" BİR İLERİ BiR GERİ - 2 -

Günün geceye,
Gecenin güne döndüğü yerde
Hemhal oldu akrep yelkovan
Düşünmeden bir an…

Güneşin aya,
Ayın güneşe söndüğü yerde
Bölündü ikiye zaman,
Bir bilene sormadan…

Zaman destursuz
Takipte birbirini…
Gece güne, gün geceye
Sarmış kollarını
Bir ileri, bir geri...

Güne döndüm, gece oldum
Satır satır, hece oldum
Bir ileri bir de geri
Sor halimi, nice oldum.

13.01.2011

Hikmet Çiftçi 2 "




Öncelikle güzel insan yanı, gelişimden, yenilikten yana ılımlı duruşuyla özüme hitap eden şairimiz; Sayın, Hikmet ÇİFTÇİ Beyefendi’ yi kutluyorum! En azından olumlu veya olumsuz bir yargıya varabilme, -henüz- uzağında olduğu bir konuyu doğru tanımlama adına müdahil olarak yaklaşma, irdeleme anlayışına…

Bu vesileyle Gülce’ ye ön yargısız, gerçek bir edebî anlayışın gerektirdiği samimi anlama ve anlatma istenciyle adım atma cesaret ve olgunluğuna teşekkürlerimle birlikte derin saygımı ifade etmek isterim. İşte kişi, ele aldığı ya da karşı durduğu konu hakkında yazacağı, anlatacağı, ( varsa) eleştireceği şeyleri ancak böyle bir adımın ardından kendinde hak görebilmeli…

Gelelim şiire…

Şu samimi sözlerimin öncelikle dikkate alınmasını isterim; her ne kadar usta bir şair olsa da Hikmet Bey, yine de Gülce başlıklı bir şiir yazacağına ve bu şiirin bu derece başarılı olacağına ihtimal veremezdim! Bunun nedeni, bugüne değin bazı kesimlerce Gülce’ ye yaklaşımların içtenlikten uzak derinliksiz ön yargılara dayanması elbette. Tıpkı değerli şairimizin şiir başlığında ifade ettikleri gibi; “İki İleri Bir Geri…” adımlarla sadece havada kalan laflar edildi Gülce için. Kimse: “ Gülce nedir, ne demeye çalışıyor, gerçekte neyi amaçlıyor? Katı bir gelenekçi mi, savruk bir yenilikçi mi yoksa bu iki –vazgeçilmez, inkâr edilmez- köklü sentezin taze bir meyvesi mi? “ demedi.

İşte bu soruların sağduyulu yanıtıdır Hikmet Bey’ in şiiri… Önce odaklandı iyi niyetle anlamaya; okudu, araştırdı, irdeledi, anladı ve ; (neyi ne kadar, nasıl) anladığını içtenlikle kaleme aldığı bu dizelerle ifade etti.

Şiirin başlığı onca şey yüklenmiş ki… Böyle bir başlık sadece “zaman” kavramına indirgenemez, aynı zamanda hayatın bütününü –farklı alanlarıyla- kapsayan felsefi bir derinliğe de sahip.

Evet; her adım yaşama Koşuş, geriye Bakarken İlerleyiştir.

Günümüzde kolaycılık saat kadranında “ İLERİ” adımlarken; alın teri, ortak ve vazgeçilmez değerlerle İnsancıl yaşam ereğini yükseltme, muhafaza etme, vefa, dostluk, yapıcı ve kalıcı değer adımları nedense hep “ GERİ” talimde…

Başlangıç ile son dediğimiz bitiş arasındaki süreçte, Zaman kavramı öylesine irade dışı, öylesine kontrolsüz bir doğa olayı ki… Yani;

Gün ışığı ile Gecenin siyahı,
Ay ile Güneş,
Akrep ile Yelkovan,
Dakikalarla Saniyeler,
Günler, Haftalar, Aylar, Yıllar, Asırlar…
Bir yandan sımsıcak bir bekleyişle, özlemle sarıp sarmalananlar; öte yandan itilen, ötelenenler…

Biri birini ışıtırken diğeri söndürür ışığını, gark eder karanlığa… Zaman, sancılı bir dönencenin ekseninde kıvranırken bölünmüşlüğüyle; insan, acele adımlarla durduramadığı bu süreçte -bazı ağır bazı kıvrak, bazı ritmik - türlü yaşam danslarıyla , -bilinçli-bilinçsiz- (bazı sürünerek bazı yürüyerek bazı koşarak tamamlar raks’ ını. Bu tamamlanış içinde insanla birlikte evrendeki her oluşum kendi çapında anlam ve değer katar zamana. Bu devingen ve kendi içinde “ sebep-sonuçları olan” bir tahterevalli… İnsan, iki aşamalı bu gelgitli süreçte güne dönerken bazen, gece…Geceye dönerken gün olabiliyor..

Dizeler, öylesine derin bir idrakin söylemiyle dolu ki… Şiir, okuru ilk dizenin ilk mısraından son mısraa değin düşünceye sevk ediyor. Aynı anda yaşanılan an’ ı, mekânı, süreci, asrı ve bunları tamamlayan içeriğiyle EVREN’ i sorguluyor, tahayyülesin de; evre evre dilimleyerek…

Gerek serbest dizeler gerekse hece kısmında, hem anlam bütünlüğü hem kurgu ve hem de dilin temiz akıcılığı çok net görülüyor. Ben Türkçe’ mizin yalın ve olabildiğince özüyle kullanımından yanayım. Şiirin dili bu duygularıma apayrı bir coşku kazandırdı.

İlk olmasına rağmen bu kadar başarılı bir “Gülce/Buluşma “, ancak özünde edebî değer taşıyan, samimi ve yapıcı bir kalemin işi olabilir.

Geleneksel değerlerine bağlılığı kadar yeniliğe açık olgun duruşuyla da şair kimliğine olumlu katkıları olan değerli dost Hikmet Bey gibi nice şairimiz vardır; sadece hece kalıbı ile yazarak, şiir dilini ifade eder. Kimi de SERBEST türde… Yine pek çok şair vardır ki; hem hece hem de serbest vezinle yazarak apayrı bir yeteneğe imza atarlar. Bütün bu farklı şiir kalıplarıyla yazan şairlerin elbette kimlikleri, yaşama bakışları, değer yargıları da farklı olabiliyor. Yani;

Nasıl ki sadece hece vezni ile şiir yazarak milliyetçi, gelenekçi olunamıyorsa,
Sadece serbest vezinle yazarak da çağdaş, yenilikçi olunamıyor. Bunlar birbirinden - alanları, derinlikleriyle- çokça farklı, ayrı kavramlar. Peki, bunları neden dile getiriyorum? Her şey de olduğu gibi Gülce’ ye de, ön yargılı ve -sanki- HECE’ yi inkâr eden bir hareketmişçesine sığ ve katı yaklaşanlar var; irdelemeden, gözlemlemeden, anlamaya çalışmadan iten, reddeden yaklaşımlar… İşte, değerli şairimizin attığı -eğitici- öğretici- yapıcı olumlu adımın örnek teşkil etmesi amacıyla…

Beni tatlı bir şaşkınlıkla mutlandıran, onurlandıran, edebî anlamda geleceğe atılan kalıcı bir imzanın başlangıcı olarak düşünme yetimi olgunlaştıran; güçlü ve yapıcı kalem Sayın, Hikmet ÇİFTÇİ’ yi içtenlikle kutlarken; saygın kalemine samimi teşekkürlerimle birlikte daimi başarılar diliyorum. Gülce’ nin bütün nazım başlıklarında yazabilecek üretken kaleminin farkındalığıyla doldu özüm...




kaynak:http://www.antoloji.com/