" BEYAZ MARTıLAR

Hayalim algıma yasaklandı
Başımda yoğun bir sis
İndi tepeden ayaklandı.

Sardı bedenimi
Kollarımda kelepçe
Ayaklarımda pranga
Kuşattı ağır ağır
Beyaz düşlerden bir manga.

Nefessiz ve sessiz
Bakışlarım söndü
Bildiğim, bir süre
Amansız bir gündü.

Yüreğimden kopan bir hıçkırık
Boğum boğum düğümlendi
Bir ah ile fırlayan
Özümdendi.

Gri sisler bulut
Bulutlar beyaz martı
Geçmişim çığlık çığlık kanatlandı.

O gün bu gündür
Her gün aynı yerde ve saatte
Siyahlar giyen bir kadın
Yem atar martılara minnetle
Sakin, dingin ve metanetle.

Minnettar ve sensiz
Yalnız görünürdü.
Düşleri bedensiz
Yanmış bilinirdi.

17.02.2011

Hikmet Çiftçi 2 "



“ Hayalim algıma yasaklandı
Başımda yoğun bir sis
İndi tepeden ayaklandı.

Hemen hemen hepimiz okumuşuzdur muhakkak “ Martı” öyküsünü. Bir yavru Martının başkasına bağımlı kalmaksızın kendi ayakları üzerinde durmayı, uçmayı, dolayısıyla özgüvenini kazanmasını, öğrenmesini konu eden…

Ben Martıları en çok İstanbul’ da, kıyıda mest halinde izlemeyi seviyorum! Yaşama tutunmak adına, denize alçalarak küçük balıkları minik gagasıyla yakalamaya çalışan ya da atılan simit vs. yiyecek parçalarını suyun yüzeyinden çarçabuk kapmaya çalışırken…

Değerli şair Hikmet Bey’ in bu dizelerini okurken, gözümün önünde o Beyaz Martılarla kıyıda mest ile onları seyre dalan, aynı anda kendi hayal dünyasında yolculuğa çıkan bir çocuk belirdi! Yaşı başı, konumu ne / nasıl olursa olsun; ruhuyla, hayalleriyle, beklentileriyle velhasıl yüreğiyle dolu bir çocuk…

Tıpkı o Beyaz Martılar gibi -bembeyaz, apak hayalleri varken -hançerlenen hayalleriyle benliği kuşatılan… Ondan ötesini algılamakta zorlanan ya da; gerçekte iğdiş edilmiş hayallerine –bir nebze de olsa- beyaz martılarla yeniden kavuşmak isteyen çocuk, girişte ilk algıladığımız...

Nefesini kesen, sessiz bir çığlığın görünmez derinliğinde (sevgi, özlem ve hüzünle, hayal kırıklıklarıyla dolu ) kendi içine, hayallerine… Yaşamak isteyip de yaşayamadığı ya da; yaşarken -umulmadık bir anda- bıçak gibi kesintiye uğratılan güzelliklere, hüzünle geride bırakılanlara yapılan acımtrak bir özlem yolculuğu…

Ruhunu yakıp kavuran, benliğini kuşatan sis perdesi yavaş yavaş aralanıyor son dizelerle...

“ …
Yüreğimden kopan bir hıçkırık
Boğum boğum düğümlendi
Bir ah ile fırlayan
Özümdendi.

Gri sisler bulut
Bulutlar beyaz martı
Geçmişim çığlık çığlık kanatlandı.

O gün bu gündür
Her gün aynı yerde ve saatte
Siyahlar giyen bir kadın
Yem atar martılara minnetle
Sakin, dingin ve metanetle…

Minnettar ve sensiz
Yalnız görünürdü.
Düşleri bedensiz
Yanmış bilinirdi. “


Dizeleriyle; geçmişte kalmasına rağmen acısıyla her dem yeni ve sızıntılı bir dram, bir yaşanmışlık resmediliyor.

Şiirin kurgusu, sözcüklerin sadeliği, akıcılığı ve anlaşılırlığı kıvamında tutulmuş. Geçmişle şimdiki zaman arasında güzel bir bağ kurulmuş, düşündürdüğü kadar, duyarlı dokunuşlarla iç dünyasına ayna tutmuş etkili dizeler.

Şiirin final dizeleri muhteşem! Belli ki burada ki “Düşleri bedensiz yanan, siyahlı kadın “ ANNE, giden baba…

Bir çocuğun penceresinden örselenen hayata, düşlere, düş kırıklıklarına çok net ve masum bir bakışla; bu muhteşem betimlemeler karşısında etkilenmemek olası mı?

Değerli kaleme saygı ve dostlukla…