kavram yoktu aramızda. Gelişi ve gidişi yine toprak olacak olan iki can.



İnsan olmanın milliyeti yok…



Şükran Günay