(Bir Millet Fedaisi:18) Sıddık Süleyman


Barla’nın bahar ve yaz meşhurdur yağmurları,
Günlük güneşlik iken kararır semaları.

Gök gürler, şimşek çakar, gök delinircesine,
Boşanır yere sular sanki delicesine.

Yedi rengin seyrine alaim-i semada.
Doyum olmaz toprağın ıslak kokusuna da.

O Barla’ya geldiği yazın ilk günlerinde,
Yalnız, garip, kimsesiz olduğu demlerinde;

Tek başına dolaşır Barla’nın dağlarında,
Ona aşina olan muntazır yollarında.

Tabiatta ihyanın muhteşem görüntüsü,
Onu hayran bırakır zengin bitki örtüsü.

Kainat kitabını böyle okumaktaydı,
Kur’an’dan ders alarak eserler yazmaktaydı.

Öyleyken bir yaz günü aniden başlar yağmur,
Dağlarda sığınacak bir kovuk bile yoktur,

Rahmetin altındadır ve sırılsıklam olur,
Yağmur hafifledikten sonra yola koyulur.

Dar sokaklardan ağır, ağır çıkmaya başlar,
Lastik pabuçlarını yağmur, çamur parçalar.

Çamurların içinde onları ele alır,
Beyaz yün çorabıyla o yokuşu tırmanır,

O anda Yokuş Başı Çeşmesi’nin yanında,
Mahalleli toplanmış sohbet sıralarında;

Üstad ordan geçerken, biraz uzaklarından,
Onu fark edip çıkar biri aralarından.

Bu zat Said Nursi’nin peşine düşüp gider.
O arkadan birinin geldiğini hisseder.

Üstad döner seslenir; ‘Gel kardaşım’ diyerek,
Koşup yanına gelir Süleyman sevinerek.

Elinden o çamurlu lastiği alıp yıkar,
Üstad ile beraber Üstad’ın eve çıkar.

İşte o Süleyman ki; bu andan itibaren,
Sekiz sene sadakat ile gücendirmeden,

Hayatını adamış Üstad’ın hizmetine,
‘Sıddık Süleyman’ namı verilmiş kendisine.

‘Yirmi Sekizinci Söz’ yazılmış bahçesinde,
‘Cennet Bahsi’ olduğu için bu ‘Söz’ içinde,

‘Cennet Bahçesi’ ismi o bahçeye verilmiş,
Süleyman’ın bahçesi bu isimle bilinmiş.

(31. Mart. 2004 – İzmir)

Ali Oskan