Benim adım hiç kimse,
Hiç kimseliğim sensizliğimde gizli.
Bense Konakta bir sinema önünde seni bekliyorum her gece,
Gelmeni bekliyorum, inadına gelmiyorsun.

Benim adım hiç kimse,
Her sabah, öğlen ve sonrası,
Oturuyorum kordonda bir kafe de
Duvardaki resme senmişsin gibi bakıyorum.
Seninle karşılıklı içiliyor sanki nescafe.

Benim adım hiç kimse,
İzmir’de saat kulesine yaslanıyorum,
Körfezi izliyorum vapurları, içindeymişsin gibi.

Sen hala gittiğin mevsimde misin?
İzmir’de şimdi sonbahar…
Körfezde rüzgar savuruyor sensiz saçlarımı,
Sen hangi mevsimdesin nerede kim bilir?

Gel diyorum, gelmiyorsun.
Şimdi sele kapılmış suçlu gibi,
Çırpınıyorum sensiz.
Oysa seni severken ne çok suç işlemişim sevmek adına.

Ettiğimiz yeminler geliyor dilime,
Susuyorum, sensiz, yorgun, hiç kimse gibi.

Benim adım hiç kimse,
Sensiz bir piç gibi dolanıyorum boş sokaklarda.

Senin olmadığın heryerde
Benim adım hiç kimse,


Ankara, 20/12/2006

İbrahim İmer