Evet, ne demeli şimdi bu durumda, nasıl demeli? Son dinlediğim haberle daha da gerildi zihnim, bulandı; bir an nereye, ne ile nasıl varmaya çalıştığımızı, içine düştüğümüz bu derin girdabın bizi nereye sürüklediğini düşündüm ama bir sonuca varamadım! Gittikçe örümcek ağı gibi toplumu kuşatan bu değer aşınması, bu kirlilik, bu tahammülsüzlük ve pespayelik düşündürmekte ve geleceğe yönelik tutunacak sağlıklı bir dal aratmakta, ama... Sahi, tutunacak dal mı kaldı? Öğretmen öğrencisine bir şey diyemiyor, öğrenci öğretmenine... Veli öğretmene, öğretmen veliye... Kimse kimseyi dinlemiyor, duymuyor, kaale almıyor… Sistem yazboz tahtasına döndü; ne öğrenci öğretmene saygı duymakta ne öğretmen öğrenciye sevgi... Güven ve sorumluluk, ortak akıl, ortak paydalar hak getire! Gençler en ufak bir eleştiriye gelememekte, öğretmen ses çıkaramamakta, korkudan!

Hep birileri birilerine sırtını dayamış, korku salmakta, emeksiz bir yerlere gelmekte; hak eden, emek veren, usulüyle isteyen tenhalara salınmakta, aynı coğrafyanın bir bölgesine ceza mahiyetinde sürülmekte ya da işinden, elindekinden, aşından edilmekte!

Ne oluyor, neler oluyor bize? Geleceğin gençliğini kim ya da kimler nereye sürüklüyor? Adı üstünde, gençlik! Kanın kaynadığı, kavak yellerinin estiği narin, hassas, girişken, tahammülsüz, tehlikeli bir kavşakta iken yaş itibariyle; bu gençleri bu sistem, bu köhne yapı nasıl bu hale getirdi? Anlamsız ve içi boş yarışlarla bu gençlik savruldu oradan oraya, ortada kaldı adeta, ne yapacağını bilemez halde... Bir yanda yüksek eğitim gençliği; istediği okulda istediği eğitimi alamayan, sağlıksız ve yığın halinde temelsiz mezuniyetlerle üniversite kapılarında sınavla umut bekleyen ve umutsuzluğa itilen gençlik… Maddiyatın büktüğü boynuyla boyunu aşan eğitim masraflarına yetişememekten, ailesine gereğinden fazla yük olduğunu düşünürken bir yandan da günden güne artarak değişen harç-borç işleriyle dersten başka her şeyi düşünür hale gelen... Siyatten asimile edilen, siyaset üretemeyen, bu yüzden de ülke ve dünya gerçeklerinden uzak, bencil ve bireysel beklentiler peşinde hâyâl kuran; boş bir çuval gibi günü birlik ve magazinsel hevesler peşinde ömür ve enerji tüketen, sömürülen geleceğin teminatı gençlik... Gençlerini ciddiye almayan, onların hâyâlleriyle, gelecekleriyle oynayan, onlara eşit ve hakkaniyetli yaşam ve eğitim koşulları sunmayan… Her şeyi maddi gücü olana-paraya indirgeyen bir sistemin çarkları arasında öğütülen… Bilimin ve gerçek bilim adamlarının kapsama alanı dışına itildiği bir toplumda, gençlikten neyi nasıl üretmesi beklenebilir ki?

Parası olanın ya da ya da borç harç kredilerle çocuğunu isim yapmış / özel okullarda okutanın kendisini -kısmen- şanslı saydığı bir anlayışla nereye varılabilir?
Ücra bir bölgemizde açılan ve adından başka bir vasfı olmayan… Hakkaniyete dayanmayan sınav anlayışı ile makul bir eğitimin gerektirdiği fizikî ve idari donanımdan yoksun bir üniversite veya ilk ve orta eğitim kurumundan mezun olan bir genç, hangi fırsat eşitliği ile batıda ya da coğrafyanın herhangi bir yerindeki donanımlı bir okula gitme ya da iş sahibi olma olanağını yakalayabilir?

Salt Yüksekokul diploması almakla adam olunacağına inanılan ve insana, gençliğe yatırımın yapılmadığı bir ülkede, içi boşaltılmış bu gençlikle hangi değerleri savunarak ve hangi adamlık libasını giydirerek ülke yararına hizmet bekleyeceksiniz?

Millî birliğin, kardeşliğin, toplum ve ulus olmanın sembolü bayram ve özel günleri ortadan kaldırarak; geleceğin teminatı, bu ülkenin asıl sahibi çocukları, gençleri o coşkudan, o idrakten, o kenetlenişten uzak kılarak hangi birlik ve beraberlikten, hangi gelecek ve kardeşlikten hatta ilim-bilim ve uygarlıktan söz edebiliriz? Of ki of…

Korkunun hâkim kılındığı yerde sevgi ve barış, saygı ve tahammül yeşermez, dolayısıyla; bu genç beyinler, bu genç bedenler de erkenden körelir, kirlenir, tutsak olur! Böyle bir gençlikten ilim irfan mı beklenir? Yönünü şaşırmış ya da yanlış yönlendirilmiş, insani hasletlerden uzak, büyük küçük bilmeyen, tahammülsüz, gelecek kaygısıyla yelkenleri indirmiş, içi boşalmış, hedefi olmayan, günü kurtarma derdinde ve adeta patlamaya hazır barut misali bu potansiyel, sormaz mı; ne verdiniz de ne bekliyorsunuz bizden? Diye…

Elbette statükodan yana değilim. Değişimden yana olmak, yeniliklere açık olmak toplumu ileri taşır. Fakat biz nedense her şeyi tersinden anlıyoruz ya da; değişime direnirken, özenti ve öykünmeci yanımızla yarım yamalak alıyoruz bir şeyleri dağarcığımıza, ilerliyoruz kör topal.

Zamanımızda evet yokluk yoksulluk vardı ama en azından idealist öğretmenler, idealist memurlar, işçilerle devletin devletliğini, velinin veliliğini, öğrencinin öğrenciliğini bildiği, insanın insana değer verdiği bir değer anlayışı, bir dik duruş vardı; huzur ve güven içinde, saygı ve sevgiyle dolu… Eğitimin önemine inanılır, çaba gösterilerek ve bir ölçüde devletin desteğiyle gençlik kollanırdı; sosyal, kültürel, sportif ve diğer aktivitelerle doğru yerlere ve uğraşılara yönlendirilir, enerjisi doğru yere kanalize edilirdi. Diplomalar bileğinin hakkıyla alınır-verilirdi.

Bayramlar vesile olurdu o kardeşliğin pekişmesine, o millî duyguların coşkuyla aynı ırmağa akmasına! Öğretmen korkmazdı devletten ya da veliden. Çünkü velinin öğretmene, öğretmenin veliye, her ikisinin de devletine inancı, itimadı, bağlılığı vardı o “TEK DUYGU - TEK COŞKU” ile. Kimse kimsenin koynunda yılan aramıyor, düşünmüyordu nereden nasıl hançerleneceğini! Ta ki, o meşum yıllar, o ihanet odaklı kardeşin kardeşe düşürüldüğü, toplumun siyasete acımasızca alet edildiği, gençliğin göz göre göre harcanıp istismar edildiği ve nice hayâllerin elinden alınıp yıkıldığı, çalındığı güne değin!

O gün bugündür bu kargaşa durumu, bu bulanıklık birilerinin pek hoşuna gitti, birilerinin hep cebini ve midesini doldurdu, birilerinin ellerini pis bir iştaha ile ovuşturmasına vesile oldu! Ve o gün bugündür ne gençlik, ne toplum, ne ebeveynler ne de kurum ve kurallar doğrultamadı belini!

Düşününüz! On dört yaşında hayatının baharında bir çocuk, salt “niye ödevini yapmadın” ya da; “niye geç kaldın” dedi diye öğretmenini öldürmeye teşebbüs edebiliyor! Bu durum asla kanıksanır, normal bir durum olamaz! Mutlak dayandığı paranoyak bir sebebi vardır. O yaşta bir çocuk, öyle böyle biliyor olmalı, yaptığı ya da yapacağı şeyin onun nelerine mal olacağını, nelerden mahrum bırakacağını! Yahut da; bu yaşta bir çocuk “öldürme” duygusunu yaşamamalı, aklına bile getirmemeli! Getiriyorsa, orada sistemi, toplumsal dinamikleri sorgulamak gerekir, çocuğu değil! Bu marazi durumlar arttıkça artmakta, bunun sonu nereye gitmekte, düşünüldü mü hiç? İllâ ki bu vakaların sayısal orana vurulması, sayının artması mı beklenilmeli bir şeyler yapabilmek için? En başında düşünülmeliydi bu gibi olayların dayanağı, yaptırım gücü ve önlemi!

Okullarda durum çok ama çok vahim, şiddet, bireysel şiddet gittikçe toplumu kuşatmakta; kadına şiddet, çocuğa şiddet, öğretmene, öğrenciye, doktora keza…
Şu bir gerçek; toplumda her yaştan insanlarımızda bir linç anlayışı yeşertildi! Oysaki adalete inancın, güvenin olduğu yerde linç anlayışı olmaz. Ne zaman ki hak gasp edilerek adalet kavramı sekteye uğrar, işte o zaman toplum kendi adaletini kendi sağlamaya çalışır. Bu da sokak kabadayılığından, mafyalığa kadar her türlü kanunsuzluğu geçerli kılar ve korku dağları aklın, mantığın, hakkaniyetin, adaletin yerini alır. Eskiden kirlilik bu derece yokken, çok az sayıda yüz kızartıcı suçlarda toplum tepkisini gösterir, kirliliği temizleme, ayıklama yolunu seçerdi adalete inanarak. Oysa şimdi tersine akan bir su söz konusu! Şimdi siyasetle birlikte kirlenen toplum, yaşam koşullarının da getirdiği külfetle daha da tahammülsüz bir noktaya geldi. Ve artık eskiden yadırganan kanunsuzluklar, kötülükler, haksızlıklar şimdi kanıksanır oldu!

İşte, bu kadar basitmiş demek ki! Biri, dizginleyemediği anlık öfke ile hayatını kararttı, henüz hayatının baharında ömrünü cezaevinde geçirecek. Diğeri ise, iki minik evlâdını yetim bırakarak kara toprağa gitti. Peki, hal yoluna konulan, adaleti sağlanan, çözümlenen sorun ortadan mı kalktı böyle davranınca, her şey güllük gülistanlık mı oldu, bir görev mi yerine getirildi? Nedir yani? Elbette bütün bu soruların yanıtı yok, bomboş! Gerçek olan tek şey; biri mezara biri karanlık ve -belki de daha da kötü olacağı- bir yere, cezaevine gitti!

Bu gidiş gidiş değil! Eğitimle, sağlıkla, adaletle, gençlikle oynayan el yanar, kendi eliyle…

Refika Doğan/Antalya 2012

Allah'ın her günü ülkem kan ağlıyor ve bir bölgeden öteki bölgelere gencecik evlatlarımızın tabutları geliyor ve gün boyu Tv larda bu olay ekran ekran gösterilip tartışlıyorsa, ipi kopmuştur dünyanın ve hukuk yıkılmışsa, TBMM'dekiler eşkiya ile öldürenlerle kucaklaşıyorsa ve bu parlak gösterilerle afişe edilip övünülecek bir durum gibi sergileniyorsa; bu gençler ölmek ve öldürmek arasında, en küçümen bir olayda "öldürme"yi seçeceklerdir. Gençlerin hiç suçu yok. Yaşanan sistem, kin ve öfke dolu tahammlsüz bir insanlar topluluğu yaptı bizi.. Güven, sevgi, saygı yok oldu maalesef...

demek ki çok sayıda güzelliği geride bırakmışız geri, kazanamama adına. bundan sonra daha geriye daha geriye gidişimizi durdurcak bir güç yok henüz meydanda. duyarlı kaleme saygı ile.