Bir Ceylan Ağlıyordu

Bir ceylan ağlıyordu
Yılları birbirine sarıp sarmalıyordu
İhanete uğramış, kurşun yemişti böğründen
Kurtardın ceylanını bir tanem
Mucize misin sen?

Bir ceylan ağlıyordu
Sular çekilmiş, dereler kurumuş
Ormanlar, dağlar, bir bir yok olmuştu
Hıçkırıktı karınca ayağının çizdiği
Yalnızlıktı çöl rüzgârının savurduğu
Sen döndürdün hayata,
Sen bağışladın sanata,
Ve ellerinle yağmurlara emanet bıraktın
Bu ceylanı birden...
Söyle bakalım bir tanem
Mucize misin sen?

Bir ceylan ağlıyordu
Şiirde, şarkıda, nağmede, ezgide yıkık
Bir ceylan ağlıyordu
Koskoca bir ormanda,
Devasa bir şehirde
Dudağında hıçkırık...

Denizleri buharlaştırıp bulut yapan sen
Göktaşı benzeri ötelerden kopan sen
Su getiren, hayat veren, gülen, güldüren
Ağıdını neşelere çeviren
Başını üstelik fırıl fırıl döndüren
Sen
Mucize misin anlamadım ben?

Bir ceylan ağlıyordu
Zulmü, zulmeti işkenceyi görmüştü
Davacıydı avcılardan
Kalbimden vurmadılar diye...
Döndün bana, döndün ya çok şükür
Dudaklarında tebessüm
Gözlerinde pırıltı
Ve ışıltı ellerinde
Döndün ya sımsıcak, hayat dolu müjdelerle
Uzakta kal ziyanı yok, ama canımdasın ya
Ama kanımda, özümde, sözümde,
gözümdesin ya...
Varsın, kavuşsun yüreğinde iki ayrı dünya
Söyle bana bebeğim
Mucizemsin ya
Öyle değil mi? ...

Mustafa Ceylan