- Anımsamalar...Hayat, bildiğimiz hayat; hayatı bulandıran da durulayan da insanın kendisi değil mi? -





1968 ilkyaz, Erzurum...
Baharların kısa, karakışların uzunca hüküm sürdüğü yoksul ve yoksun bir coğrafyanın; yolsuz, susuz, ışıksız köyünden, Ankara gibi büyük bir kentin bin bir yüzlü bilinmezliğinde on çocuğuna ışık arayan bir baba…

İçi boş anlamsız şeylerin peşinden koşarken, kendine ve yakın çevresine bir şey katamamış... Yaradan’ ın altın tepsi içinde kendisine sunduğu olanakların anlamını, derinliğini kavrayamamış… Emeksizce elde ettiği ışığını karartmış; amaçsız, umarsız ve sorumsuz bir başka baba. Ankara, 1999…


Ne kadar ışığına gölge düşürülse de; ışığa özlemi, ışığın gücüne inancıyla, karanlıkta ışımaya ve ışıtmaya çalışmış… Mürekkep ve kâğıt kokusunu vazgeçilmezleri arasına katıp, her şartta sorumluluklarını bilmiş… Hayata aşkla bağlanırken, gücünü maneviyatındaki derinlikten almış… Yaşam alanını daraltan dar geçitlerde bir başına bırakılmış bir kadın, bir ana ve nihayetinde bir insan...

Yıllardır kendince okuryazarken, şiire olan tutkusunu üretken bir disipline dönüştürme amacıyla, teknoloji harikası internet ortamında antoloji denilen devasa şiir ve edebiyat portalıyla tanışmış… Bu yolda görücüye çıkacak birikim ve deneyimden yoksun olarak, bir iki eski şiiriyle çoğul paylaşıma adımını atmış; böyle bir ortamda hiç bilmediği, duymadığı, tanımadığı bir dost sesiyle irkilmiş... O ses; “ sizden yeni şiirler bekliyoruz. Özellikle nesir yazılarınız akıcı ve zengin doğaçlamalarla bir çağlayana benziyor. Size inanıyor ve güveniyorum! Zira kumaşınız sağlam!” Diyerek, o’ na ışığın yönünü göstermiş...

Küçük çay, önündeki engel kaldırılınca dereye dönüşmüş, gürül gürül…

Fakat yaşam kıskacında kendince savaşan kadının minik ve narin kalbi küçücükten bir sinyal verip uyarmış; “yavaş ol, yorma beni!” Diyerek.
Apar topar Ankara’ ya gitmiş kadın. Temiz çıkan tetkik ve tahlilleri ve -az da- Tanrı’ nın izniyle ucuz atlatmış o kâbuslu günleri, derken...
İleti kutusuna tanımadığı, hiçbir şekilde yazışmadığı iki isimden ileti gelmiş. İletide; “rahatsızlığınızı ve Ankara da olduğunuzu duydum, geçmiş olsun! Lütfen, kapımız, yüreğimiz sonuna değin açık size! Çekinmeden girebilirsiniz o kapıdan! Yanınızdayım ve sizinleyim her an.” Diyerek sahiplenmiş, iki sıcacık dost sesi...
O an engel olamadığı iki damla yaş kıvrılarak, akmış gözlerinden yorgun ve yalnız yüreğine.
2005, Ankara…

Yaşamın çarkları içine aldığı her bir şeyi öğütürken acımasızca;

Kadın öylesine inanmış; elle tutulamayan ama gönül gözüyle görebildiği, yüreğinde kuvvetle duyabildiği o görünmez güce, yani Yaratan' a!
Bu içtenlikle, çarkların arasında -özü bozmadan- öğütülerek öğütmeyi öğrenmiş. Yüzme bilmediği bu koca deryada, umulmadık anlarda karşısına çıkan dar geçitlerde -can simidi gibi- kollarından tutan dostları varmış; o’ na, insan olmanın erdemini yaşatan dostları...

Gün gelmiş zorunlu bir göç yaşamış kadın. Buna hayatın zoraki sürgünü de denilebilir. Hayat, bu zoraki sürgünle var olan direncini örselerken, bir yandan da o direnci güçlendiriyordu belki de!

Yine böylesi zor anlardan birinde o dost sesi yankılanmış ta uzaklardan buruk yüreğine;” buradayım, yanında her zaman ki gibi, unutma! “ …
Kadın mahcup, şaşkın ve mutlu... O ses, telefonun tellerinden gerçeğe dönüşerek dostluğun gereğini lâyıkıyla yerine getirmiş, tereddütsüz...

Her şeyin üst üste geldiği müşkülpesent bir durumda, yorgun omuzlarına aldığı ve bir başına taşıdığı yükün ağırlığıyla iki büklüm çözüm ararken; bir yılan gibi kıvrılarak gecesine akan yalnızlık karşısında her zaman ki yaşam aşkıyla direnmiş, başı dik kadın...

Güneyin şirin bir beldesinde diyârı gurbet yaşarken; yine de arayıp durmuş yürek dehlizlerinde, dostun cana can katan sesini, nefesini…
Böylesi anlardan birinde, beklenmedik o dost sesi yankılanmış, hayâlle gerçeğin inanılmaz ufkunda; "can, seni merak ettim, geliyorum yanına; eşim, çocuklarım ve sürpriz bir dostla! "
Tarifi zor bir sevinç, coşku ve şaşkınlık sarmış ruhunu. Işıl ışıl ışıldamış fakirhanesi, dostun sımsıcak yüreğiyle. Zaman nasıl akıp gitmiş, ayırtında değilmiş...

***

Oysa Alanya’ da üşürken Temmuz… İçinde ki görünmez yangını söndürmeye çalışırken, kadın; dostun serin meltemiyle kucaklamış Toroslar’ı. Ve bir kez daha anlamış; o’na ışığı gösterenin -hiç sönmeksizin- her karanlıkta aydınlatmaya devam ettiğini...

O sönmeyen ışığın fitilini yakan babasıymış; fikrinin, zikrinin, ekmeğinin harcında ki babası…

Işığına düşürülen her gölgede daha da ışınlanan kadın, bu satırların yazarıymış.

Beklentisiz ve içtenlikli yazı serüveninde; şiir ve edebiyat dünyasının bin bir zorluk ve bir o kadar da güzelliklerle dolu dünyasında, hiç bir deneyim ve donanıma sahip değilken; sahip olunması gerekenin aslında kendi özünde saklı ve keşfedilmeyi beklediğini görüp anlayan… Sonuna kadar inanarak -bu anlamda çıkarsız asil bir duruş ve destekle- o’na ışığın yönünü gösteren saygıdeğer insan; hiçbir şekilde tanımadığı şair, Bekir Gedikoğlu imiş.

Dostlukların türlü çıkar ve hırsla kirletildiği günümüzde, gönül kapısını sonuna değin açarak bağrına basan... Kuruyan göz pınarını insanlık erdemiyle sulayan o iki dost; tanımadığı şair, sevgili Reşide Sarıkavak ve Serap Hoca imiş.

*

Yaşamın acımasız çarkları arasında öğütülerek öğütmeyi öğrenme çabamızda, zaman zaman istenmeyen yol kazalarıyla yaralanabiliyoruz elbette. İşte böyle anlarımda ki yegâne dostum Serap Hoca. Serap Hoca’ nın dostluk köprüsünde karşılaştığım bir başka güzel insan, Feride Bektaş; hoş geldin yüreğime!

Yaşamın sürgün diyârlarında sürüklenirken yanan içimle; üşüyen Temmuz’ un kollarında sarmalandım. Ve kardelen olup aldım avuçlarıma ışığı, sarı- beyaz çiçeklerimle; hiç solmayacak çiçeklerimle…

Her çiçek kendini doğurarak çoğalır, yeşerten güzelliğiyle.

Ey! Heybetiyle büyüleyen mağrur Toroslar; kıvrım kıvrım eteğine alıverdin sorgusuz sualsiz, sahiplendin...

Teşekkürler dostlarım…
Teşekkürler Toroslar ve göklerde ki ışığın kaynağı…

Refika Doğan 2008- Alanya