BU MU SEVGİ! (Gülce-Tokmak)

Hani aşk büyüsüyle, canlanırdı her toprak,
Mest eden bir şarkıydı, Kahkahayla gülüşün,
Bal sızan bir salkımdın, gölgendi zümrüt yaprak,
Kuruyan dudağıma, can verirdi öpüşün! ..

Hani bağına girip, esir aldığın gönül?
Ne oldu da kurudu, açmadan tomurcuk gül! ..
Yoksa sen mi kuruttun, göğe erdi mi başın! ..

Yeni filizlenen aşk, dertle doldu başında,
Yoksa yaban el mi var, bu tür aşk savaşında?
Gözler öfke çanağı, kirpikler dikenli çit,
Sonsuz tüneller gibi, sevene vermez geçit! ..

Hüsran oldu emeller, güze döndü baharlar,
Ne oldu da kesildi, çınlayan kahkahalar? ..
Yoksa yaban el mi var, ondan mı bu savaşın! ..

Kavuran sam yeli mi, girdi içinde gezdi?
Özünü yok etti de, ayak altında ezdi? ..
Gayen zehir sunmak mı, gönül mü aşk’tan bezdi.
Değdiğin her dudağa, zehir sunmak mı işin! ..

Nedir senin amacın, anlamak mümkün değil,
Bak ne diyor sana aşk, biraz da ona eğil!
Sakın aşk’a kör bakma, olmasın haa dövüşün! ..

Evet, işte insan bu, bunu başka kim yapar! ..
Şifa veren meyveden, zehir olana sapar.
Hem şerefli bir varlık, olmasıyla övünür,
Kör şeytana uyunca, acı acı dövünür.


ALİ GÖZÜTOK
28. 01. 2010