Kanamalı bir hasta vardı,
Hastane odasında.
Acildi,
Yüreği kanıyordu.
Gözleri kan çanağı gibiydi.
Sarhoştu üstelik.
Bağırıyordu.
Öfkesinden, kin kusuyordu etrafına.
Ürkmüştü üstelik.

Bu alışık olmadığı oda,
İlaç kokusu,
Serum şişesi,
Anlamsız geliyordu ona.
Ağlıyordu;
Acı çekiyordu,
Seviyordu üstelik.

Belli ki,
Son demindeydi hayatın.
“Nerde kaldın? ” dercesine,
Azrail’i bekliyordu.
Biliyordu,
Ölüm yaşamın kıyısında.
Bin uğraş verdiler,
Yaşatmak için onu
Ama;
Adam nihayete erdi,
Hayatının baharında.


***************************************
refahiye erzincan
Yusuf Bozan