Bizim Yunus

Ahmet ÖZDEMİR
**************

Yunus Şeyhine bir an evvel kavuşmak için gece gündüz yol alıyordu. Bu özlem zaman zaman dayanılmaz bir hal alınca onun sesi yükseliyor, Bir parça yorgunluk gösterdiğinde hemen kendi kendini uyarıyordu:

Ömür bahçesinin gülü solmadan
Uyan gel gözlerin gafletten uyan
Ecel bize bir gün devran dönmeden
Uyan gel gözlerin gafletten uyan

Niçin gaflet ilen mağrur olursun
Kervan göçer gider yaya kalırsın
Sen vallahi sonra pişman olursun
Uyan gel gözlerin gafletten uyan

Tekkeye geri dönmüş, Taptuk Emre'nin karısı Ana Bacıya sığınmış. Şeyhin kendi hakkındaki düşüncesini sormuş. Ana Bacı:

"Yarın sabah namazında, şeyhinin yolu üzerine yat, gözleri görmediği için şeyh senin kim olduğunu bana soracak, ben de Ona "Yunus" diyeceğim, Eğer, "Bizim Yunus mu" diyecek olursa anla ki, artık çilen dolmuştur."

Ertesi sabah Yunus, bu öğüte uyarak yola uzanmış. Şeyhi "Bizim Yunus mu?" diye sorunca, Taptuk'un ayaklarına kapanmış. O günden başlayarak şeyhin izniyle ilâhî şiirlerini de söylemeğe başlamış:

Taptuk'un tapusuna / Kul olduk kapısına / Yunus miskin çiğ idik / Piştik elhamdülillah.

Artık ateş ve özlem günleri bitmiş, kavuşmanın zevkli âlemleri başlamıştı. Her şey yolundaydı.

Yunus, aşkında şevkinde oladursun, her devirde ve her yerde görüldüğü gibi Tapduk dergâhında da bazı ham ruhlular vardı ki bunlar Yunus Emre'nin, dergâhına, şeyhine ve dostlarına vefasını, sadakatini, iyi niyetini bir türlü anlamadılar, hazmedemediler: Dediler ki:

"Şu bizim derviş Yunus, her halde Tapduk Şeyh'in kızına âşık. Gözü yaşı onun için durmuyor ve onun için şeyhine bu kadar gönülden hizmet ediyor. İyice gözüne girecek de hazrete damat olacak!"

Bu konuşmalar, gele gele Tapduk Emre'nin de kulağına geldi. Bir gün Yunus'u yanına çağırdı ve duyduklarını anlattı.

Yunus'un hiç bir şeyden haberi yoktu Tapduk Emre, " Yunus, bu biçareleri yalancı çıkarmayalım ne dersin?" dedi. Ne diyecekti? Şimdiye kadar şeyhine eyvallahtan başka bir şey dememişti.

Tapduk Emre'nin kızı eşsiz bir dünya güzeliydi. Sesi de öyle latif, öyle dokunaklıydı ki Kur'an okurken akan sular durur, yüzen balıklar karaya çıkar, uçan kuşlar yere iner, onu dinlerdi. Yunus, "Ben böyle bir güzelliğe el sürmeye layık değilim ki" diye şeyhinin kızına yan gözle bile bakamadı, o şöyle diyordu:

Bugün Mevla gören Leyla'ya bakmaz,
Ulu a'la gören ednaya bakmaz,
Aya nazar eden yıldıza bakmaz,
Yürü Leyla ki ben Mevla'yı buldum..

Yunus, bunca yıl beklemiş, bunca yıl aşkını, derdini, hasretini, şevkini içinde pişirmiş, demlendirmiş, olgunlaştırmıştı. Yüzyıllardan beri, kimse onun gibi tertemiz, içinden geldiği gibi ve en güzel, en beyaz Türkçe ile terennüm etmedi, edemedi.

Bugün yediden yetmişe, kime isterseniz sorun. Kimin söyleyişidir bu? Elbette Yunus'un derler size. Sonra bunu bırakıp başkasına başlayın:

Şol cennetin ırmakları
Akar Allah deyü deyü
Çıkmış İslam bülbülleri
Öter Allah deyü deyü
.......
Aydan arıdır yüzleri
Misk ü amberdir sözleri
Cennette huri kızları
Gezer Allah deyü deyü

Hakk'a âşık olan kişi
Akar gözlerinin yaşı
Pür nur olur içi dışı
Söyler Allah deyü deyü

Ne dilersen Hak'tan dile
Kılavuzla gir bu yola
Bülbül âşık olmuş güle
Öter Allah deyü deyü

Açıldı gökler kapısı
Rahmetle doludur hepisi
Sekiz cennetin kapısı
Açar Allah deyü deyü

Miskin Yunus var dostuna
Koma bugünü yarına
Yarın Hakk'ın divanına
Varam Allah deyü deyü