- Her şeye rağmen içimdeki yaşam cıvıltısını, ışıyan güneşi daha da pekiştiren… Bir çınar gibi gövdesine tutuştururken umudu, özümdeki duru su sesiyle çağlayan hayat, seni seviyorum; zulmünde, ihanetinde. -



Gizemli bir sessizlik beyazların ortasında,
zaman kavramı yok olmuş
serumların kokusunda…
Garip bir yalnızlık çöker
yürek dehlizlerine.
Bilinmeze yolculuktur kirpiklerin inişi,
kolsuz kanatsız bir kuşun
-düşe
gerçeğe- belki de
umuda süzülüşü…

Bir / içinden aka aka biz/ e dolup taştığım,
bendeki benden soyunup özüme kavuştuğum…
Varsıl gönül harmanında yoklukları aştığım,
sevginin en hası ile pûr can’a karıştığım,
hakikatin sırrı deyip sırrıyla yarıştığım
hayat...

Bir yanımda yaşanılmış
uzun ince yol diyek,
bir yanımda direnciyle
ama yorgun bir yürek…
Karanlıktan aydınlığa
bir var oluş öyküsü
bedenimin sol yanı
sıratın köprüsü...

Refika Doğan -Ankara 2004